ကိုႀကီးရင္ရိပ္တေရးအိပ္ ၁၇😴
အပိုင္း ~ ၁၇
#ကိုႀကီးကိုတစ္ေယာက္ထဲနတ္ျပည္လႊတ္မယ္ထင္ေနလား?
ဆရာမရဲ႕ဖခင္ႀကီးကလည္းအဆုတ္နာနဲ႔ပဲကြယ္လြန္တာျဖစ္ၿပီး၊ဆရာမကလည္းအဆုတ္ေရာဂါအခံ႐ွိ
လို႔နဂိုကတည္းကတေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ရယ္။
ခုလည္းေခ်ာင္းဟန္႔ရင္းေသြးေတြအဆက္မျပတ္ပါ
လာလို႔ေဆး႐ုံတင္လိုက္ရတာျဖစ္သည္။
ဆရာမကအပ်ိဳႀကီး၊ၿပီးေတာ့တစ္ေယာက္ထဲသမား
ပါ။ေဆြမ်ိဳးညာတကာလည္းမ႐ွိေတာ့ဘူး။
အဲ့ဒီ့အိမ္ႀကီးမွာျမတ္ရယ္၊သူ႕အေဖဘေထြးရယ္က
ဆရာမကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ရတာျဖစ္သည္။
ဘေထြးကဆရာမရဲ႕ဖခင္ႀကီး၏သားတပည့္ျဖစ္ၿပီး၊
ဆရာမနဲ႔ဆိုဆရာတူတပည့္ေမာင္ႏွမလိုျဖစ္ကာ
ငယ္ငယ္ကတည္းကအတူတူေနလာတာျဖစ္သည္။
ျမတ္ရဲ႕အေမကေတာ့မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။
" ဘာပဲေျပာေျပာ..ဘေထြးနဲ႔နင္႐ွိေနလို႔ေတာ္ေသး
တယ္..."
ျမတ္ကေလးဖင့္စြာနဲ႔ေခါင္းခါရင္း...
" ဆရာမကျဖစ္လည္းႀကိတ္မွိတ္ေနေတာ့.ငါလည္း
မရိတ္မိဘူးေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ငါဒီထက္ေစာေစာ
သိၿပီးဂ႐ုစိုက္ေပးရမွာကို..."
" ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္မတင္ပါနဲ႔...
ဆရာမ သက္သာသြားမွာပါ..."
ဒီေန႔အိမ္မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပဲေဆး႐ုံမွာပဲညအိပ္ေစာင့္
ေပးရမွာမို႔...အိမ္ကမေဟသီဆီလွမ္းၿပီး...
[ဒီေန႔ေဆး႐ုံမွာညေစာင့္ေပးမွာမို႔ျပန္မလာဘူး
မေစာင့္ေနနဲ႔ အိပ္ေတာ့]ဟုစာပို႔လိုက္သည္။
သူထသြားကတည္းကေနရာမွာပဲလွဲအိပ္ေနတဲ့အ
နမ္းတစ္ပြင့္...အတာကအနမ္းေလးထမင္းစားရ
ေအာင္ဟုအခန္း၀ကေနလာေခၚေသာ္လည္းမစား
ဘူးဟုဆိုကာေပအိပ္ေနခဲ့သည္။
ကိုႀကီးဆီကေနမက္ေဆ့၀င္လာပါသည္။
ဒီညျပန္မလာဘူးတဲ့...ဒါျဖစ္သင့္မွန္းစိတ္ကသိေပ
မယ့္လူကအလိုလို၀မ္းနည္းလာျပန္သည္။
ေခါင္းအုံးေပၚေမွာက္ကာမ်က္ရည္ကတလိမ့္လိမ့္
က်လာရသည္။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ေနာက္ေန႔မနက္မွာဆရာမအတြက္ေသြးလိုတယ္
ဆိုလို႔..ေသြးအုပ္စုက႐ွားၿပီး၊အဓိနဲ႔ၾကအတူတူပဲမို႔
သူလႉမယ္ဟုဆိုေတာ့...ဆရာမေလးကေသြးလႉ
တဲ့ေနရာကိုလႊတ္သည္။
လက္ကေနေသြးထုတ္ထားလို႔လွဲေနရတုန္းအနမ္း
တစ္ပြင့္ေရာက္ခ်လာပါသည္။
" ကိုႀကီး ...."
၀င္လာတဲ့ပုံစံကအေလာႀကီးဟန္နဲ႔..သူ႕ေဘးမွာျပာ
ျပာသလဲ၀င္ထိုင္ကာ...
" ဘယ္လိုေနလဲဟင္ နာလား..."🥺
" မနာပါဘူး....ရပါတယ္..."
" ဘာလို႔မနာရမွာလဲ အပ္ႀကီးကအႀကီးႀကီးကို..
ၾကည့္ပါအုံးကိုႀကီးရဲ႕ေသြးေတြကိုစုပ္ယူေနတာ..
ဒါေတာင္မနာပဲေနမလား...."
STAI LEGGENDO
ကိုကြီးရင်ရိပ် တရေးအိပ် {Complete}OC (Uni&zawgi)
Storie d'amoreအနမ်းတစ်ပွင့်ဆိုတဲ့ကောင်မလေးငယ်ငယ်ကနေမကောင်းအရမ်းဖြစ်လို့ ခမည်းအဖြစ် ကိုကြီးနဲ့လက်ထပ်ပေးစားခံရတယ်...။ သူမကိုကအိမ်ကသဘောတူသူနဲ့ပေးစားခါနီးမှာ ၁၀နစ်ကြာဝေးကွာခဲ့တဲ့ကိုကြီးကိုပြန်လည်တွေ့ရှိခဲ့တယ်။ ပြန်တွေ့ချိန်မှာကိုကြီးကပန်းချီဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်နေ...။ အနမ်...
