Mess Series #2: Wrecked Ambition (COMPLETED)

chapter twenty-three

Reign's mother's eyes widen as she saw her daughter's blood dripping on her blanket. Mabilis pa sa alas-kwatro ang paglapit nito sa anak habang ang mga mata ay puno ng pagsusumamo at sakit. Hindi nito mawari kung ano ang unang hahawakan, ang braso ba ng anak na puno ng hiwa o ang cutter na dahilan kung bakit nagkaganoon.

"Anak?  A-ano 'to?" Hindi alam ni Reign kung ano ang uunahing gawin. Ang itago ang braso na duguan o ang tingnan at sagutin ang katanungan ng kan'yang ina.

Katulad niya ay hilam na ang mga mata nito habang hindi maintindihan kung paano pupunasan ang dugo na umaagos sa kan'yang braso.

"Ano bang ginagawa mo sa buhay mo, Reign?" Reign's mom voice has a mixed of fear and anger.

Reign just cried silently. Naghahabol na siya ng hininga habang nakatingin sa duguan niyang braso.

She can't feel the fear that she is feeling once she saw a blood. All she can feel was the satisfaction of what she did.

She can't help but to ask too, because she doesn't know how to answer her mother's weep cries.

Her mom hissed and dragged her when she can't talk, pababa sila nang hagdan at tinahak nila ang cr.

Nang maisara ng ina ang pinto ay saka nito binigay ang buong atensyon sa kan'ya.

"Magsalita ka! Hindi ako manghuhula at malalaman kung hindi ka magsasalita!" mahina man ay may gigil na sa tinig nito, alam na alam niyang pinipigilan lang nitong hindi magsabog ng emosyon.

Reign bit her lowerlip and she rolled her pajama's up. Hinarap niya sa ina ang malaking sugat sa likod ng kanyang binti. Her lips trembled as her eyes begun to blur.

She can't just talk and answer her mom's pleads. All she can do was to share what idea she has on her mom.

She can't even look at her own mother. Alam niya! Alam na alam niya na bumabalik dito ang buhay nito sa loob ng labing siyam na taon.

Hindi pa rin niya mailabas ang lahat ng bigat. Hindi niya kayang muling makita ang matang bigo ng ina. Hindi niya kayang makitang mawalan na naman ito ng pag-asa gayong ilang taon pa lang niya nakikita ang panunumbalik ng pag-asang iyon.

"Pero sa ginagawa mo ba ay hindi mo pa tinatanggalan ng kulay at saya ang mama mo?"her inner voice asked.

"Anak, hindi ba sinabi ko na sa 'yo, na ako ang best friend mo. Na ako ang mapagsasabihan mo ng lahat ng problema mo at ganun din ako sa 'yo. Anak, kung hindi mo sasabihin kung anong problema, hindi ko alam kung paano kita matutulungan," dinig na dinig niya ang matinding emosyon ng kanyang mama at ang pagpiyok nito dahil sa pinipigilang emosyon. "Kahit na anong mayroon ka, hindi kita pababayaan. Kahit na anong sakit ang mayroon ka aalagaan ka ni Mama, 'di ba?"

"Iyon na nga ang ayaw ko, ma! Ayaw kong alagaan mo ko!  Ayaw ko nang gano'n! Kasi ako dapat ang mag-aalaga sa 'yo!  Hindi mo na ako sagot kasi hindi na ako minor de edad! Ako na dapat kasi alam kong pagod ka na! Alam kong gusto mo rin ng pahinga at alaga!"

She can't help but to pity herself. She can't just drag her mother from her pain and fears. Okay na siya na lang ang masaktan, huwag lang ang kan'yang ina, na minahal at mamahalin niya at alam niyang hirap din ito dahil sa nakikita sa kan'ya. Pero huli na para rito. She dragged her mom onto her emotions.

Umiling siya, basang-basa na ang mukha niya sa sariling pawis at luha.

"Hindi mo na ako matutulungan, Ma. Ayaw ko magpatulong," mahina man ngunit sinuguro niyang madidinig ito ng ina.

"Ano bang sinasabi mo Reign Ventura!  Sagutin mo ako ng maayos! Anong hindi matutulungan? 'Nak, naman!"

"Ayoko,Ma. Ayoko na, ayokong matulad kay Papa. Ayokong kaawaan. Ayokong pahirapan ka. Ayoko."