ZARF (2022 Wattys Kazananı)

Bölüm 19: Yollar ve Yabancılar

Çilde'den 

 Sırrın bende güvende. Güven kelimesine ne kadar inanıyorsan.

Terapistimin sözleriyle bakışlarımı defalarca okuduğum kelimelerden çektim. 

"Geçen seansın üzerinden geçelim mi?"

 Sırrın bende güvende. Güven kelimesine ne kadar inanıyorsan.

Bana gelen kağıtta yazan buydu. 

Karşımdaki adama ne kadar güveniyordum? Mesleki bir yemini olmasaydı da ona böyle güvenebilir miydim? İnsanlar sırları sadece yeminle mi tutabilirdi? Ya yeminini bozanlar? Aramızda olanlardan kaç tanesi kaç yemini bozmuştu? Hepimiz sadık mıydık yoksa, kendimize? Birbirimizden ile sakındığımız sırlar vardı. Biz ne kadar dosttuk? 

"Seanstan erken ayrıldın, tamamlayalım diyorum, sence?"

Sorusunu bir açıklamayla yinelemişti. Bu sefer sadece kelimelerini değiştirmişti. 

"Tüm problemim o seansta konuştuklarımız olduğuna göre aynı şeyleri konuşmaya devam edeceğiz."

"Sorunlar çözüme kavuşana kadar konuşulmalıdır."

Söylediği hiçbir şey ukalaca gelmiyordu. Bu garip bir durumdu. Başkalarından tavsiye almayı sevmezdim fakat bu bir istisnaydı. Tavsiyeleri, her sözü samimiydi. Seanslarımızı sevmemin tek sebebi buydu.

"Sen bu konu hakkında ne düşünüyorsun? Sorunlardan kaçmak daha iyi bir fikir mi sence?"

Bu sorularına cevap vermek yerine sorunuma dönmek istedim. Kelimeler o günkü gibi hissizce döküldü dudaklarımdan.

"Birini öldürmeye çalıştım."

Bunu söylerken kısık bir gülüş düşmüştü dudaklarımın arasından.

"Artık kimseyi öldürmemi gerekli görmüyorum," diye söylendim bakışlarımı ona kilitleyerek. Tepkisini ölçmek istedim. Yüzü ifadesizdi, gözleri gülümsüyordu.

"Kendini savunmuş olmak istemiş olamaz mısın?"

"Evet, olabilir," cevapladım. 

"Başarısızlık korkuna gelecek olursak, bir başarısızlık onlarca başarıya gebe olabilir."

Hayatımdaki en büyük başarısızlığım, geleceğim olmuştu. Geleceğimi kurtarmıştım. 

"Yaşıyorsun ve önünde başarabileceğin çok şey var, Çilde. Farkında mısın?"

Düşüncelerimden zar zor ayrıldım.

"Bazen." Aklıma gelen soruyu sordum ardından.

"Peki, değiştim mi sizce?"

Gülümsedi. Tüm korkularımı, endişelerimi bilen bir insana rahatça soru sormanın keyfini yaşıyordum. Belki de daha önce yardım almalıydım. Birini öldürmeye çalışmadan önce.

"Ona ben karar veremem. Fakat artık değişimden korkmadığını gözlemliyorum." 

Korkularımdan birinin eksildiğini bilmek dudaklarımı hareketlendirdi. 

"Değiştiğin için kimseye bir şey borçlu değilsin, unutma. Ne eski bir dosta aşk, ne eski bir düşmana dostluk. Dünden daha iyi olmak zorunda hissetme kendini. Kendini anlamaya çalış, sevilmeye layık olduğunu gör. Yoksa diğer insanlara verdiğin değer içindeki o boşluğu doldurmaya asla yetmez. O boşluğu ancak insanın öz sevgisi doldurabilir."

"Zamanlı zamansız çok şeyi özlüyorum. Daha on sekizim. Hiçbir şey özlememem gerekmez mi? Bir şeyi ya da bir şeyleri özlemem yanlış gibi geliyor. Ama ben özlüyorum. Bu his kalbime yuvalandı sanki, beni bırakmamaya yeminli. "