You're FAKE [Complete]

ភាគទី 99 : Yuki ជាព្រិលឬ?

នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ដោយអារម្មណ៍ប្រាប់ថាគេនឹងអាចជួបក្មេងប្រុសនោះម្តងទៀត KangMo ក៏ត្រឡប់ទៅវិហារបួងសួងនៅក្រោមដើមផ្កាសាគូរ៉ាមួយនោះ ដោយគ្មានស្រងាកចិត្តសូម្បីបន្តិច។ ឃើញរាងកាយតូចមួយនោះពីចម្ងាយ KangMo ដើរចូលដោយគ្មានទាក់ទើរចិត្ត កាមេរ៉ាក៏ចាប់យករូបក៏ស្រស់ស្អាតដូចគំនូរទាំងនោះឥតឈប់មួយវិនាទីណាឡើយ។
"សុំទោសដែលខ្ញុំលួចថតរូបដោយមិនសុំជាមុន" រាងក្រាស់ដើរចូលទៅជិតកម្លោះតូចដែលស្ថិតក្នុងសម្លៀកបំពាក់សាមញ្ញ តែនៅមិនអាចបិទបាំងភាពស្រស់ស្អាតរបស់គេបានដដែល។
"ខ្ញុំមិនប្រកាន់ទេ នេះជាចំណូលចិត្តរបស់លោកឬ?"
"ត្រូវហើយ! ខ្ញុំអាចថតបន្តទៀតបានទេ?"
"ថតទៀតអ្ហេស៎? តែខ្ញុំ...មិនសូវត្រូវគ្នានឹងកាមេរ៉ានោះទេ ហើយក៏មិនដឹងថាត្រូវធ្វើមុខបែបណា" មិនមែននិយាយតែមាត់ទេតែវាជាការពិត រាងតូចយកដៃប៉ះមុខក្រហមដូចផ្លែប៉េងប៉ោះទុំរបស់ខ្លួន គេពូកែអៀនបន្តិចហើយ ព្រោះគ្រប់គ្នាតែងតែសម្លឹងមើលគេព្រោងព្រាតមិនថានៅទីណា គួរឲ្យខ្មាសណាស់។
KangMo ដកស្រទាប់ផ្កាសាគូរ៉ាដែលជ្រុះ នៅលើក្បាលកម្លោះតូចចេញហើយប្រើដៃទ្រថ្ពាល់គេឡើង "ស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់ ឈ្មោះអ្វីទៅ?"
"អា៎!!" នាយតូចក្រហមមុខកាន់តែខ្លាំងអណ្តាតប្រែជាទាក់ៗពិបាកតប "ព្រ-ព្រិល...ព្រិល..."
"Yuki គឺជាព្រិលឬ?" រាងតូចខាំមាត់ងក់ក្បាលតិចៗតបនឹងសំណួរ។
"Yuki.." KangMo ញញឹមសម្លឹងមុខក្រហមព្រឿងៗរបស់កម្លោះតូច បេះដូងរបស់គេចាប់ផ្តើមកត់សម្គាល់ឈ្មោះមួយនេះទុក Yuki ជាមនុស្សដែលគេស្រលាញ់ ជាស្នេហាដំបូងរបស់គេ។

ចាប់ពីថ្ងៃនោះមក ពួកគេទាំងពីរក៏ចាប់ផ្តើមស្និតស្នាលនឹងគ្នាខ្លាំងឡើង ក្នុងកំឡុងពេល KangMo ដើរកម្សាន្តនៅប្រទេសជប៉ុន Yuki បាននាំគេដើរកន្លែងជាច្រើន ដូច្នេះទើបគេដឹងថា Yuki មានឈ្មោះពេញថា Kosuke Yuki ជាកូនប្រុសពៅរបស់គ្រួសារអភិជន ល្បីរន្ទឺខាងធ្វើនំប្រពៃណីរបស់ជប៉ុន អ្នកផ្ទះរបស់គេគឺស្លៀក Kimono គ្រប់ៗគ្នា Yuki ក៏ដូចគ្នាដែរ មានតែពេលខ្លះដែលគេដើរលេងខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ ទើបស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ធម្មតា គេមានអាយុត្រឹមតែ17ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ គេចូលចិត្តទុកសក់ឲ្យវែងបន្តិច ដើម្បីបិទបាំងមុខមាត់របស់គេ ព្រោះមិនត្រឹមតែមនុស្សស្រីនោះទេ សូម្បីមនុស្សប្រុសក៏តាមសរសើរថាគេស្រស់ស្អាតដែរ តែគេជាមនុស្សប្រុស មនុស្សប្រុសមិនបានកើតមកដើម្បីភាពស្រស់ស្អាតនោះទេ។
"នរណាប្រាប់ថាមនុស្សប្រុសមិនអាចស្រស់ស្អាត?"
KangMo ផ្អែកខ្នងនឹងរនាំងផ្លូវ ខណៈរាងតូចកំពុងសម្លឹងទៅទឹកសមុទ្រខាងមុខ ខ្យល់បក់ផាត់សក់តិចៗធ្វើឲ្យគេប្រៀបដូចជាមនុស្សមកពីសួគ៌ា។
"គ្រប់គ្នានិយាយបែបនេះ Yuki-kun! ឯងមិនចាំបាច់ស្រស់ស្អាតពេកទេ មនុស្សប្រុសមិនចាំបាច់ស្រស់ស្អាតឡើយ គ្រាន់តែឯងខ្លាំងហើយឆ្លាត មនុស្សស្រីជាច្រើននឹងរត់មករកឯង" រាងតូចគ្រហែម ក ធ្វើត្រាប់តាមមនុស្សទាំងអស់នោះ តើឲ្យគេធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅបើមនុស្សកើតមកបែបនេះ?
"Yuki-kun ជាមនុស្សដែលស្រស់ស្អាតបំផុតដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួប មនុស្សជាច្រើននឹងព្យាយាមធ្វើឲ្យឯងគិតថា សម្រស់ជាបណ្តាសារ តែវាជាពរជ័យទៅវិញទេ.." KangMo ទ្រមុខ Yuki ឡើងហើយអង្អែលថ្គាមគេថ្នមៗ "ព្រោះកែវភ្នែកមុខទឹកមុខមួយនេះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់បន្តត្រឡប់មកទីនេះម្តងហើយម្តងទៀត ហើយក៏ចង់នៅទីនេះប្រសិនជាអាច"
"KangMo-san នឹងត្រឡប់ទៅកូរ៉េវិញឆាប់ៗនេះមែនទេ!" Yuki បើកភ្នែកធំៗចោទសំណួរ កែវភ្នែកភ្លឺព្រៀកៗហាក់បង្ហាញឲ្យឃើញទឹកភ្នែកដក់នៅខាងក្នុង។
"អា៎...យប់ថ្ងៃស្អែក.."
"មិនអាចទេ...."ចម្លើយដែលធ្វើឲ្យរាងតូចធ្លាក់ទឹកមុខហើយអោនមុខចុះ ជិតមួយខែដែល KangMo នៅក្បែរគេ ប្រែក្លាយជាពេលមួយពព្រិចភ្នែក វាដល់ពេលដែលចាកចេញលឿនពេកហើយ។
"KangMo-san!"
"អ្ហឹម-?"
រាងក្រាស់ងាកមករកសម្លេងហៅ តែបែរជាត្រូវទាញទៅថើបមាត់ទៅវិញ។ បបូរមាត់ដែលទន់និងផ្អែមដូចស្ករសំឡីរបស់ Yuki ញ័រទទ្រើកបណ្តាលឲ្យឃើញសភាពម្ចាស់របស់វាព្យាយាមបិទភ្នែក ទាំងក្រហមមុខដូចផ្លែប៉េងប៉ោះទុំ។ Yuki គ្មានបទពិសោធន៍លើរឿងបែបនេះទេ គេមិនទាំងធ្លាប់កាន់ដៃមនុស្សស្រីអាយុស្របាលគ្នាផង ដូច្នេះទើបមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីបន្ត បន្ទាប់ពីយកបបូរមាត់ទៅផ្អឹបនឹងបបូរមាត់ KangMo ហើយបិទភ្នែកនៅស្ងៀមមិនហ៊ានដកដង្ហើម រហូតដល់អ្នកម្ខាងទៀតថយចេញដោយខ្លួនឯង។
"Yuki-kun...?" កន្លោះមាឌធំធ្វើមុខភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិចតែហាក់រីករាយដែលត្រូវមនុស្សប្រុសចំពោះមុខ លួចស្នាមថើបលើកដំបូងទៅបាត់។
"មិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំនិយាយថា ធ្វើបែបនឹងអាចឃាត់មនុស្សសំខាន់របស់យើងមិនឲ្យចាកចេញ មិនថាមានរឿងអ្វីនោះទេ គេនឹងមិនចាកចេញពីមនុស្សដែលធ្វើបែបនេះដាក់គេឡើយ" ឮសម្លើយ Yuki ធ្វើឲ្យ KangMo ញញឹមស្រាលៗ ក្មេងប្រុសម្នាក់នេះបរិសុទ្ធគ្រប់ផ្នែកមែនទេ? មិនថារាងកាយ ចិត្តគំនិត ពាក្យសម្ដី វាគួរឲ្យខ្លាចណាស់ដែលមានមនុស្សបែបនេះនៅលើពិភពលោកដ៏ឃោរឃៅមួយនេះ បើគេនៅតែបរិសុទ្ធបែបនេះរហូត ថ្ងៃក្រោយជីវិតរបស់គេនឹងទៅជាយ៉ាងណា?
"ដូច្នេះ Yuki-kun ធ្វើបែបដាក់មនុស្សគ្រប់គ្នាមែនទេ?"
"អ-អត់ទេ....អត់ទេ! មានតែ KangMo-san ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ" រាងតូចគ្តវីក្បាលញាប់ស្អេក ព្រោះភិតភ័យ យល់ថាអ្នកម្ខាងទៀតនឹងយល់ច្រឡំ គេមិនទាំងធ្លាប់កាន់ដៃនរណាម្នាក់ពីមុនមកផង ក្រៅពី KangMo ។
"ហេតុអ្វីទើបមិនចង់ឲ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញ?" បានដៃ KangMo កាត់តែជីកសួរខ្លាំងជាងមុន។
"ព្រោះខ្ញុំស្រឡា-អ្ហឹម!?" Yuki បិទភ្នែកស្ងាត់មាត់មួយរំពេច ដោយត្រូវ KangMo ចាប់បឺតមាត់ដើម្បីកាត់អ្វីដែលគេបម្រុងនិយាយ។ រាងក្រាស់ប្រើអណ្តាតគ្រឡាស់ក្នុងក្រអូមមាត់អ្នកម្ខាងទៀតយឺតៗ ថ្នមៗ រហូតដល់គេស្លុងភ្លេចដកដង្ហើម ប្រហែលជាគេមិនហ៊ានដកច្រើនជាង ទើបក្តាប់សាច់អាវលើទ្រូងរបស់ KangMo យ៉ាងណែន។
"ដកដង្ហើមទៅ" KangMo ខ្សឹបប្រាប់តិចៗហើយបន្តបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ទន់រលោងមួយនោះ រហូតដល់ម្ចាស់វាទន់ជើងដួលមកលើទ្រូងគេ គេមិនចង់ឲ្យ Yuki សារភាពមុននោះទេ គេចង់ធ្វើជាមនុស្សដំបូងដែលបង្ហាត់ Yuki ថាអ្វីជាស្នេហា ហើយក៏ចង់ធ្វើជាមនុស្សដំបូងដែលប្រាប់គេថា បងស្រលាញ់អូន គេមិនចង់ឲ្យក្មេងប្រុសដ៏ល្អឥតខ្ចោះម្នាក់នេះ បន្ទាបខ្លួនមកស្រលាញ់មនុស្សសាមញ្ញដូចគេ គេគ្រាន់តែចង់ឲ្យ Yuki ទទួលបានក្តីស្រលាញ់ខ្លាំងក្លាមួយនេះប៉ុណ្ណោះ។

នៅយប់ចុងក្រោយដែល Kangmo ស្នាក់នៅប្រទេសជប៉ុន គឺជាពិធីបាញ់កាំជ្រួចនៅម្តុំវិហារបួងសួងលើភ្នំ។ Yuki បានរៀបចំ Kimono ដែលម្តាយរបស់គេបានដេរប៉ាក់ដោយផ្ទាល់ដៃដើម្បីជូន KangMo ជាអំណោយ ចំណែកខ្លួនឯងស្លៀក Kimono របស់មនុស្សស្រីពណ៌សលាយប្រាក់ភ្លឺតិចៗ និងមានក្បាច់លម្អរពណ៌ផ្ទៃមេឃស្រាល ហើយកៀបដង្គៀបលើសក់ពីរបី។ វាជាយប់ដ៏រីករាយបំផុតព្រោះពួកគេទាំងពីរបានលែងល្បែងជាច្រើន ជួបរបស់ស្រស់ស្អាតជាច្រើន KangMo បានទិញរបាំងមុខកញ្ជ្រោងមួយជូន Yuki គ្រប់យ៉ាងស្រស់បំព្រងពេលមានវត្តមានគ្នានិងគ្នា។
ពេលបាញ់កាំជ្រួចមកដល់ KangMo នាំ Yuki គេចទៅទីខ្ពស់ផុតភ្នែកមនុស្សម្នា វាជាកន្លែងស្ងាត់ តែអាចមើលឃើញកាំជ្រួចបានស្អាតជាងកន្លែងដ៏ទៃ។
ម្រាមដៃមាំវែងៗក្តាប់ដៃស្រឡូនតូចៗរបស់អ្នកម្ខាងទៀតយ៉ាងណែន កែវភ្នែកសម្លឹងទៅមេឃងងឹតស្លុប មិនយូរប៉ុន្មានភ្លើងកាំជ្រួចក៏ផ្ទុះឡើង បំភ្លឺមនុស្សម្នាជំនួសពន្លឺព្រះច័ន្ទនាពេលរាត្រី រាងក្រាស់សម្លឹងកែវភ្នែកស្រទន់របស់ម្ចាស់ Kimono ពណ៌សមួយនោះ ដែលភ្លឺព្រាកៗធៀបនឹងភ្លើងកាំជ្រួច គេមិនចង់ចាកចេញទៅណានោះទេសូម្បីតែមួយជំហាន គេចង់បន្តនៅក្បែរមនុស្សម្នាក់នេះ កាន់ដៃគេរហូតដល់សេចក្តីស្លាប់មកបំបែក។
"Yuki-kun.... សុំទោសដែលបងឲ្យអូនចាំយូរ.."
"អ្ហឹម?" រាងតូចលើកចិញ្ចើមសួរព្រោះគិតថាខ្លួនស្តាប់ច្រឡំ។
"បងស្រលាញ់អូនណាស់!"
ស្តាប់ឮសម្តី KangMo យ៉ាងច្បាស់ Yuki ប្រែជាទឹកភ្នែករលីងរលោង គេសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ សប្បាយចិត្តដែល KangMo-san ក៏មានអារម្មណ៍ដូចគ្នានឹងគេ។ រាងតូចហក់មកអោបរាងកាយរឹងមាំរបស់ KangMo យ៉ាងណែនដើម្បីលាក់សភាពដែលគេកំពុងយំ នៅពេលបានជួប KangMo ដំបូង គេបានដឹងរួចទៅហើយ ថាខ្លួនឯងបានលង់ស្រលាញ់ប្រុសម្នាក់នេះ គេមិនធ្លាប់ក្លាហាននិយាយរកនរណាមុននោះទេ តែពេលបានឃើញ KangMo មិនទាំងបានត្រៀមខ្លួនផង បបូរមាត់គេក៏បើកដោយខ្លួនឯង។
"....តាំងពីជួបដំបូង....បងស្រលាញ់អូន...."
"អូនក៏ដូចគ្នា អូនស្រលាញ់បងខ្លាំងណាស់ KangMo!"

វាជាលើកទីមួយក្នុងឆាកជីវិត Yuki ត្រូវគេបីឡើងមកដល់បន្ទប់សណ្ឋាគារដែល Kangmo រស់នៅបណ្ដោះអាសន្ននោះតែម្តង រាងកាយតូចដូចកូនក្មេង Yuki ព្យាយាមផ្ទប់មុខនឹងទ្រូងមាំមួយនោះ ព្រោះខ្មាសនឹងកែវភ្នែកដែលសម្លឹងមកគេពីគ្រប់ជ្រុង តែ KangMo មិនបានខ្វល់ទេ គេក៏មិនយកចិត្តទុកដាក់ដូចគ្នា នៅពេលទទួលយក Kimono ពីម្តាយរបស់គេគាត់បានផ្តាំថា "Yuki អាចធ្វើអ្វីក៏បានឲ្យតែធ្វើហើយមានសេចក្តីសុខ អ្នកម៉ាក់ជឿថាមនុស្សដែល Yuki រើសនឹងគ្មានថ្ងៃធ្វើឲ្យ Yuki ស្រក់ទឹកភ្នែកទេ"
"KangMo-san! ពួកយើងនឹងធ្វើវាមែនទេ? រឿងដែល....គូស្នេហ៍ទូទៅធ្វើ..."
"ខ្លាចទេ?"
"អត់ទេបើជាបង!" រាងក្រាស់ញញឹមចុងមាត់ហើយទាញ Kimono របស់ Yuki ចេញពីគ្នា បើថ្ងៃស្អែក Yuki ប្តឹង គេច្បាស់ជាដេកគុកពាក់កណ្តាលជីវិតមិនខាម ព្រោះរំលោភក្មេងមិនទាន់គ្រប់អាយុ តែបើជា Yuki ដែលប្តឹងគេ គេក៏ព្រមទទួល។