Oddinary/Hyunlix√

9. Gerçek Sevgi

Medyada ki şarkıya aşığım ahh😻

Cebimde titreyen telefonla istemeden olsada gözlerimi yavaşça araladım. Ardından arka arkaya gözlerimi kırpıştırarak bulanık görüş alanımı netleştirip kafamı yasladığım sert yüzeyden kaldırdım.

"Ah! Sıçayım!"

Elimi cebime atarak telefonumu çıkarıp ekranda gördüğüm isimle yüzümü ekşittim. Umursamadan telefonu tamamen kapatıp yatağın üstüne atmıştım.

Tekrardan yatacağım sırada irislerim Hyunjin'in parlak irisleriyle buluşmuştu. Bana gülümseyerek bakıyordu. Gördüğüm görüntü ile seslice yutkundum. Neden kalbim bununla hızlanmaya başlamıştı? Neden bu kadar güzel bakıyordu?

"Neden açmadın?"

"Ş-şey önemli değildi."

"Ama sürekli çalmıştı."

Gözlerimi irislerinden kaçırarak önüme döndüm. Resmen bakışları altında ezildiğimi hissetmiştim. O kadar güzel bakıyordu ki, sanki anlık dünya durmuş sadece ben ve o kalmıştı. İlk defa böyle hissediyordum ve bununla bedenimi, kalbimi çok farklı bir his kaplamıştı.

"Ben gitmeliyim sanırım."

Yataktan kalkmak için hamle yapacağım sırada kolumdan tutulmam ile bu hamlem başarısız olmuştu. Kafamı beni tutan bedene çeviremiyordum.

"Nereye?"

"Bırak beni!"

Sesimi yükseltmem ile kolumu tutan eli gevşemişti. Bununla beni bırakacağını sanmıştım ki bu sefer iki eliyle omuzlarımı tutmuş, beni sırt üstü yatağa yatırarak üstten yüzüme bakmaya başlamıştı. Bu ani hareketiyle nefesim kesilmiş, kalbim resmen karnımda atmaya başlamıştı.

"N'oldu?"

Yüzüme sorgulayıcı bakışlar yolluyordu. Ah tanrım! Neden yüzüm yanmaya başlamıştı?

"Utandın mı sen? Lee Felix utandı mı?"

"Saçmalama, ben nasıl utanabilirim aptal?"

"Yüz ifaden hiç öyle demiyor ama. Yanakların al al olmuş."

Tek elini yatakla olan temasını keserek yanağıma götürüp elinin tersiyle okşamaya başlamıştı. Soğuk eli sıcak tenimle buluşunca içimin titrediğini hissetmiş, göz kapaklarım bununla titrekçe kapanmıştı.

"Çok şanslısın. Yüzünde rastgele serpilmiş bir sürü yıldız taşıyorsun."

Dedikleri ile alt dudağımı dişlerimin arasına almış, sertçe yutkunmuştum. İlk defa birisi çillerimi övmüş onları yıldızlara benzetmişti.

"Kalbin? Kalbinin sesini duyabiliyorum. Çok hızlı atıyor."

Elini yanağımdan sürterek sol göğsüme kadar sürtmüştü. Kalbimin üstünde hissettiğim dokunuşlar ile nefesimi tutmuştum. İlk defa böyle hissediyordum. Bana ne olmuştu? Ağzımı açıp konuşamıyordum bile.

"Benden etkileniyor musun?"

Kulağıma eğilerek fısıldamış, ardından kulak mememi dudakları arasına almıştı. Bu yaptığı hareketi ile belim yay gibi gerilmişti. Lanet olsun ki etkileniyordum, evet!

"Melezsin değil mi?"

Kafamı onaylar şekilde salladım. Annem Avustralyalıydı ve şerefsiz babam ile orada karşılaşmışlar. Bazenleri hiç karşılaşmamış olmalarını istemiştim. Ben dünyada olmayacaktım ama annemin belki de daha mutlu, uzun bir yaşamı olacaktı.