dreamer [L.S]

chapter 13

و دلتنگی، تلخ ترین احساس حاصل از عشق دنیاست ...

=============================

دستش رو بین مو های بلندش کشید و نفسش رو بیرون داد. روز خسته کننده ای داشت. همیشه کار و همیشه کار...

کلافه، سرش رو کمی تکون داد و کلید رو از زیر پادری جلوی در، برداشت.

احتمال میداد که لویی خواب باشه. کمی از نیمه شب گذشته بود و ماه، پشت ابر ها پنهان شده بود. بنظر میومد، شب سردی در پیش باشه.

نفس عمیقی کشید و در رو در بی صدا ترین حالت ممکن، باز کرد. قدمی به داخل گذاشت و به اطراف نگاه کرد.

خونه، کاملا ساکت بود پس اون پسر آبی، قطعاً خوابیده بود.

پسر آبی...

این لقبی بود که برای لویی استفاده میکرد. آبی...غمگین...درست مثل چشم های آبیش...چشم های غمگینش..

پالتوی کمی بلندش رو پشت در آویزون کرد و به بدنش کشی داد. گردنش کمی گرفته بود و باعث شد تا کمی چهرش رو جمع کنه.
خسته بود.
باید میخوابید.

به آرومی، از پله های کنار دیوار بالا رفت و در اتاق لویی رو به آرومی باز کرد. با دیدن تخت مرتب لویی، اخم شدیدی کرد و داخل اتاق رفت.

"اون کجاست؟!"

ترس رفتن لویی، قلبش رو به لرز انداخت. نه...اون به لویی وابسته شده بود. کنار لویی، حالش خوب بود. اون بهترین دوستی بود که تو عمرش داشت. آرامش بخش ترینشون..

"لویی؟؟؟"

کمی صداش رو بالا برد و دستی بین موهاش کشید. باید میرفت دنبالش؟ اصلاً کجا باید میرفت؟!

کلید اتاقش رو از جیب شلوارش بیرون آورد و در اتاقش رو با شتاب باز کرد. باید با لیام تماس میگرفت. اینجور مواقع، هری فقط زیادی گیج میشد و کنترل اوضاع رو از دست میداد.

از سرمای اتاق، به خودش لرزید. باید در اولین فرصت، درز پنجره رو میگرفت و به یه سرویس کار زنگ میزد تا یه فکری به حال رادیاتور ها بکنه.

سریع سمت تلفن قدیمی گوشه اتاق رفت ولی با شنیدن صدای ناله ضعیف و بعدش سرفه دردناکی، با بهت، به آینه رو به روش خیره شد.

با دیدن جسمی که زیر پتو جمع شده بود و تکون میخورد، سریع به سمت عقب برگشت و نفس تندی کشید.

"لویی؟!"

با عجله، به سمت تخت رفت و پتو رو کنار زد ولی با دیدن لویی که جنین وار، تو خودش جمع شده بود و ناله های نا مفهومی از بین لب های نازکش بیرون میومد، چشم هاش گرد شدن و تو جاش خشک شد.

یعنی لویی از وقتی که رفته اینجا بود؟ چطور رفته بود تو؟ نکنه...
نکنه...

"فاک!"