[Warning ⚠️ !!!
This chapter contains adult sense!]
Early Check in ယူထားတယ်ဆိုတဲ့ ဉာဏ်က ဟိုတယ်ကို
မသွားခင် ဗိုက်ဆာတယ်ဆို၍ ဖွင့်နေပြီဖြစ်တဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ကြရသေးသည်။
တစ်လမ်းလုံး ရေတောင်မသောက်လာဘူးပြောတဲ့ဉာဏ်က ကားရပ်သည့်ဆိုင်မှာလည်း ဘာမှစားမလာခဲ့ပုံမပေါ်ပါ။ နောက်မှ ပြောသည်က ဟိုကထွက်လာကတည်းက ဘာမှမစားရသေးဘူးတဲ့။
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က မီနူးစုံစုံလင်လင်ရပေမယ့် အသားပေါင်းလေးနှစ်ခုနှင့် ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖြင့်သာ တင်းတိမ်သွားတဲ့ ဉာဏ်က မနက်စာကို များများစားရတာ သိပ်မကြ်ိုက်တဲ့သူမျိုး။ များများစားဖို့ ပြောချင်ပေမယ့် လုပ်ချင်ရာ လုပ်လာသည့် အကြောင်းစုံကိုသိပြီးတဲ့နောက် စိုးရိမ်ပူပန်မှုနဲ့ ဘာစကားမှ ထပ်မပြောချင်တော့။ ဉာဏ် အဲ့ဒီလို လုပ်ချင်ရာလုပ်ပစ်တတ်တာမျိုးကို တကယ်သဘောမကျတာပါ။
" ဘာမှ မစားဘူးလား"
ချပေးလာသည့် လက်ဖက်ရည်ခွက်ကိုသာ တစ်ငုံသောက်ပြီး မှာထားသည့် အရာတွေကို တစ်ခုမှ မထိလေတော့ ဘေးက ဉာဏ်ကမေးလာသည်။ ထိုအခါမှ စည်သူကလည်း စားနေရင်း ခေါင်းမော့ကြည့်လာသည်။
" အင်း သ်ိပ်မဆာသေးလ်ို့"
ကိုယ်ဖြေပြီးတာနဲ့ ဉာဏ်က ထပ်မှလှည့်လာတော့ဘဲ
စည်သူနဲ့သာ စကားပြောနေသည်။ နဂို ဝါဝင်းတဲ့အသားတွေက ဖြူလာပြီး ဉာဏ်က ဟိုက ရေထုမြေထုနဲ့ တည့်ပုံရသည် လက်တွေ ခြေတွေကအစ နုဖတ်လာသည်။ ခပ်ရေးရေးမြင်နေရတဲ့ အမွေးတစ်ချို့ရှိရာ နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်ဆို စိမ်းနေတော့သည်။ လက်ဖမိုးက အကြောစိမ်းတွေကလည်း ခုနက သတိမထားမိပေမယ့် အခုသေချာကြည့်တော့မှ တော်တော်လေး ထင်းနေတာ။
နာရီဝက်လောက်ကြာသည်အထိ ဉာဏ်က တစ်ချက်မှ လှည့်မကြည့်လာသလို ကိုယ်တိုင်လည်း တစ်ခွန်းမှ မပြောဖြစ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ဖွင့်ထားတဲ့ တီဗီကိုသာ ကြည့်နေလိုက်သည်။ စားပြီးမှ " ရှင်းမယ်"ဆိုတဲ့ စားပွဲထိုးလေးအား လှမ်းခေါ်နေသည့် စည်သူ့အသံကြောင့် ဘောင်းဘီ
အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ထုတ်ပေးဖို့ ပြင်ရတော့သည်။
