How Dark? | William F. Potter

4.11

Sahte galleonunun üzerindeki buluşma tarihini son bir kez hızlıca kontrol etti William. Akşam D.O. toplantısı vardı ve hala tarihi değişmediğine göre saati herkese uymuştu.

Parayı tekrar cebine attıktan sonra etrafa hızlıca göz gezdirerek saklandığı köşeden çıktı, adımlarını ihtiyaç odasına doğru çevirdi. İhtiyaç odası sadece D.O. toplantıları için değil, onun için de muhteşem bir avantaj olmuştu. Kimse ona engel olmadan zihinbend çalışabiliyordu ve en önemlisi, o içerdeyken odanın girişini bilen biri bile içeriye giremezdi çünkü ihtiyaç duyduğu şey kimsenin onu izin almadan rahatsız edemeyeceği bir yerdi.

Kalabalık olmasa da öğrencilerin bulunduğu bir koridorda ilerlerken karşıdan gelen grubu fark etmesiyle yüzünde istemsiz, hafif bir gülüş belirdi. Ellerini cebine sokarak gevşek bir tavırla yürümeye başladı. İşte şimdi tam bir züppe Slytherinli gibi görünüyordu.

Karşısındaki grup onu fark etmeleriyle birlikte eğlenceli sohbetlerini bırakırken tam ortalarındaki çocuk bariz bir şekilde gerilmişti.

"Nott," diyerek selam verdi tam karşılarına geldiğinde.

"Çekil yolumdan, kanıbozuk."

William sahte bir üzgünlükle dudaklarını büzdü. Dönemin başında takındığı tavrı sürdürmekte kararlıydı çünkü planı buydu. Onları bezdirene kadar böyle davranmaya devam edecek ve üzerindeki baskıyı hafifletecekti.

Draco ona onlardan biri olduğunu kanıtlayana dek tam aksiymiş gibi davranacaklarını söylemişti ve tam da öyle yapıyorlardı. O sözünde duruyordu evet, ama William da duruyordu. Madem düşman muamelesi görecekti o zaman o da düşman gibi davranırdı, bu kadar basitti.

"Hadi ama, Nott..." Koridordakilere şöyle bir göz gezdirdi. "Herkesin içinde benimle ters düşmek istemezsin değil mi?"

"Asıl sen, herkesin içinde benimle ters düşmesen iyi olur Potter." diye mırıldandı Notu. Sesini bir kademe yükseltirken çevredeki öğrencilere bakarak söyledi. "Geceleri herkes kendi binasına çekildiğinde seni aramıza almamız için ayaklarımıza kapandığını herkesin, özellikle de Aziz Potter'ın duymasını istemezsin, değil mi?"

William'ın alaylı ifadesi yerini ciddiyete bırakırken "Bunu hiçbir zaman yapmadım." diye sertçe söyledi.

Zabini küçük bir kıkırtıyla dikkatleri üzerine çekerken, "Hadi ama," dedi. "Slytherin'e seçildiğinden beri bize yaranmak için yer şeyi yapmıyor musun? Şimdi böyle ters düşmenin tek sebebi seni reddetmemiz, sana güvenmememiz değil mi?"

Nott, bir adım ileri atarak aralarındaki mesafeyi kapatırken sırıtarak fısıldadı. "Yapmamış olsan bile, Potter, biz bu söylentileri yaydıktan sonra diğerlerinin buna inanmamak için hiçbir sebebi olmayacak. Sonuçta sen onlar için başından beri bir hayal kırıklığısın. Onlara göre burası bir kötülük yuvası ve buraya seçildiğine göre sen de bizim gibisin, değil mi?"

William hiçbir şey söylemedi. Slytherin'e seçildiğinde Harry'nin de diğerlerinin de nasıl davrandığını, neler ima ettiğini çok iyi hatırlıyordu. Ama şimdi böyle davranmıyorlardı ki. Uzun zamandır abisi ona bir Slytherin gözüyle bakmıyordu. Yani... Draco'yu karşısına aldığı günden beri.

"Hayır inanmayacaklar." dedi William, söylediğine kendisi de inanmıyordu ama vermesi gereken cevap buydu.

Nott güldü. "Bir kıvılcım, Potter, inanmaları için gereken tek şey bu. Ve o şüphe kıvılcımı sen Slytherin'e seçildiğin gün kalplerine çoktan düştü. Ne yaparsan yap bu değişmeyecek."

"Ehem ehem..." Umbridge'in dikkat çekmek için yaptığı sahte, tiz öksürük sesi konuşmalarını bölerken William öylece Nott'a bakmaya devam etti. Diğerlerinin dikkatiyse şimdi yanlarına kadar gelmiş olan profesörün üzerindeydi.