Güzel, cesur, etrafındaki insanlarca takdir edilen, 26 yaşında, başarılı doktor Asya Aksoy...
Yakışıklı, zeki, herkesin gıptayla baktığı, 28 yaşında, tuttuğunu koparan avukat Aras Özdemir...
Zaman her şeyi değiştirir mi? Peki ya bazı şeyler hiç deği...
Otobüsün sol camından manzarayı seyederken,sağ camından kaçırdıklarımızdan ibarettir hayat.
~Özdemir Asaf
23.Bölüm:Aşı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İzmir 2002
"İstemiyorum ben."
"Ben de istemiyorum."
Okula başlayacağımız için aşı olmamız gerekiyordu. Ilgın ve ben iğneden çok korkuyorduk. Bahaneler üretmeye başladık.
"Anne yarın olalım."
"Kızım olmanız gerekiyor artık. Hem bakın Aras nasıl uslu uslu yaptırıyor iğnesini. Korkacak bir şey yok ki. Değil mi Aras?"
"Hıhı."
Çok açıklayıcı oldun gerçekten cüce. Tamam o zaman ya.
"Anne istemiyorum. Bizim aşımızı da cüceye yapın o zaman."
"Asya hadi kızım."
Kaçışımız yoktu. Denemediğimiz şey kalmamıştı. Mecbur olacaktık. Karşımda duran sedyeye oturdum. Ilgın benden de çok korkuyordu. O yüzden onu zorlamayıp ondan önce ben oturmuştum.
İğnemi bir hemşire abi hazırlıyordu. Küçücüktü iğne ama gözümde gitgide büyüyordu.
"Biliyor musun küçükken iğneden ben de çok korkardım."
İğneyi alıp yanıma gelip bana doğru eğildi hemşire abi.
"Gerçekten mi?"
Şaşırmıştım. Korkacak biri gibi durmuyordu.
"Gerçekten. Ama iğne olduktan sonra o kadar da acıtmadığını fark ettim. Gözümü kapatıp sevdiğim şeyleri düşünürdüm. Sen de dene istersen."
Dudaklarımı büzdüm. Acımaz mıydı gerçekten?
Hemen gözlerimi kapatıp sevdiğim şeyleri düşündüm.
Babamın koltuğu, televizyon, dondurma, cüce...
Sahi cüce ne yapıyor?
Gözümü açıp cüceye baktım. Korkmuyormuş gibi yapıyordu ama elleri yumruk olmuş, kendini sıkıyordu.
Bu da her şeyden korkuyor ya. İğneden de korkulur muymuş? Bak bana hiç korkuyor muyum?
