သုဉာဏ်ထက် အိမ်သားတွေ အခေါ် သားငယ်ပေါ့။
နိုးလာတော့ မနက်၇နာရီ ကျော်လောက်သာရှိသေးသည်။
တောင်ကြီးမှာဆို နေဖင်ထိုးထိ အိပ်လည်း ပြောမည့်သူ
မရှိပေမယ့် ရန်ကုန်အိမ်ကတော့ ဖိုးဖိုးကို ကြောက်ရ၍
နောက်အကျဆုံး ၈နာရီထိပဲ အိပ်ရသည်။
တဘတ်တထည်ဆွဲယူကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး
မျက်နာသစ် သွားတိုက် ရေချိုးတာအကုန်
ခပ်သွက်သွက်လုပ်လိုက်သည်။ ဘယ်ဘက်လက်ဖမိုးပေါ်က အမှတ်လို့ထင်ရတဲ့ ဆိုင်ကယ်မှောက်တုန်းက
ရလိုက်တဲ့ အညိုရောင်အမာရွတ်လေးက ဖြူဝင်းဝင်း သူ့အသားအရည်ကြောင့် ထင်းနေတော့သည်။
တနင်္လာ ကနေ ကြာသပတေးဆို မနက် ၉နာရီ မှ နေ့လည်၁၁ထိပန်းဆိုးတန်းဖက်မှာ ကွန်ပျူတာပိုင်းနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့သင်တန်းရှိတာမို့ သူအဝတ်အစားကို ခပ်သစ်သစ်တထည် ကောက်စွတ်လိုက်သည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂နှစ်လောက်ကစပြီးဟန်နေက ဝက်ခြံပေါက်တတ်တဲ့သူ့ကို အသားအရေသေချာဂရုစိုက်ပေးတာမို့ tonerနဲ့ SPFပါတဲ့ ရေဓာတ်ဖြည့် creamတစ်ခုတော့ သူစွဲလိမ်းဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးသတ်အနေနဲ့ စွတ်နေကျ ရေမွှေး ကို နှစ်ချက်စွတ်လိုက်ပြီးပြင်ဆင်တာကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်။
" သားငယ် မနက်စာ ကြီးကြီးဝင်း ဘာလုပ်ပေးရမလဲ"
မနက်စာကို heavy မစားတတ်တဲ့သူက ကော်ဖီနဲ့ အဆာပြေတစ်ခုခုစားတတ်တာမို့ ခေါင်းသာခါပြလိုက်သည်။
"သား ကော်ဖီနဲ့ ကိတ်ခြောက်ဘဲ စားလိုက်တော့မယ်
ကြီးကြီးဝင်း ဖွားဖွားရော"
မနက်ဆို ဖိုးဖိုးနဲ့ တီငယ်လေးက ဗိုလ်တထောင်ကမ်းနားက
ဆန်ကုန်သည်များအသင်းဝင် ဖြစ်တာကြောင့် အရောင်းအဝယ်လုပ်တဲ့ အဲ့ဒီကို စောစောသွားတက်တာမို့ ဒီအချိန်အိမ်မှာမရှိ ။ဖိုးဖိုးကတော့ ၉နာရီလောက်မှသာ အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာပြီး တီငယ်လေးကတော့ အိမ်ကပွဲရုံလုပ်ငန်းရှိသည့် ပုစွန်တောင်ကို
သွားရသည်။
" မမကြီးက ဘုရားရှိခိုးနေတယ် သားပဲ အရင်စားလိုက် သင်တန်းနောက်ကျနေအုန်းမယ်"
ကော်ဖီတစ်ခွက် ငှဲ့ပေးရင်း ကြီးကြီးဝင်းက သူ့အရှေ့ ချပေးသည်။ ကိတ်ခြောက်တစ်ခု ကောက်ဝါးလိုက်ပြီး
ဖုန်းကိူ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ခပ်မြန်မြန်လက်ချောင်းတို့ကို လှုပ်ရှားမှုအပြီး သူရှေ့က ကော်ဖီခွက်လေးကိုပါ
ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်သေးသည်။
