မောင်သွားမဲ့နေ့မို့စောစောထကာပြင်ဆင်နေသူဟန်နီ။
မမသစ်တို့သက်မာတို့ပါသော်လဲ ကိုယ်ပါလိုက်ချင်သည်။ ဒ့ကြောင့် မမသစ်နှင်သက်မာကိုတစ်စီးသွားကာ မောင်ကဟန်နီကားနှင့်ပေါ့။
ဆံပင်များကိုလုပ်နေကျပုံဏဆံထဲမှတစ်မျိုးဖြစ်တဲ့စုကာကလပ်ဖြင့်ညှပ်ထားကာနားထင်နားတွင်သာနည်းနည်းချထားသည်။ ဆိုင်ကိုတော့မောင့်ကိုလိုက်ပို့ပြီးပြန်မှသွားတော့မည်။ ဝန်ထန်းများဟာ မောင့်နှင့်အန်တီ့အကြောင်းသိသလိုဆိုင်စဖွင့်ထဲကလုပ်သူများဖြစ်၍စိတ်ချရသည်။
ဒေါကဖိနပ်အနိမ့်မမြင့်စီးကာထားသော်လည်း ပါတိပ်ထဘီလေးနဲ့သိပ်ကိုလိုက်ဖတ်လှသည်။ မိတ်ကပ်နည်းနည်းသာချယ်သထား ပြီး ဆိုးနေကျနှုတ်ခမ်းနီလေးကိုနှုတ်ခမ်းအတွင်းသားများကိုဆိုးထားသည်။
ပြင်ဆင်ပြီးသည်မို့ ကားကိုယူကာမောင့်အိမ်ရှေ့ထိမောင်းသွာသည်။ အတိအကျမောင်နဲ့တိုင်ပင်ထားစရာမလို ဟန်နီဆိုတဲ့အမျိုးသမီးလဲရောက် မောင်ကအိမ်ထဲကထွက် ။ အထုတ်များကတော့မမသစ်တို့ကားပေါ်မှာ ပင်။ မောင့်ကပြေးလာသည်ကိုတရှောက်လုံးကားပေါ်ရောက်သည်ထိဒီတစ်ခါကြည့်နေသူမှာ အန်တီ ။
"ဟန်နီ မောင်တို့အရင်သွားနှင့်မယ်"
" အရမ်းသွားချင်နေသလားပဲ မြူတူးနေလို့ ။တို့လွမ်းနေမယ်ဆိုလဲသတိရပါအုန်း "
" ဒီကမောင့်အမျိုးသမီးလေူကိုအမြဲမမေ့ပါဘူး ။အရမ်းလဲမသွားချင်ရပါဘူး မြူလဲမမြူးပါဘူး ။အချစ် ရယ် .. ပြွတ်စ် "
" နမ်းလိုက်ရမှနော် "
" မနမ်းရဘူးလားဗျာ ကိုယ်အမျိုးသမီးကိုယ်နည်းတာ နမ်းလာတာဖြင့်ခနခနပဲဟာကို "
"မတူဘူးရှင် ရှင်ကခုနမ်းလိုက်တော့ရှင်သွားရင်အ့အနမ်းလေးသတိရပြီးပိုလွမ်းနေရမှာ "
ကားပေါ်ကနေလေစိတ်ရောက်သည်အထိတစ်လမ်းလုံး နှစ်ယောက်လုံး၏စကားမြိုင်နေသည်။
" ပြွတ်စ် "
လေယာဉ်ပေါ်တပ်ခါနည်းမမသစ်တို့ရျိတာတောင်မှာနမ်းဖြစ်အောင်းနမ်းသေး။ သူသွားတော့အ့အနမ်းကိုလွမ်းလို့ဘယ်လို့လုပ်ပ။
