နေ့ရက်တေကိုတူတူပဲဖြတ်ကျော်ခဲ့တယ်ခုဆိုဟန်နီနဲ့မောင်ဆိုတဲ့အမျိုးသမီး၂ဉီးရဲ့အချစ်တေကခိုင်မြဲသတဲ့မြဲလာပြီနော်။ ဒီေန့ကမောင့်မွေးလေးပေါ့ တိုက်ဆိုင်စွာပဲဟန်နီရဲ့ကောင်ဖီဆိုင်လေးစဖွင့်တဲ့ရက်လေ ။ မောင်ရဲ့အကြိုက်တေကိုပဲ ကော်ဖီဆိုင်လေးမှာပြင်ဆင်ထားတယ် ။ကော်ဖီဆိုင်လေးကိုမြင်သူတိုင်း စိတ်အေးဖွယ်ရာ ပင်။ အနားယူဖို့အေကာင်းဆုံးဆိုလဲဟုတ်တာပေါ့။ ဆိုင်ရှေ့မှာလဲပန်းပင်လေးတေအပင်လေးတေနဲ့ လေ။ မောင်ရဲ့အကြိုက်တေနဲ့ဟန်နီဆိုတဲ့အမျိုးသမီးအကြိုက်တေကိုပေါင်းဆီးထားတဲ့ဆိုင်လေးဟာ ဘယ်လောက်တောင်သာယာနေမလဲ ။
ဒီဆိုင်လေးဟာ ဒီအမျိုးသမီးနဲ့အမျိုးသမီးငယ်လေးတို့ရဲ့အချစ်သင်ကေတာလေးပေါ့ ။
တွေးနေတုန်းဖုန်းဝင်လာသည်။ သူလေးပေါ့ ဟေန်နီရဲ့ အချစ် ။
" ဟလို ဟန်တီ ဒီနေ့ဘာနေလဲသိလား "
သိတာပေါ့ရှင်ရယ် ။သူလိုမေ့တတ်သူထင်နေသလား ။စရအုန်းမယ်။
" သိတာပေါ့ ဒီနေ့က ဆိုင်ဖွင့်နေ့လေ ၊ မောင်နဲ့တူတူသွားမှာ တူတူဖွင့်မယ်ဆိုင်လေးရဲ့ ဆိုင်ဖွင့်နေ့"
" ဟန်နီ နော် သိတယ်သားနဲ့ ၊ မောင်ငိုမှာနော် "
စလို့စမုန်းကိုမသိဘူးတကယ်ပဲ ။ ကလေးကိုမှချစ်ကို သိခံရမှာပေါ့ ဒေါ်ဆုသစ္စာရဲ့ ။
" အ့မယ်လေးငိုတော့မငိုနဲ့ရှင်ရယ် ။ ကလေးလေးကျ နေတာပဲ ဒီနေ့က မေလ ၂ရက် .."
" ဟန်နီ နော် "
ကဲစကားဆုံးအောင်နားမထောင်မဲ့သူကစိတ်ဆိုးတော့မယ် ဟူး တကယ်ပဲ ။
" ဆုံးအောင် နားထောင်ပါရှင် ။ကျွန်မကမမေ့တတ်ပါဘူးနော် ပြောမို့ကိုနားမထောင်ဘဲနဲ့ ။ဒီနေ့ ဒီကဟန်နီရဲ့ မောင်ဆိုတဲ့ကလေးမလေးရဲ့မွေးနေ့ "
" ဟီးဟီး ။အ့ကြောင့်ချစ်တာ ။မောင် က ကလေးမဟုတ်တော့ပါဘူးနော် ဒီနေ့ဆို ၂၂နှစ်ပြည့်ပြီ "
"အ့တာကလေးလေးမဟုတ်ဘူးပေါ့ ။ ကျွန်မကအကုန်မှတ်မိတယ်နော် ရှင်သာမေ့တတ်နေရော ဟွန့် "
ဖုန်းပြောရင်းပဲအဝတ်စားများကိုပြင်ဆင်နေသော အန်တီ ။
" မောင်ကမေ့တတ်တယ်ဆိုရင်တောင် မောင့် ဟန်နီလေးရဲ့ပတ်သတ်မမျှကိုမမေ့ပါဘူး ။ ယုံတယ်မလား "
