Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı: Molly Kate Kenster- Prom Queen✨
******
Geri dönüp uyuyan kızının yanına uzandı Ophelia fakat gözüne bir gram uyku girmedi. Güneş doğmak üzereyken yerinden kalktı ve bahçeye çıkıp soğuk kokusunu içine çekti. Soğuk kokusu ona daima yaşadığını hissettirmişti.
Az ilerisinde duran çardağı gördü Ophelia. Son acısı... En acısı.
Yavaş yavaş adımladı. Yer altından kayıyordu sanki. Elini uzatıp tutmak istese de titreyen elleri bir türlü yapma eşyaya ulaşamadı. Sanki ulaşsa tuzla buz olacak gibiydi.
Dokunmaktan vazgeçip yanındaki çimene oturdu sonra. Gözlerini dikip çardağa baktı. Güneş yüzüne yandan vurmaya başlamıştı. Atasözünü çıkaranlar dillerinden oldu.
Çardağa bakma işini bir kenara bıraktığında ise tüm gücünü toplayıp sakince oturdu Ophelia. Ellerinde çardağı yok edebilecek gücü hissetmesine rağmen sadece oturdu. Çardağın suçu yoktu, kötü anılardı asıl suçlular. Öldürüldüğünü bilse de Stellaydı suçlu olan.
Hareket ederek kendini salladı önce bir süre. Hafif meltemde bırakmayı ne çok isterdi kafasındaki düşünceleri. İçinde birer çöp parçası gibi birikmektense hava akımına kapılıp gitse ne de güzel olurdu.
Gözleri ilerideki gölette dolaştı. Rengarenk güzelim çiçekler ve bahar ağaçları ile süslenmişti çevresi. Eurus. Bir gülümseme yerleşti yüzüne. Artık kendini toplarlaması gerektiğini biliyordu. O yüzden yavaş yavaş içinde sindirmeye başladı.
Böyle yapılmalıydı. Acı çekmeyi ötelememek gerekiyordu, önce acıyı kabullenip sonra onu hissetmeliydiniz. Çünkü acı bencil bir histi. Tıpkı bir büyü gibi yaratanının istediğini yerine getirene kadar yaşayıp dururdu. Hepimizin var olma nedeni olduğu gibi onun da vardı ve eğer nedenini de başaramazsa o bir hiçti.
Acımasız bir histi acı. Göz ardı edildiğinde çığ gibi büyür ve sizin keyfiniz onu kabul ettiğinde sizi yerle bir ederdi.
Ophelia'da olaylar tam tersi olmuştu. Önce acıyı hissetmiş sonra kabul etmişti. İçinde var olan olayı kabul ettikçe gözyaşları yerlere damladı ve dünyasını bir anda ters düz etti.
