TEN IS

H30. Simpel

Matthy Pov

Ik voel een stevige grip rond mijn middel. Ik wil mijn ogen niet openen, maar wel weten waar ik ben. Ik denk na. De geur verraad het snel genoeg, Milo. Ik voel een gelukzalig gevoel, al kan ik nog niet plaatsen waarom. Ik probeer me iets te herinneren van gister. Van de weg naar zijn bed. Iets zegt me dat die anders was dan alle andere nachten. De herinnering komt ineens terug mijn gedachten in. Ik herinner het me weer. Gister was de mooiste avond van mijn leven. Gister was de avond waarop ik Milo vertelde hoe ik me over hem voelde. En alsof het zo recht uit een romantische film kwam, zei Milo ook nog eens dat hij hetzelfde voelde voor mij. Ik draai me langzaam om terwijl ik mijn ogen open, waar ik recht in zijn diep zee blauwe ogen kijk. 'Goedemorgen schoonheid' zegt hij grijnzend. De woorden laten mijn adem stilstaan, terwijl ik mijn wangen voel gloeien. 'Euh Goe- goedemorgen' stamel ik. Milo schiet in de lach. 'Jij bent niet verlegen zeg' zegt hij. Ik rol mijn ogen. 'Het geeft niet' zegt Milo en hij veegt zijn vingers door mijn haar, waarna hij me een kus geeft. Ik glimlach zacht. 'Hoelaat is het?' Vraag ik zacht. 'Iets over 9, de wekker is een kwartier geleden gegaan, maar daar is meneer blijkbaar doorheen geslapen Hm?' Zegt Milo terwijl hij me met een grijns aankijkt. 'Hm, ja blijkbaar' zeg ik en ik draai me een stukje om vanachter mijn rug mijn telefoon ergens te zoeken. Als ik hem voel, pak ik hem en kijk op het scherm. 10 gemiste oproepen van Raoul. Mijn ogen wijden zich. 'Milo' zeg ik verschrikt. 'Hm?' Zegt Milo nietsvermoedend. 'We zijn iets vergeten' zeg ik, terwijl ik mijn telefoon van de vergrendeling afhaal en met mijn vinger naar de 'Whatsapp' knop race. 'Wat?' Vraagt Milo niet begrijpend. 'Ons wanhoopsbericht naar Robbie, Koen en Raoul?' Zeg ik, en ik kijk hem aan. Milo gaat recht op zitten en slaat zijn hand voor zijn mond. Hij leunt over mij heen en pakt zijn telefoon. 'Kut' zegt hij. '15 gemiste oproepen van Robbie'. Ik zucht. 'Ik heb het zelfde' zeg ik. Zouden ze nogsteeds bezorgd zijn? Als ze goed na hadden gedacht zouden ze misschien elkaar hebben geïnformeerd. Dan waren ze er snel genoeg achter dat het een grap was. Maar aan Raouls berichten te zien niet.

Milo komt dicht tegen me aan liggen. 'Ik ga een foto maken, nu' zegt hij. 'Nu?' Verontwaardigd kijk ik hem aan. Ik lig er nou niet bepaald heel lekker bij met m'n ochtend kop. Aan de andere kant, hoevaak hebben zij die al wel niet gezien? Te vaak eigenlijk. Maar het idee dat het op foto moet vind ik erger. 'Zo'n foto die je een keer kan bekijken' zegt Milo. Daar stem ik mee in. Milo komt naast me liggen, plant zijn lippen op mijn wang, en maakt een foto. Ik knijp mijn ogen samen en grijns ongemakkelijk. 'Als je maar niet denkt dat ik dit nog veel vaker voor een foto ga doen' zeg ik zodra hij is gemaakt. Milo grinnikt. 'Dan moet ik deze maar even opslaan' zegt hij. Ik zucht maar diep van binnen word ik warm, bij het idee dat Milo dit zo graag wil bewaren. Milo stuurt de foto in de groep en ik besluit een berichtje met 'sorry😘' naar Raoul te sturen. Daarmee zal hij wel begrijpen dat het een grapje was. En morgen, dan zullen we wel uitleggen wat er was gebeurd. Ik hoop maar dat ze zich niet al te druk hebben gemaakt.

Milo legt zijn telefoon weg en kruipt terug onder de dekens waarna hij mijn hele lichaam tegen zich aantrekt. 'Ik wil er nog niet uit mat' zucht hij kreunend. Ik giechel. 'Het zal toch echt moeten, je hebt nog een finale te spelen vandaag' zeg ik. Hij kijkt op. 'Klopt, maar dat is vanmiddag pas, zometeen moet ik gewoon saai administratie werk doen' zegt hij sip. Ik schuif ook verder onder de dekens en nestel me in zijn armen. 'Ik zou het liefst ook nog blijven liggen' fluister ik, wat Milo beantwoord met een kusje. Nog een tijdje liggen we zo te knuffelen, tot het echt hoog tijd is om er uit te gaan. Milo stapt over me heen uit bed en trekt wat kleding uit de kast. Hij zet een paar passen in de richting van de deur, tot hij stopt. Ik kijk hem aan. Langzaam draait hij zich om. 'Mat?' Begint hij. 'Hm?' Geef ik als antwoord. 'Zou je- Wil je- Zullen we misschien samen douchen?' Vraagt hij onzeker. Die onzekere kant van Milo heb ik gister pas voor het eerst gezien, toen hij me iets probeerde te vertellen. Een kant die ik niet ken, maar die ik nu al volledig omarm. Ik begin langzaam te glimlachen. 'Euh, ja is goed' zeg ik nog half twijfelend. Toch stap ik daarna direct uit bed, pak wat schone kleding uit de tas die ik hier heb staan, en loop naar hem toe. Hij grijnst breed en loopt dan voor me uit richting de douche.

Nadat we een tijd lang onder de douche hebben geknuffeld, gezoend, elkaar hebben ingezeept en veel meer water hebben verspild dan nodig was, komen we fris de trap af gelopen. Hans zit zoals altijd weer buiten op zijn stoel de krant te lezen, maar op dit moment is er aan de geluiden te horen ook iemand in de keuken. Nog voor Milo de deur van de gang dicht heeft gedaan komt er al een hoofd de hoek om. 'Dus' begint Charlie. 'Vanaf nu heb ik nog een schoonzoon?' Begint ze. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen, en kijk Milo aan. Milo heeft natuurlijk nog niets aan zijn ouders verteld. Waarschijnlijk niet eens dat hij 'ook' op jongens valt. Milo, die naast me staat, heeft ook nog niets gezegd. Charlie leunt afwachtend tegen de keukentafel aan terwijl ze haar armen over elkaar heeft geslagen. 'Euh, ja, Mam... kunnen- kunnen we het hier later over hebben?' Vraagt hij aarzelend. Ik weet niet of dat nou het beste idee is. Het uitstellen, terwijl ze allang heeft gezien wat we gister hebben gedaan. Want ja, Milo pakte me toch wel midden in de kantine vol op de bek. Maar ik laat hem zijn gang gaan, het is zijn keuze hoe hij dit brengt, en op dit moment ben ik zelf nog te onzeker over mezelf en hoe ik alles ga uitleggen, om me druk te maken over hoe Milo dit alles gaat doen. Ik weet wel dat er ons een gesprek te wachten staat, hoop ik. Want er valt genoeg te bespreken. Ja, ik vind hem leuk en hij mij. Maar nu pas besef ik me dat dat lang niet zo simpel is als ik dacht.