Eyes Open

Rozdział Dziewietnasty

Lucas's POV

- Co ty na to, Tamaro? - spytałem moją dziewczynę.

Spojrzałem na nią. Przełykała łzy. Jej piękną drobną twarzyczkę zdobiły krople lśniące niczym perełki.

W zielonych, kocich oczach widać było... Sam nie wiem co... Jej oczy zawsze były dla mnie takie tajemnicze...

Z trudem oderwałem się od wpatrywania w nie. Zawsze mnie hipnotyzowały i to nie był wyjątek, ale (na razie) miałem ważniejsze zajęcia.

Jeszcze raz zlustrowałem ją wzrokiem. Była prześliczna. Wydawała się taka krucha, ale wiedziałem, iż w środku niej drzemie bardzo silna osobowość.

Zdawałem sobie sprawę, że teraz przechodzi moment słabości oraz kryzysu i musiałem ją jakoś pocieszyć.

Otoczyłem ją ramionami i mocno przytuliłem.

- Spokojnie, cichutko Tammy. Wszystko będzie dobrze, damy radę - szeptałem w jej włosy. Czując na sobie niedowierzające, pełne wzburzenia spojrzenie, mówiłem dalej. - Obiecuję Ci to, a przecież wiesz, , że jak coś przyrzekam, to zawsze dotrzymuję słowa - po krótkim namyśle dodałem jeszcze: - Nie martw się, Dominika zaraz będzie bezpieczna, powiadomię tylko mojego najlepszego kumpla, on z chęcią zemści się na jej zalotniku.

Słysząc imię swojej siostry, Tammy rozpłakała się na nowo.

Westchnąłem bezgłośnie i przytuliłem ją mocniej do siebie (o ile jeszcze się dało).

Nigdy nie zrozumiem przedstawicielek płci pięknej.

Po namyśle stwierdzam, że całkowicie zgadzam się z cytatem:

"Ach, te kobiety, kobiety...
One są chyba z innej planety..."

♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥

Hello Everyone!

Dzisiaj rozdział taki bardziej... ckliwy? A bo ja wiem... Lubicie takie "ckliwe"? A może wolicie jak coś się dzieje.

Czekam na komentarze (w sumie to nie wiem po co, bo i tak ich nie będzie).

Jutro dostanę przez Was pałę, bo zamiast zakuwać do testu, ja tu sobie piszę.

Na zdjęciu macie oczy Tamary, ale tylko oczy!

No dobra, nie ma co się rozczulać, bo zaraz ta notka wyjdzie dłuższa niż rozdział.

Buziaczki i dobranoc, Kochani!!!

Poprawiłam błędy, teraz pasi?