Güzel, cesur, etrafındaki insanlarca takdir edilen, 26 yaşında, başarılı doktor Asya Aksoy...
Yakışıklı, zeki, herkesin gıptayla baktığı, 28 yaşında, tuttuğunu koparan avukat Aras Özdemir...
Zaman her şeyi değiştirir mi? Peki ya bazı şeyler hiç deği...
Uçmayı öğrenmeden göçmeye mecbur kalmış bir kuş gibi kalbimiz...
~Cahit Zarifoğlu
15.Bölüm:Çukulata
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İzmir 2002
Bu akşam Arzu teyze bizi yemeğe davet etmişti. Ailecek onlarda yiyecektik yemeğimizi. Fakat şöyle bir şey vardı ki benim cücelere gitmeme gerek kalmamıştı. Zaten onlardaydım.
Yemek saatinden yarım saat önce kapı çaldı. Babamlar gelmiş olmalıydı. Hemen kalkıp kapıyı açtım.
"Hoşgeldin baba!"
Deyip kucağına zıpladım.
"Hoşbuldum kızım. Yüzünü gören cennetlik valla. Burada da ev sahibi olmuşsun kapı açmalar falan. Eve gelmeyi düşünmüyorsun sanırım."
O sırada arkamdan Ata amca geldi.
"Ev sahibi sayılır tabii. Aras'a almayı düşünüyorum ben Asya'yı."
Babam bana sardığı kollarını daha da sıktı.
"Höst lan! Mal mı ki benim kızım alıyorsun? Hem ben veriyor muyum sana kızımı? Bir tane kızım var benim! Biri alınacaksa ben Aras'ı kızıma alırım."
"Ay tamam yemedik kızını. Sanki benim kızım yok hava atıyor bir de. Ilgın gel babacım."
Deyip Ilgın'ın yanına gitti Ata amca. Biz de kapıda daha fazla durmamak için salona geçtik.
Salonda otururken babamın kucağında ben, Ata amcanın kucağında da Ilgın vardı. Babamla Ata amca yan yana oturdukları için ben de Ilgın'la dip dibe oturmuş oluyordum.
"Ilgın hadi şaşırana beş tokat oynayalım."
Ellerimizi birleştirip ileri geri yaptık.
"Şa-şı-ra-na-beş-to-kat"
Ellerimizi çekip birbirimizin ellerine vurmaya başladık. Salonda sadece bizim el çarpmalarımız yankılanıyordu. Tüm salon bizi sanki maç izliyormuş gibi izliyorlardı. Sonra tezahürat yapmaya başladılar.
