Çimlerin kralı, Fenerbahçe'nin göz bebeği Kuzey Karahanlı. Hayatını kariyerine adamış, tek amacı daha da başarılı olmak olan bir adam.
Buz patenine tutkulu, babasının biriciği Beren Tüzün. Rusya'da geçirdiği uzun zamandan sonra Türkiye'ye döndüğünd...
Öncelikle Buzdan Gol'e gösterdiğiniz bu ilgi için teşekkür ederim. Bölümlerin okunma sayısı, oy sayıları, yorumlar hepsi beklediğimin üzerinde. Aman Maşallah diyelim nazar değmesin 🧿
Uzun, fazlasıyla uzun bir aradan sonra yeniden beraberiz. Bu uzun ara için hepinizden özür dilerim. Burada uzun uzun nedenlerimi anlatmanın gereği yok, hayat sorunları demek yeterli diye düşünüyorum. Bundan sonra bir sorun olmazsa her Cumartesi yeni bölüm gelecek.
Hikayeme oy vererek destek olmayı unutmayın 🖤 Keyifli okumalar 🤍
Bol bol yorum yapmayı da unutmayınız 🌺
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~ 5 ~
Duyduğum isimle elimdeki kahve fincanı avuçlarımdan kayıp abimin üzerine düşmüştü. Abim koltuktan hızla kalkarken ben öylece durmuş televizyona bakıyordum. Dakikalar önce yanından geçtiğim kazaydı. İyi olmaları için dua ettiğim kaza.
Kuzey Karahanlı'nın olduğu kaza.
"Beren, ne yapıyorsun abiciğim?" Diyen abimi duyduğumda zar zor ona doğru döndüm.
Üzeri, yarısı dolu olan bardağım yüzünden mahvolmuştu.
"Ben... elimden kaydı abi. Özür dilerim." Dedim ne diyeceğimi bilemezken.
Aklım sadece az önce duyduklarımdayken anne ve babamda endişeyle bana bakıyordu. Sanki dünya savaşı başlatmıştım. Alt tarafı bardağımı düşürmüştüm.
"Güzelim, sorun değil. Değiştiririm üzerimi olur biterde ne oldu birden sana?" Ben daha bir cevap veremeden annem söze girdi.
"Oğlum git değiştir üstünü, damlıyor her yere." Diyerek araya giren annemle abim mecburen kafasını sallayıp çıkmıştı salondan.
Abimin ardından babam aynı soruyu sordu bu kez.
"İyi misin Beren?"
Kafamı sallarken yanıtladım. "İyiyim, sadece gelirken bu kazanın yanından geçmiştim. Televizyonda görünce şaşırdım." Dediğimde babam kafasını sallayarak televizyona döndü.
"İnşallah bir şeyi yoktur adamın." Diyen babamla bende televizyona döndüm.
Bir süre sonra abimde üzerini değiştirmiş bir şekilde geri gelmişti.
"Durumu nasılmış? Söylediler mi bir şey?" Diyen abimle bir anda hepimizin ilgisi televizyona dönmüştü.
"Yok, söylemediler." Diyerek yanıtladı babam.
"Baksana şuraya nasıl sıkışmış arabalar, inşallah kimseye bir şey olmamıştır." Dedi abim.
"Arayıp yapabileceğimiz bir şeyler var mı öğreneyim ben."
