Güzel, cesur, etrafındaki insanlarca takdir edilen, 26 yaşında, başarılı doktor Asya Aksoy...
Yakışıklı, zeki, herkesin gıptayla baktığı, 28 yaşında, tuttuğunu koparan avukat Aras Özdemir...
Zaman her şeyi değiştirir mi? Peki ya bazı şeyler hiç deği...
Ve kitaptaki insanları sokaktakilerden daha sevdim.
~Cemil Meriç
24.Bölüm:Defter
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İzmir 2006
"Daha hızlı!Geliyorlar hadi!"
"Abla sen kendi hızına bak. Ben gayet iyi koşuyorum bir kere."
"Arınç seninle evde görüşeceğiz. Şımarma kardeşim."
Şu an ne mi yapıyoruz? Her boka burnunu sokmasarahatlamayacak olan maydonoz Arınç'ın götünü kurtarmaya çalışıyoruz. Hani iyilik meleği değilsin ya sen. Her şeye karışmasan olmuyor mu gerçekten?
Parkta salıncaklara ayaklarıyla binenleri uyarmış, onlar Arınç'ı takmayınca da salıncağa tekme atıp düşmelerini sağlamış. Ulan sana ne? Amuda kalkıp binsinler isterlerse sana ne?
Tamam benim de hoşlanmadığım bir davranış ama gidip üzerinde durup başıma boktan yere dert açmam. Durum böyle olunca da salıncaktaki çocuklar Arınç'ın üstüne yürümüşler. Şansa bakar mısınız ben de tam o sırada oradan geçiyordum.
Gidip olayı öğrenip ortalığı yatıştırmaya çalıştım ama ortalık durulacak gibi değildi. Bu demek oluyor ki benim de çirkefleşme vaktim gelmişti. Yere eğilip parktaki oyun kumlarını alıp çocukların yüzüne fırlattım. Onlar gözlerini temizlemeye çalışırken Arınç'ın elini tutup kaçmıştım.
Delikanlılığın %99'u kaçmaktı ne de olsa!
Fakat kum atmama rağmen ne ara temizlediklerinianlayamadığım bir şekilde peşimizden koşmuşlardı. Ulan sanki anasını öldürdük. Ne bu öfke bu yaşta?
Biraz daha koşup sonunda eve varmıştık. Annem evdeyse sağlam bir dayak bizi bekliyordu.
Çocuklar bahçeden içeri giremiyordu korkudan. Bu kurtulduk demek oluyordu. Onlara dil çıkartıp yere çöktüm.
Arınç'a dönüp çak yaptım. Ağız dolusu gülüp çaktı elime. Sonra da sarıldı.
"Abla iyi ki varsın. Her an nasıl kurtarabiliyorsun beni?"
Bilmiyordum. Cidden her ihtiyacı olduğunda nasıl orada bulunabiliyordum. Allah'ın takdiri sanırım. Biz şefkat dolu anlar yaşarken birden evin kapısı açıldı.
