"ဟလို မမဆု လား ။ သက်မာမောင် ပါ "
အသံမှာတည်ငြိမ်လွန်းလှသည်။
"ဟလို သက်မာလား"
အ့အောသံပမာ။
"ဟုတ်ပါတယ် ။ ဟိုးငယ်ငယ်လေးတည်းကမမဆုကိုချစ်ခဲ့ပေမဲ့မမဆုရဲ့အချစ်တေပြန်မရနိုင်ခဲ့တဲ့သူပါ"
"သက်မာ မမေ့နိုက်သေးဘူးလား ။မမ သက်မာကိုချစ်ပါတယ်ဒါမဲ့မမအချစ်ကဟိုးငယ်ငယ်လေးတည်းကနေအခုထိသက်မအပေါ်ညမလို ထက်မပို့ဘူး "
ဖုန်းကိုကိုင်ကာစာဖတ်ခုံထိရှောက်လာပြီူထိုင်လိုက်သည်။
" မမေ့နိုင်ဘူး သက်မာမေ့ဖို့ ဘယ်တော့မှဖြသ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး ။ "
"သက်မာဒါတေ ဆက်ပြောနေမယ်ဆိုရင် မမဆုဖုန်းချမိလိမ့်မယ်"
ဆုအသံအနေထားမာခဲ့ပေမဲ့တဖတ်ကတော့ဘာူမှမဖြစ်သလိုပါပဲ။
" ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ မမဆုသဘောပါ။
ဒါမဲ့မနက်ဖြန် သက်မာ မမဆုဆီလာခဲ့မရစေ"
ထိုစကားဟာ ဆုသစ္စာ အ့တွက် လက်ခံရမလားမလက်ခံရမလားစဝေစဝါဖြစ်ရသည်မှာအမှန်။
" ဘလို သက်မာ တို့ဆီ"
" ဟုတ်တယ် မမဆုသက်မကိုညမလိုခင်ရင် ခွင့်ပြုပေးစေချင်တယ် မမဆုီူပဲမဟုတ်ပါဘူး ဆူးကိုတွေ့ချင်လို့"
အသံဟာ နောဆုံမှာမာသွားသည် ။
" ဆူးဆီလား လာခဲ့ပါ ခုတော့ဒါပါပဲ မောင်ဖုန်းဆက်ရင်မအားဖြစ်နေမှာဆိုးလို့"
ချက်ချင်းပြောကာဖုန်းကိုချလိုက်သည်။
မောင်ခေါ်ရင်မဝင်မှာဆိုးတာတစ်ကြောင်း ဆက်ပြောရင်ရန်စကားဖြသ်လာနိုင်သည်မို့ ချလိုက်ချင်းပင်။
သက်မာ ဘက်မှာတော့ကြိတ်ပြုံးတစ်ခု ပြုံးကာအိပ်ရာပျော်မှာလှဲလိုက်သည်။
" နောက် ဆုံးတော့ မမဆုအချစ်ဆိုတာ ပျော်ရွှင်မှုသည်းသန့်မဟုတ်ဘူးဆိုတာသိစေရမယ် "
..........
" ဟလို မောင် ဟန်နီစောင့်နေတာခုမှခေါ်တယ်"
အိပ်မယ်ပြင်မှာခေါ်သောမောင်ကို ဟန်နီတော့ဒေါပွ နေပြီလေ။
"မောင် တောင်းပန်ပါတယ်ဟန်နီ အန်တီသက်မာမောင့်ကိုနှိပ် ခိုင်းလို့နှိပ်ပေးနေတာ "
သက်မာ တဲ့ အိုသက်မာဘာတေတွေးနေတာလဲ။
