TEN IS

H7. Tennis arm

Matthy pov

Milo zit naast me op een van de rieten café stoeltjes. Hij kijkt richting het tennis veld. Zijn zonnebril weerkaatst het zonlicht en de bewegingen van tennissende mensen. Ik neem een slokje uit mijn glas bier. We zitten hier al een groot gedeelte van de middag. Soms moet Milo even helpen met iets oplossen of opruimen en al verschillende keren zijn er mensen bij ons komen zitten. Mensen die Milo kent. Vrienden, familie. Zelfs Jiska is nog even bij ons komen zitten. Nu speelt zij met haar vader een Duo wedstrijd tegen twee anderen. Milo heeft me de hele middag alles uitgelegd van tennis, als ik iets niet snapte. Het is toch wel lastiger dan je soms denkt, vooral op zijn niveau.

Uit de richting van de bar komt de heerlijke geur van frituur en gegrild vlees. We gaan straks speklapjes en met patat en salade eten. Ik heb op dit moment alleen geen plek voor eten, alle ruimte in mijn buik is opgevuld met spanning, steeds weer moet ik aan Carolijn denken. Aan de situatie. Tot Milo me weer uit die herhalende gedachte haalt en weer iets tegen me zegt. Wanneer hij praat vergeet ik Carolijn. Daarom praat ik zo veel met hem, hij is de enige die dat op dit moment lukt. Ik weet niet of hij het irritant vind, ik denk het niet? Hij heeft me zelf uitgenodigd. Maar misschien voelde hij zich ook wel verplicht om dat te doen ofzo. Misschien omdat ik anders alleen ben. Milo zelf haalt me uit mijn stress gedachtes. 'Ey lekker Jis' roept hij en hij steekt zijn vuist de lucht in. Vragend kijk ik hem aan. 'Ze hebben dubbele punt gescoord, en dat is heel goed, als ze nu weer om de beurt scoren dan winnen zij alsnog met twee punten voorsprong' zegt Milo. Ik knik en kijk weer naar het veld.

'Ik ga me even omkleden' zegt Milo dan en hij staat op. De drang in mij om ook op te staan en mee te lopen is sterk aanwezig. Maar ik weerhoud me ervan. Want waarom zou ik meegaan als hij zich om gaat kleden? Dat zou heel raar zijn. 'Waar speel je zo?' Vraag ik. 'Als het goed is dit veld hier' zegt Milo. Ik knik. 'Dan blijf ik zitten' zeg ik. 'Joo, tot zo' zegt hij en hij loopt weg. Ik kijk weer voor me. Een ander zou nu denken dat ik geïnteresseerd naar het spel hier voor me aan het kijken ben. Maar daar ben ik totaal niet mee bezig. Door mijn hoofd razen steeds twee dingen. Of mensen eigenlijk. Carolijn, en Milo. Carolijn heeft nog steeds de overhand in mijn gedachten. Ik word weer misselijk als ik denk aan haar. Aan wat ze tegen me heeft gezegd.

Ik ga zitten aan tafel. Carolijn blijft staan. 'M-maar wat is er dan schat?' Vraag ik. Carolijn haar lip trilt. 'Mat, ik vind dit verschrikkelijk, maar ik wil gewoon stoppen met-' ze stopt haar zin. Ik kijk haar gespannen aan. Mijn kaken tintelen, mijn handen worden klam. 'Ik wil niet meer bij je zijn, het voelt niet goed meer, al langer niet. Ik voel geen liefde meer bij je en ik voel me ongelukkig. Onze heftige ups en downs en breaks, ik wil het niet meer. Het spijt me echt.' Ik word duizelig van haar woorden. Het voelt alsof mijn maag inhoud er elk moment uit zou kunnen komen. 'Maar dit is het beste voor mij.' Zegt ze. 'Sorry mat' zegt ze. 'Mag ik nog een laatste knuffel? Om goed afscheid te nemen?' De woorden voelen als een klap in mijn gezicht. Ik sta op en loop langs haar heen. 'M-mat' hoor ik haar stem achter me. Ik grijp mijn sleutels en loop naar buiten. Ik gooi de voordeur met een klap dicht. Ik ga in de auto zitten. Hard trap ik het gaspedaal in. Ik rijdt weg, geen idee waarheen. Na een tijdje rijden sla ik af bij een verlaten terrein met weiland er omheen. De auto staat stil. Ik ga achter in mijn stoel liggen. Dan schreeuw ik een keer keihard. Al mijn spanning en energie er uit. Langzaam stromen de tranen over mijn wangen. Ik rij huilend terug naar huis. Carolijns auto is weg. Ik stap terug naar binnen. Ik loop naar boven, trap mijn schoenen en kleren uit en ga in bed liggen. Mijn tranen zijn nogsteeds niet gestopt. Ik sla de dekens over me heen. Ik ga nooit meer mijn bed uit komen.

Ik voel een hand op mijn schouder. 'Mat, alles goed?' Milo's stem haalt de slechte gevoelens weg. Ik draai me naar hem. 'Hmm' zeg ik somber. Milo legt zijn racket op tafel en komt naast me zitten. 'Mat, als je even wil praten moet je het zeggen hè. Misschien als je het er weer even uit goo-' ik schud mijn hoofd en glimlach. 'Hoeft nu niet. Ik ga gewoon kijken naar hoe je gaat spelen. Lijkt me heel leuk' zeg ik. Milo glimlacht. 'Oke, ook goed'. Ik merk de zwarte mouw om zijn rechter arm heen op. 'Leuke kous heb jij om je arm' zeg ik grinnikend. Milo slaat een paar keer op zijn arm. 'Anders Euh... krijg ik een tennis arm hè' zegt hij met een dom stemmetje. Ik moet lachen. Milo gaat weer staan en tuurt het veld over. 'Zal ik anders een stukje van je wedstrijd filmen voor de vlog?' Vraag ik. Milo kijkt me aan. 'Jaa ja, dat is een goed idee. Doe maar' zegt hij. 'Creatief brein hè' zeg ik voor de grap. 'Zeker zeker' lacht Milo. Jiska, Milo's vader en de andere twee lopen onder applaus het veld af. De wedstrijd is afgelopen.

'Ik moet nu' zegt Milo. Ik loop met de camera achter hem aan en ga bij het hek staan. Milo ziet er oprecht niet verkeerd uit in zijn tennis kleding, zelfs met die kaus. Hij loopt het veld op en begroet zijn tegenstander. Hij heeft als eerst de kant van het veld waar ik sta. Er word geloot en Milo mag opslaan. Even draait hij zich om en steekt zijn duim op. Ik glimlach naar hem. 'Succes miel' roep ik. Milo slaat op. Het spel begint. Ademloos sta ik te kijken naar hoe Milo speelt. Hij scoort de ene na de andere punt. Alles in mijn gedachte is even weg. Ik ben alleen nog gefocust op de jongen voor me op het veld. Hoe hij slaat, hoe hij elk punt dat hij scoort even enthousiast viert, hoe hij beweegt. Het maakt me warm. De eerste set is voorbij, in Milo's voordeel. 6-3 gewonnen. Halverwege de tweede set bedenk ik ineens dat ik nog zou filmen. Ik kijk op het schema tegen wie Milo speelt. Michael Beursma. Ik klik de camera aan. 'We kijken nu naar de wedstrijd van Milo ter Reegen tegen Michael Beursma, tot nu toe in het voordeel van Ons Milo' zeg ik en ik laat de camera over het veld glijden. Ook de tweede en derde set worden door Milo gewonnen. Onder applaus lopen ze het veld af. Ik film milo die al lopend een gek dansje met zijn handen doet. 'Eey letsgooo, gewonnen' zegt hij enthousiast. Ik feliciteer hem lachend. Milo kijkt me vrolijk aan. Zijn pupillen vergroten een beetje. Ik grijns nog iets breder. Ik word een beetje duizelig. Maar dit keer niet van onaangename spanning. De spanning is goed, en laat me meer willen. Wat doet Milo's aanwezigheid ineens met me?

Heeyyy josti's

Nieuw hoofdstukje weer yeyeyeyye
Woehoeheie
Ik hou zo erg van tennis Miel hè.
De obsessie is gewoon heel groot. Hoe hij ook de uit ziet als ie speelt enzo >>>>

Ja leuk. Hoe was jullie dag verder? Ik was kapot moe maar alsnog leuke dag wel.

Morgen weer nieuw hoofdstukje wel I guess

Stay Juned

Love jullieeeee xxxxxx