" မောင် .. အန်တီပြောနေတယ် .. အန်တီတို့ကလေးထက်ယူမယ်နော် "
" အန်တီ .. လင်းလတ်ပြောတာကြားတယ်သားနဲ့ ..
အန်တီတစ်ခုခုဖြစ်ရင်မောင်သေလိမ့်မယ် .. "
ဆေးရုံမှပြန်ရောက်ရောက်ခြင်းပြောသည်မို့ အန်တီကိုစိတ်ဆိုးချင်မိသည် ။ ဆိုးဖို့ကလဲ မဆိုရက် .. ။ ခုလဲမောင်လက်မောင်းကိုဖတ်ကာ ပြောနေလေသည်။
အန်တီဒီ၂ရက်လေးတွင်းကိုအတော်ပိန်သွားသည် ။
မျက်နှာလေးမှာတော့ညှိုးနေပေမဲ့ .. ချွဲတာကတော့
ဒီလူကိုသေစေတယ် ။
" မောင်ကလဲ .. အန်တီသက်သာနေပါပြီ ဆို နောက်တသ်ပတ်ပဲသွားကြမယ်လေ အန်တီလက်မှတ်ဖြတ်လိုက်မယ် .. "
" ဟော ဘယ်ကိုနောက်တစ်ပတ်လဲမသွားရပါဘူး .. ခုမှဆေးရုံကပြန်လာရုံရှိသေးတယ် .. မောင်စိတ်ပူလို့ပြီးရုံရှိသေးကိို .. "
" ဘားမှမဖြစ်တော့ပါဘူးဆို .."
" မရဘူး .. မသွားရဘူး .. "
" ဟင့် .. မောင် .. ကလဲ .. မလိုချင်လဲပြီးရော ..
မောင့်စိတ်ကိုသိရတာပေါ့ .. ။ မောင်ကအန်တီလိုအသက်ကြီးကြီးအဖွားကြီးက မမွေးနိုင်ဘူးထင်နေတာလား .."
သေပြီးမေချစ်သူ .. ။သေပြီ . .။ အန်တီငိုတော့မယ် .. ။
" အ့လိုမဟုတ်ပါဘူး .. အန်တီရယ် .. မငိုနဲ့နော်မောင်ပြောမယ် .. ။ အန်တီသဘောတိုင်း .. မောင်တို့သွေးနဲ့
ကလေးယူမယ်နော် .. ဒါမဲ့နောက်တစ်ပတ်တော့မသွားပါနဲ့အုန်း .. ။ နောက်၁လလောက်နေမှသွား .."
" အ့ဆိုပြိးရော ...။ မောင်ပြောတာနော် .."
အန်တီကိုခေါင်းညိမ့်ပြတော့ အန်တီပြုံးပြီး မောင်ရင်ခွင်ထဲရောက်သွားလေသည် ။ ခနကြာတော့ မိုးဖွဲလဲများကြလာသလို ။ အန်တီနဲ့မောင်လဲအိပ်ပျော်သွားသည် ။
အန်တီကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်းဘူး .. ။ ဘယ်လိုပြောရမလဲကွာ ။ မောင်အရင်နိုးလာပြီးအန်တီကိုကြည့်ကာ တွေးမိနေသည် ။ အန်တီကိုအကြည့်လွဲကာ ဖုန်းက်ုကြည့်တော့ အတော်တောင်နောက်ကျနေပြီ ။ မနေ့ကဆေးရုံကဆင်းသည်ပြီးအိမ်ရောက်တော့၆နာရီပင် အ့ကအိပ်ပျော်သွားတာ မနက်မှနိုးတော့တယ် ။
" ဟိုက် .. 8နာရီခွဲနေပြီ .. ။ အန်တီ .. အန်တီ .. ထထ ..
မိုးလင်းနေပြီ .."
