Mess Series #2: Wrecked Ambition (COMPLETED)

chapter twenty

Magmula ng nagkasugat siya ay parang unti-unti na siyang kinakain ng kaduwagan na magpatuloy.

Walang tao sa bahay, ang kanyang ina at kuya Rod ay nasa palengke pa, samantalang tulog pa ang kanyang kuya Lester.

Napatingin siya sa taas ng ref at nakita ang garapon na pinaglalagyan nila ng gamot. They always have a stack of it since she is prone at fever.

Nanginginig ang mga binti ngunit pinilit niyang makalapit sa ref at kinuha ang lalagyan ng mga gamot. Kinuha niya ang halos lahat ng gamot doon at binuksan. Her mind turns blank, hindi na niya kaya ang susunod na mangyayari.

Her heart is aching but she is determined. Nanginginig ang mga kamay habang inuubos ang mga gamot at binubuksan isa-isa. Mahigit animnapong gamot ang nakuha niya. Nanlalabo na ang mga mata habang makatingin doon. She closed her eyes tightly as she finally drink all.

Halo-halong gamot ang ininom niya. It's past six, maya-maya lang ay dadating na ang kanyang ina pero wala na siyang pakialam.

"I don't want to add on her aches. I don't want to see her hurt just because of me. Ayokong maging alagain...kasi ako dapat yung nag-aalaga...ako na dapat ang magbibigay kasi oras ko na para roon. " Iyon lang ang nasa isip niya habang unti-unting nilalamon ng antok.

Life has always been hard, binibigay ang buhay sa taong gusto ng matapos ang buhay, subalit tinatapos naman sa taong pilit na lumalaban.

She find herself waking up on their matress, kung saan siya natulog ay roon din siya nagising.

Nanginginig ang binti niyang pinagsaklop ang mga ito habang nakataklob ang kumot na gamit sa kanya.

"Why? Bakit nagising pa ako? Ayoko na..."

Niyakap niya ang unan niya saka roon nilabas ang lahat ng sama ng loob. She let herself drown on her own pillows. Hinayaan niyang kapusin siya ng hininga pero biglang rumihistro ang ala-ala ng kanyang ina. Ang bawat ngiti, ang bawat tawa, ang bawat kulitan, ang bawat salita ng pagmamahal ay kusang nanunumbalik sa kanya kaya napaahon siya.

Nakikinita na niya ang magiging itsura ng ina kapag nawala siya. She can alwaya remember her mom's 'ikaw na lang ang mayroon ako,' at ang 'hindi kita iiwan. '

Ramdam niya ang paghihirap ng ina simula ng malugi ang tindahan. Araw-araw man umaalis upang magtinda ay ramdam na niya ang pagod doon at matinding pag-iisip. Isama mo pa ang pagkaka-stroke ng kanyang mommy na ang ina rin ang sumasagot ng gamot nito.

She is shrinking herself on the small comforter. Her mind is full of what ifs and different kind of question.

"Anak," ilang segundo siyang tumigil sa pag-iyak. She felt the familiar presence of her mom beside her.

"Anak." Tinanggal nito ang maliit na kumot na nasa kanya. Her mom looked shocked, seeing her puffy eyes.

Inalalayan siya nito para makabangon. Marahan ang bawat pagdampi ng palad at daliri nito sa kanyanv pisngi upang mapunasan ang luha sa kanyang mga mata.

"Bakit ka umiiyak?"marahan at banayad ang boses ng ina ngunit alam niya na sobra-sobra na ang emosyong dinadala nito.

She can't looked straight at her mom's eyes, tumingin na lang siya sa bandang tiyan nito habang umiiling.

"Anak, anong problema?"

"Ma, bakit? Bakit ang daya?  Hindi naman tayo masamang tao, hindi ba? Palagi tayong nagbibibigay, palagi tayong tumutulong pero bakit po kapag tayo ang may kailangan walang tumutulong?"

She remember the day when she asked her tita, her father's sister if they have an extra laptop. She knows that she can ask because her tita's husband is fond on buying laptop everytime he arrived. Pero tinanggihan siya nito, saying that all of their laptop is ruined because of virus when infact that the laptop is on her husband's niece. Nanahimik siya noon dahil wala naman talaga sa kanya, dahil hindi naman niya kailangang kailangan dahil may computer shop naman.