You're FAKE [Complete]

ភាគទី 100 : កុំភ្លេចអូនណា៎... KangMo-san 18+

       "KangMo-san! ពួកយើងនឹងធ្វើវាមែនទេ? រឿងដែល....គូស្នេហ៍ទូទៅធ្វើ..."
       "ខ្លាចទេ?"
       "អត់ទេបើជាបង!" រាងក្រាស់ញញឹមចុងមាត់ហើយទាញ Kimono របស់ Yuki ចេញពីគ្នា បើថ្ងៃស្អែក Yuki ប្តឹង គេច្បាស់ជាដេកគុកពាក់កណ្តាលជីវិតមិនខាម ព្រោះរំលោភក្មេងមិនទាន់គ្រប់អាយុ តែបើជា Yuki ដែលប្តឹងគេ គេក៏ព្រមទទួល។
       KangMo ងើបមុខឡើងក្រោយវាបឺតជញ្ជក់បបូរមត់ Yuki រហូតដល់ទន់ខ្លួនដេកស្តូកស្តឹងលើពូក ដង្ហើមរាងតូចដង្ហក់តិចៗ កែវភ្នែកសម្លឹងមើលរាងក្រាស់ដែលលុតជង្គង់នៅចន្លោះជើងខ្លួន។  KangMo លិតបបូរមាត់តិចៗមុននឹងខាំវាណែន មុខរបស់គេប្រែជាក្រហមនិងក្តៅឆាវៗ ភ្នែកប្រែជាមុតជាងមុននិងបើកលែងត្រូវទំហំដើម គេចង់លេប Yuki ឥឡូវនេះ ចង់ប៉ះពាល់គេឲ្យបានគ្រប់កន្លែងតែវាទើសរឿងម្យ៉ាង។
       "បងស្រាយវាមិនចេញទេ!" KangMo នៅតែព្យាយាមស្រាយក្រវ៉ាត់ Kimono ចេញពីរាងកាយតូចស្តើងរបស់អ្នកដែលដេកស្តូកស្តឹង តែចិត្តអន្ទះសារបស់គេមិនអាចបញ្ជាដៃឲ្យស្រាយឲ្យត្រូវតាមរបៀបបាន។
       "អូន-ចាំ...អូនធ្វើ.."
       Yuki បែរខ្នងដាក់នាយកម្លោះហើយស្រាយ Kimono ចេញយឺតៗរហូតវារបូតចេញអស់ពីខ្លួនតែគេបន្តបែរខ្នងដាក់ KangMo ដដែល គេមិនហ៊ានបែរមុខឡើយ មិនហ៊ានបង្ហាញខ្លួនប្រាណអាក្រាតដល់ KangMo ចុះបើគេមានកន្លែងណាដែលមិនស្រស់ស្អាតធ្វើឲ្យ KangMo អស់សង្ឃឹមវិញនោះ? នៅបន្តរេរាចិត្តឥតឈប់ឈរ តែមិនបានពីរនាទីផងដៃរឹងរបស់អ្នកខាងក្រោយក៏ចាប់លើកគេឲ្យអង្គុយលើភ្លៅ ម្រាមដៃវែងៗញក់ញីលើកំពូលទ្រូងដែលជាចំណុចខ្សោយរបស់រាងតូច ញ៉ាំងឲ្យម្ចាស់ខ្លួនអែនខ្នងងើយមុខឡើងទាំងអារម្មណ៍ពិបាករ៉ាយរ៉ាប់។
       "អា៎!" Yuki បិទភ្នែកស្រែកពេលត្រូវ KangMo ខាំលើស្មានិងលើកញ្ចឹងកជាច្រើនកន្លែង វាឈឺខ្លាំងណាស់តែគេចង់ឲ្យ KangMo បន្សល់ទុកស្នាមបែបនេះឲ្យច្រើន ស្នាមមិនរលុបរឹតតែល្អ វាជាសញ្ញាដែលសម្គាល់ថាគេមានម្ចាស់រួចហើយ។
       "អ្ហា៎.... KangMo...san...អ្ហា៎....អ្ហា៎." ម្រាមដៃតូចៗប្រឹងខ្ញាំដើមដៃរបស់អ្នកខាងក្រោយ ខណៈត្រូវគេប្រើម្រាមដៃសូកចូលភាពទន់ជ្រាយរបស់គេម្តងយឺតម្តងលឿនឥតឈប់ "ហា៎..អ្ហា៎!" មិនយូរប៉ុន្មាន Yuki ក៏ដល់ទីហើយព្រួសទឹកសៗជាច្រើនលើពោះខ្លួនឯង ទន់ខ្លួនផ្អែកលើ KangMo ទាំងស្រុង។
       "ចូលចិត្តទេ? វាជាលើកដំបូងដែលអូន Cum ត្រូវទេ?" រាងក្រាសបង្វិលរាងកាយស្តើងឲ្យគេងផ្ងារវិញ ហើយជ្រៀតចូលចន្លោះជើង លើកជើងគេម្ខាងឡើងដាក់លើស្មាខ្លួន។
       "អូនមានអារម្មណ៍ចម្លែកណាស់... KangMo-san អូនមិនដឹងថាវាជាអ្វីទេ.... តែអូនមិនធ្លាប់មានអារម្មណ៍បែបនេះពីមុនឡើយ" ដៃតូចៗធ្លាក់ទៅលើពូកព្រោះគ្មានកម្លាំងទប់ តែត្រូវ KangMo ស្រាក់ម្រាមដៃចូលយ៉ាងណែនដើម្បីផ្តល់ភាពកក់ក្តៅឲ្យគេ។
       "គ្រប់យ៉ាងមិនអីទេ! បងនៅត្រង់នេះហើយ"
       "អា៎!!!!!!!" ភាពរឹងមាំរបស់ KangMo លូនចូលក្នុងល្អាងស្នេហ៍របស់ម្ចាស់រាងកាយស្តើងមួយនោះ រហូតកប់ដល់គល់ក្នុងពេលមួយពព្រិចភ្នែក។ រាងក្រាសផ្អាក សំងំនៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយរបស់ Yuki បន្តិចព្រោះឃើញថាគេភ្លាត់សម្លេងស្រែកព្រោះភាពឈឺចាប់ បើគេបន្តវាអាចនឹងហូរឈាមមិនខាន។
       "ឈឺខ្លាំងទេ?" រាងតូចងក់ក្បាលតិចៗតបសំណួរ "បងសុំទោសណា៎...បងស្រលាញ់អូន"
       Yuki ប្រែជាយំគ្រប់ពេលឮពាក្យនេះមួយឃ្លានេះ តែអ្នកម្ខាងទៀតមិនបណ្តោយឲ្យគេមានអារម្មណ៍ថាភ័យខ្លាចចំពោះថ្ងៃស្អែក។ KangMo ងាកឆ្វេងថើបជើងសស្រឡូនរបស់ Yuki ដែលនៅលើស្មាហើយសម្រូតទៅខាំម្រាមជើងរបស់គេថ្នមៗ បណ្តាលឲ្យម្ចាស់ខ្លួនភ្ញាក់ក្រញ៉ាង ព្យាយាមបញ្ឈប់គេតែគ្មានកម្លាំងងើប។
       "កុំលិតវា KangMo-san វាកង្វក់ណាស់..អ្ហា៎!" រាងតួចងើយមុខឡើងស្រែកពេលសុខៗអ្នកនៅពីលើស្រាប់តែធ្វើចលនាចង្គេះយឺតៗ។
       "បងមិនខ្វល់ទេ គ្រប់យ៉ាងរបស់អូនជាកម្មសិទ្ធិបង បងចង់ថើប ចង់ដាក់វាចូលក្នុងមាត់មិនឲ្យសេសសល់ផ្នែកណាមួយនោះទេ" រាងក្រាស់បន្តធ្វើចលនាយឺតៗ និងថ្នាក់ថ្នមជាទីបំផុត គេចង់ផ្តល់តែការចងចាំល្អៗដល់ Yuki ផ្តល់តែស្នាមញញឹមនិងទឹកភ្នែកពោរពេញដោយភាពរីករាយ គ្រប់យ៉ាងគឺត្រូវតែទន់ភ្លន់បំផុត។