"ဟူး...မောလိုက်တာ"ဆုအိမ်ဝင်ဆိုဘာပေါ်မှာထိုင်ရင်းသက်ပြင်းချမိသည်။
ဆုကအိမ်လေးလို့သာပြောတာဆုအိမ်ကရပ်ကွက်ထဲမှာအကြီးဆုံးတိုက်ဖြစ်သည်။ဆုမေရာက်ဖြစ်ဘူးဆိုပေမဲ့အလုပ်ကိစ္စနဲ့တော့တစ်နှစ်ကိုနှစ်ခါသုံးခါရောက်ဖြစ်ပါတယ်။
ဆုကိုအိမ်ကခြံထဲမှာအပင်မျိုးဆုံရှိပြီးပန်လေးတေလဲများစွာရှိတယ်။နှင်းဆီပန်း၊စံပယ်ပန်း၊သစ်ခွပန်းကျန်ရဲ့ပန်းတေလဲများစွာရှိတယ်ဆုအကြိုက်ဆုံးကခရေပန်းပေါ့ခရေပင်လေးအောက်မှာဒန်းလေးရှိပြီးဆုကအ့မှာထိုင်စာဖတ်ရတာသိပ်ကြိုက်တဲ့သူပေါ့။
ဆုတို့အိမ်မှာမနေတာကြာပင်မဲ့အိမ်ကဘားမှမပြောင်းလဲပါဘူးဆုမေမေရှိစဉ်တုန်းအတိုင်းလေးပဲ။
အိမ်ကနှစ်ထက်တိုက်ဖြစ်ပြီးတော့အောက်ထက်မှာကဧည့်ခမ်းရယ်၊ထမင်းစားခမ်းရယ်အိပ်ခမ်းနှစ်ခမ်းရှိတယ်။အပေါ်ထက်ကဆုနေတဲ့အခမ်းရယ်၊စာကြည့်ခမ်းရယ်၊နောက်ထက်အိပ်ခမ်းတစ်ခမ်းရယ်။ဆုတို့အိမ်ကအခမ်းတေတိုင်းမှာရေချိုးခမ်း၊အိမ်သာတွဲရပ်တေကြီးပဲ။ကားကဆုမရှိလဲအိမ်မှာကားရှိတယ်ဆုမေမေဝယ်ခဲ့တယ့်ကားလေးပေါ့။
ဒါကြောင့်ခြံအကျယ်ဆုံးနဲ့အကြီးဆုံးပေါ့။
"ဒေါ်လေးေရဆုကိုသံပရာရည်တစ်ခွက်လောက်ဖျော်ပေးပါလား"
"အေအေးသမီး ဒေါ်လှဖျော်ပေးမယ်နော်"ဆုမရှိတုန်းအိမ်မှာဘကြီးဉီးသာရယ်၊သူမိန်းမဒေါ်လှရယ်၊သူတို့မြေးလေးဆူးလေးနွယ်ရယ်ပေါ့၊ဆူးလေးကိုကဆုကျောင်းထားပေးထားတာလေ။
"ဆုမရှိတဲ့အချိန်တေသေချာစောင့်ရှောင့်ပေးတဲ့ဘကြီးဉီးသာနဲ့ဒေါလှကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်"သံပရာရေကိုမော့သောက်ပြီး
"ဒေါ်လှတို့ကဆုကိုပြန်တောင်ကျေးဇူးတင်ရမှာပါ၊ဒေါ်လှတို့ကအိမ်မှာကိုယ့်ဘသာနေကိုယ့်ဘသာချက်စားလကုန်ရင်လစာယူအ့တော့သမီးကိုတောင်အားနာနေရတယ်၊ပြီးတော့ဆူးလေးကိုလဲသမီး......"
ဒေါလှစကားမဆုံးသေးခင်မှာပဲ
"မလိုပါဘူးဒေါ်လေးရယ်၊ဒေါ်လေးတို့ကဆုအဒေါ်လိုဖြစ်ပြီးမိသာစုတေပဲကိုမလိုပါဘူးဒေါ်လေးရယ်"
