Leyla, yattığı hastane odasında ölümü bekleyen bir kadındı. Yalnızlığında boğulmasına ramak kala eline aldığı telefondan bir numara salladı.
Ve salladığı numara, hapishanede yaşayan bir mahkuma aitti.
📮
Leyla: Konuşacak kimsem yok. Bir çiçeğim bile...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
{Bölüm sınırı +100 vote ve 70 yorum} ●□●,
"Bakıyorum da bu aralar ışık saçıyorsunuz Leyla Hanım."
"Aşk olsun doktorcuğum daha önce karanlık mı saçıyordum." Doktorumun bana tek kaşını kaldırarak bakmasıyla kocaman gülümsedim.
"Tabii ki hayır Leyla Hanım. Demek istediğim üzerinizde ayrı bir neşe var gibi."
"Hm... Olabilir de olmayabilir de!"
"Olmuş olmuş belli. Bugünlük size daha fazla serum takmayacağım, bünyeniz az da olsa kendisini toparlıyor. Lütfen yemeklerinizi güzelce bitirin ve bu mutluluğunuzu koruyun. Unutmayın bizler hastaların sadece fiziki yaraları ile ilgilenebiliyoruz. Ama bazen asıl yara ruhta olabiliyor ve ruhundaki yaraları senden başka kimse iyileştiremez. Bu dediklerimi unutma." Gülümseyerek odadan çıkan doktorun arkasından derin bir nefes aldım.
Haklıydı, ruhumdaki yaralar fiziksel yaralara dönüşüyordu. Doktorlar ne kadar benim için çabalasalar da ruhumdaki yara iyileşmediği için yüzeysel yaralarımın da sonu bitmek bilmiyordu.
Düşüncelerimin kirli elleri parmak uçlarındaki pislikleri zihnimin duvarlarına sürterlerken telefonumun sesi beni bu kirli ellerden kurtararak gerçek dünyaya çıkarmıştı. Elimi uzatarak telefonu aldım ve Baran'dan gelen mesaja merakla baktım.
Baran: Yalnızım diyorsun ama sana sunulan teklifi de kenara itiyorsun. Ah siz kadınlar...
Leyla: Anlamadım?
Baran: İşine gelmemiştir.
Leyla: İki gündür hiç konuşmadık ve attığın şu mesajlara bak!
Baran: İmadan bile anlamıyorsun, adamı çıldırtırsın. Diyorum ki yalnızım diyorsun ama uygulamaya hiç girmiyorsun. Bu şekilde bir yer edinemezsin. Gerçek hayat ve sanal hayat çok farklıdır evet ama ikisinin de ortak bir özelliği vardır.
Leyla: Neymiş o?
Baran: Çaba... Gerçek hayatta da sanal hayatta da bir yer edinebilmek için çaba sarf etmen gerekiyor. Birileri için var olmak istiyorsan çaba sarf et ve kendini unutturma. Sen iki gün sonra ya da bir hafta sonra o uygulamaya tekrar girdiğinde seni kimse hatırlamayacak. Sonra gelip de bana çok yalnızım diye ağlama.
Derin bir nefes alarak mesaj ekranından çıktım. Resmen tüm moralimin içine etmişti. Aslında beni üzen şey haklı olmasıydı. İki gündür korktuğum için uygulamaya girmemiştim.
Korkağın tekiydim.
Hiç tanımadığım insanların beni sevmemesinden korkmuştum. Baran haklıydı, çaba sarf etmeden hiçbir şey elde edemezdim. Gerçekten var sayılmak istiyorsam önce oradaki herkese kendi varlığımı benimsetmeliydim. Mesaj ekranına geri dönerek Baran'a "teşekkür ederim." yazdıktan sonra uygulamaya girerek kulaklığımı taktım. Hemen ekrana düşen isme gülümseyerek üstüne tıkladım.
