pijn! (voltooid)

hs 1

Ik loop naar mijn broers kamer. Papa staat bij hem. Ik zie hoe papa mijn broer mishandelt. Hij word door de kamer gegooit en geslagen. Ik kan niets doen, ik ben doods bang voor papa. Als Safier op de grond knalt ren ik op hem af. 'Safier? Gaat het?' Vraag ik hem. Hij knikt zachtjes. 'Anna naar je kamer.' Zegt papa. Ik wil niet weg. Ik kan hem zo niet achterlaten. 'Ga maar Anna. Ik red me wel.' Zegt Safier terwijl hij me aan kijkt. Hij heeft een blauw oog en bloed... heel erg. Tranen rollen over mijn wangen. 'Anna nu!' Schreeuwt papa. Langzaam loop ik huilend naar mijn kamer. Ik moet hem kunnen helpen! Ooit... wat zeg ik nou tegen mezelf. Ik ben 10 jaar. Ik hoor Safier schreeuwen. Schreeuwen om hulp. Ik hoor een harde Gil,en dan voetstappen. Ik hoor de voordeur hard dichtslaan. Ik ren naar Safiers kamer. Hij ligt op de grond en hapt naar adem. 'Safier! Roep ik. Ik ren op hem af en kniel bij hem neer. Ik pak zijn mobieltje uit zijn zak en bel 112. Als dat klaar is, doe ik zachtjes zijn trui omhoog. Op zijn hart en Bijde longen zitten blauwe plekken. 'Anna... ik hou... van je.' Zegt hij met moeite. 'Safier stil! Bewaar je adem!' Ik ben zo klein ik kan niets. 'Ik hou... ook van... mama... vertel dat... aan haar.' Hij grijpt naar zijn hart. 'Safier! Verlaat me niet! Ik heb je nodig!' Zeg ik huilend. 'Sorry...' Is zijn laatste woord. Hij ademt niet meer, zijn hart klopt niet meer... ik barst in nog meer tranen uit. Ineens zwaait de deur open. Ik had papa niet gehoord... 'Waarom.' Zeg ik door mijn tranen heen. Hij werpt een blik op Safier. 'Waarom heb je hem vermoord!' Gil ik naar hem. Hij kijkt me boos aan. 'Wat zeg je?' Vraagt hij boos. 'Waarom heb je Safier vermoord!' Gil ik. Ik hoor sirenes in de verte. Papa loopt op me af. Hij haalt uit met zijn hand...

Ik schrik wakker. Ik adem zwaar en ben bezweet. Weer een nachtmerrie. Een van de heftigste tot nu toe. De dood van Safier, mijn vader sloeg zo hard dat zijn ribben braken en in zijn hart en longen staken. Dat zei de ambulance medewerker die niet wist dat het papa's schuld was. Ik kijk naar mijn klok. 03:23. Ik neem een slok water uit mijn beker. Kom op Anna, gewoon door slapen, denk ik. Ik ga weer liggen en staar naar het witte plafond. Ineens gaat mijn deur open. Ik denk terug aan mijn droom. Paniek slaat toe... ik begin te hyperventileren, fijn dat kan er ook nog bij denk ik. Ik werp een blik op mijn deur en zie mama. Ze loopt op me af en geeft me ee beker met koud water aan. 'Gaat het?' Vraagt ze. Ik drink wat en knik. 'Weer een nachtmerrie?' Ik knik. 'Er is niets aan de hand. Ga maar weer slapen.' Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik ga liggen en val in slaap...

Mijn eerste deel. Wat vinden jullie? Vote, share, comment, folow.