#រឿងទឹកភ្នែកសងគំនុំ
#ភាគទី37
គ្រប់គ្នាពិតជាពិបាកទប់សំណើចជាមួយនឹង ការនិយាយស្ដីរបស់ ជីមីន ណាស់។ តែយ៉ាងណាក៏គួរឲ្យអាណិតគេដែរ ដែលបាត់ការចងចាំ មិនអាចចងចាំអារម្មណ៍ល្អៗ ដែលគេធ្លាប់មានទៅលើ ជុងគុក កាលពីមុននោះ ក្លាយទៅជាមនុស្សធំ តែគំនិតកូនក្មេង។
ពួកគេបាននាំគ្នាញ៉ាំអាហារពេលល្ងាច និងនិយាយគ្នាលេងពីនេះពីនោះ រហូតដល់ម៉ោងជិត8 ទើបបំបែកគ្នាទៅបន្ទប់រាងខ្លួន។
ជុងគុក ដើរតាមពីក្រោយ ជីមីន ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ ដែលមានសុទ្ធសឹងតែ តុក្កតា និងរបស់លេង ឡើងចង់ពេញបន្ទប់ទៅហើយ។
" នេះអូនលេងរបស់ច្រើនដល់ម្លឹងផងឬ? "
" អត់ទេ! អាហ្នឹងមិនមែនរបស់មីនៗ តែម្នាក់ទេ វាជារបស់ ស៊ូថេ ខ្លះ ហិហិ មីនៗយករបស់ ស៊ូថេ! ហិ ហិ ហិ!
" ម៉េចក៏អូនរបស់ ស៊ូថេ អ៊ីចឹងហា៎? "
" ស៊ូថេ .... តូចជាង មីនៗ អ៊ីចឹងហើយ ស៊ូថេ លេងតិចៗបានហើយ! ទុកឲ្យ មីនៗលេងច្រើនជាងបានល្អហា៎! "
" អូ! អ៊ីចឹងអ៎! "
" បាទ! "
គេនិយាយទាំងងក់ក្បាល ដាក់ ជុងគុក ថែមទាំងលេងទឹកមុខដាក់រាងក្រាស់ទៀត។
" មីនៗ ងូតទឹកទេ? "
" ងូតៗៗ តែមីនៗដោះអាវសិន! "
ជីមីន ប្រញាប់ដោះខោអាវចេញភ្លាម នៅតែខោក្នុងមួយជាន់គត់ ក៏បានបង្ហាញឃើញនូវរូបរាងដ៏ស្រឡូន ដែល ជុងគុក ខានបានឃើញអស់រយៈ5ឆ្នាំមកហើយនោះ។
" រាល់ដង នរណាជាអ្នកងូតទឹកឲ្យ មីនៗទៅ? "
" បងថេ! បងថេ ប្រាប់មីនៗថា កុំឲ្យអ្នកផ្សេងឃើញរាងកាយរបស់មីនៗអី! តែ.....ពូជាប្ដីរបស់មីនៗ អ៊ីចឹងមីនៗ ឲ្យពូមើលក៏បាន! "
" មីនៗឆ្លាតណាស់! "
" ត្រូវហើយ មីនៗ ពូកែណាស់! ពូដឹងទេ មីនៗ អត់យំនឹកប៉ាៗម៉ាក់ទេ! "
ជុងគុក ចូលមកឱប ជីមីន ដោយក្ដីអាណិតគេជាទីបំផុត ដោយសារតែគេយល់អារម្មណ៍ នៃការបាត់បងប៉ាម៉ាក់ច្បាស់ណាស់ ។ ដោយសារតែការបាត់បង់នេះហើយ ទើបបណ្ដាលឲ្យ គេមានគំនុំ រហូតដល់ធ្វើកើតរឿងមិនល្អជាច្រើនកើតឡើង។
" មីនៗពូកែណាស់! តោះទៅងូតទឹកណា៎! "
" បាទ! "
ពេលចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់ទឹក ជីមីន ក៏បាននិយាយទៅកាន់ថា៖
" ពូ មកងូតទឹក ម៉េចមិនដោះអាវពូចេញ? "
ជុងគុក កាន់តែមានអារម្មណ៍ថា កាន់តែខ្នាញ់នឹងចរឹករបស់ ជីមីន ហើយ។ គេក៏បានដោះអាវ និងខោរបស់គេចេញអស់ នៅសល់តែខោក្នុងដូច ជីមីន ដែរ។
ជីមីន មើលរាងកាយរបស់ ជុងគុក ឡើងភ្លឹកខ្លួនតែម្ដង។ ជុងគុក ញញិមចុងមាត់ នេះបើមិនបាត់ការចងចាំទេ ប្រហែលជាពួកគេបានទៅដល់ឋានព្រះច័ន្ទបាត់ទៅហើយ។
" ពូ! ពូឯងញ៉ាំអីបានស្អាតម្លេះពូ? "
" ញ៉ាំមីនៗនោះអី! សឺត..."
// ផាច់ //
" អាពូឆ្គួត! "
ជីមីន ទះ ជុងគុក មួយដៃដោយសារតែអៀនពេក ពេកដែលគេឱនមកថើបថ្ពាល់របស់គេបែបនោះ។
" ដៃធ្ងន់គ្រាន់បើណ៎! ឡើងចង់វែកថ្គាម! "
" តោះងូតទឹកឲ្យមីនៗឲ្យលឿន! "
ជុងគុក ងូតទឹកឲ្យ ជីមីន ទាំងមានចំណង់ដោយតែ រាងកាយដ៏ទាក់ទាញរបស់ ជីមីន ដែលឈរនៅក្រោយតំណក់ទឹកផ្កាឈូកនោះ។ ដៃរបស់គេបានដុះខ្លួនឲ្យ ជីមីន ជាមួយនឹងសាប៊ូដែលមានក្លិនក្រអូបប្រហើរ។ ជីមីន មិនបានមានអារម្មណ៍អ្វីចម្លែកនោះទេ ព្រោះគេដូចជាកូនក្មេងមិនដឹងអី ខុសពី ជុងគុក ដែលខំទប់ស្ទើរដាច់ខ្យល់ទៅហើយនោះ។
" មីនៗអា៎! បងចង់...ធ្វើរឿងមួយជាមួយអូន! "
" ធ្វើអីទេពូ? "
" បងចង់...! "
" ចង់អីទៅ? ចង់ញ៉ាំបាយមែនទេពូ? "
" មិនមែនទេ! ចង់បែបនេះ! "
ជុងគុក ក៏ឱនទៅបឺតមាត់របស់ ជីមីន រួចហើយឱនមកថើបដើមករបស់ ជីមីន បន្តទៀត។
ជីមីន រុញ ជុងគុក ឲ្យចេញរួចក៏និយាយថា៖
" ពូ! ឈប់ថើបមីនៗសិនមើល! មីនៗកុននោមណាស់! "
ជុងគុក គាំងតែម្ដង ព្រោះរាងតូចរត់ចេញពីគេ ទៅនោមដាក់ចានបង្គន់មែន។ កំពុងតែចូលអារម្មណ៍ផង មកលេចនោមអីណានោះវិញទៅ។
" ពូ! មីនៗនោមរួចហើយ ពូថើប មីនៗ ទៀតអត់? "
" ថើបតា៎! "
______________________
See you next part.
#យូជី
YOU ARE READING
រឿង ទឹកភ្នែកសងគំនុំ ( ចប់ )
Non-Fictionគំនុំ ធ្វើឲ្យក្ៗងប្រុសម្នាក់ប្រែប្រួលទាំងស្រុង រហូតធ្វើបាបអ្នកដែលមិនបានដឹងអី។ តើគំនុំនេះ ត្រូវសងដោយរបៀបណាទៅ? 10/10 /2021
