မနက်စာစားတာနောက်ကျတာကြောင့် နေ့လည်စာကို
မစားကြတော့ဘဲ နေ့လည်၃နာရီလောက်မှ ဗိုက်ဆာလာတာကြောင့် ဉာဏ်က စားသောက်ဆိုင်လေးတစ်ခုကိုခေါ်သွားသည်။ ဆိုင်က သီးသန့်အခန်းလေးတွေနဲ့မို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လည်းရှိသည်။ ဟင်းလျာတွေရဲ့
အရသာက လုံးဝစပါယ်ရှယ်မို့ ကိုယ်တိုင်ကော ဉာဏ်ကော
ထမင်းတွေအများကြီးစားခဲ့သည်။ ဉာဏ်မှာပေးသမျှ အကုန်ကြိုက်ပေမယ့် အကြိုက်ဆုံးကတော့ အသားသုပ်ဖြစ်သည်။ ခရမ်းချဉ်သီးအစိမ်းလေးနဲ့ပဲ သုပ်ထားတာမို့ ချဉ်ချဉ်လေးနဲ့ အရမ်းစားကောင်းသည်။
" ဒီအသုပ်ကို ကိုယ် သဘောအကျဆုံးပဲ" လ်ို့ ကိုယ်ပြောတဲ့အခါ ဉာဏ်က ပြုံးရင်ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ပြသည်။
"တောင်ကြီးမှာ အခြေချကြမလားဟင်"
မဆီမဆ်ိုင်ရုတ်တရက် မေးလာတဲ့ မေးခွန်းကြောင့် စားနေရင်း လှည့်ကြည့်မိတော့ ထမင်းဝါးနေတာမလို့ ပါးတစ်ဖက်ကဖောင်းနေတဲ့ ဉာဏ်က မျက်ခုံးပင့်ပြသည်။
" အဖြေပေးထားတာ၅နာရီတောင်မရှိသေးဘူး ငါ့ညီ"
ဟာသစွက်တဲ့က်ိုယ့်အဖြေကို ဉာဏ်က သဘောတကျရယ်
သည်။ စားပြီးတော့ ပိုက်ဆံရှင်းမည့်အချိန် ဉာဏ်ကထုတ်ရှင်းနေလို့ မနည်းတားကာ ကိုယ်ကပဲထုတ်ရှင်းလိုက်သည်။ ဘယ်လိုပဲ သက်ဆိုင်သူဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ကအကြီးဆိုတဲ့
စိတ်က အရာအရာ ဉာဏ့်ကိုအလျော့ပေးချင်နေမိသည်။
" မှိုကြော်တစ်ခါတည်း သွားယူလိုက်မယ် လမ်းကြုံတယ်"
" ဟမ် ဘယ်တုန်းကမှာထားတာလဲ"
"မနေ့ညကလေ မေမေ့ကို မှာခိုင်းလိုက်တာ"
ရှမ်းပြည်ထွက်ပစ္စည်းတွေ အစုံရတဲ့ဆိုင်အရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်ပြီး ဉာဏ်က လိုက်ဆင်းဖို့ခေါ်တာကြောင့် ကိုယ်ပါအတူလိုက်ဆင်းလိုက်ရသည်။
" တခြားစားချင်တာရှိရင်လည်း ယူနော်
ကျွန်တော်ဝယ်ပေးချင်လို့"
" အင်း အန်တီနဲ့ မပိုးတို့အတွက် လက်ဆောင်နည်းနည်း
ဝယ်ချင်နေတာ အတော်ပဲ"
