TEN IS

H25. Niet met jou zijn

Milo Pov

Matthy neemt nog een slok van zijn biertje. Ik pak zijn arm vast en kijk hem aan. Het duurt even maar dan heeft hij zijn ogen volledig op mij. 'Hey, even stukje lopen?' Zeg ik dicht tegen zijn oor aan om mezelf hoorbaar te maken boven de muziek. Matthy kijkt me weer aan, zijn ogen zijn groot en zijn wangen zijn rood. Hij is aangeschoten, maar nog niet dronken, en dat zou ik ook niet willen. Ik wil het nu zeggen zonder dat hij het vergeet. Hij knikt en ik pak zijn hand vast waardoor hij achter me aan loopt. 'Ik ga even een stukje lopen' zeg ik tegen Joeska. Joeska grijnst en knikt waarna ze haar duim opsteekt. Die weet precies wat ik wil doen.

We lopen naar de uitgang, richting de weg langs het treinspoor. Aan de rechterkant is de spoorweg overgang en het station, aan de linkerkant is er een parkje, dus ik besluit daar heen te gaan. Veel meer dan eventueel iemand die zijn hond uitlaat zal er toch niet zijn. Ik loop dan ook die richting in. Matthy volgt me toch wel sinds hij hier de weg niet goed weet. Hij komt naast me lopen over het pad dat het parkje in lijdt. De zon is al een tijdje onder, maar de lichte gloed is nogsteeds te zien. Ondanks dat zie je ook al heel wat sterren. Een romantische sfeer zou je zeggen. In de verte hoor ik nogsteeds het gelach en de muziek wat bij de club vandaan komt. Even sta ik stil om rond te kijken. De bomen zijn hier weg, en behalve het hek dat mens en dier weg moet houden van het spoor kan je hier over de woonwijkjes van Gouda ver uitkijken. 'Is er iets?' Vraagt Matthy na een kleine stilte. Ik kijk hem aan. Hij glimlacht vragend. Ga ik het nu zeggen of niet? Ik moet het wel doen. Ik kan het ook niet langer voor me houden dan dit. 'Euhm...' zeg ik. Matthy kijkt me nogsteeds vragend aan. 'Ik moet je iets zeggen' zeg ik. Ik heb me denk ik nog nooit ergens zo zenuwachtig voor gevoeld, en dat is raar als je bedenkt wat ik allemaal al heb meegemaakt. 'Oh, oké, nou vertel Miel' zegt hij lachend. 'Ik... euh, ik loop hier al een tijdje mee rond, en ik wist niet hoe ik het moest zeggen maar... ik-' ik krijg het haast mijn mond gewoon niet uit. Alsof mijn mond me wil waarschuwen voor deze actie. 'Ik vind je-' ik schraap mijn keel. 'Ik vind je leuk Matt, Alsin... ik heb gevoelens voor je' zeg ik en ik kijk naar de grond. Het blijft stil. Het blijft lang stil. Te lang. Ik kijk weer op. Matthy staat voor zich uit te staren. 'Dus... dit alles was alleen omdat je iets voor me voelt?' Zegt hij, zonder dat ik ook maar iets van een emotie kan horen in zijn stem, wat heel raar is voor iemand als Matthy, bij wie je dat altijd precies kan horen. 'N-nee nee- Mat ik-' begin ik gefrustreerd te stamelen. Matthy stapt achteruit en schud zijn hoofd. 'Nee, ik wil het niet horen... ik kan niet met jou zijn Milo, ik laat het hier bij' zegt hij en hij loopt weg. Ik weet niet eens waarheen. Ik blijf verstijfd staan. Hoe graag ik ook zou willen, ik kan niet achter hem aan lopen. Het lukt me niet eens. Ik voel langzaam iemand mijn hart uit mijn borstkas rukken, hem in duizenden stukken smijten, en op de rest van de stukken trappen. In de verte zie ik de blonde jongen weglopen.

Ik hoor zijn stem, maar hij is het niet. '...Is dat nou echt wat je zei? Ik laat het hierbij, ik kan niet met jou zijn...' de muziek komt van de club daar achter. Ons nummer, zijn stem die exact die woorden van het refrein zingen. De vraag galmt door mijn hoofd. Is dat echt wat hij zei? Ik kan niet met jou zijn? Elk woord komt tot zijn recht op dit moment. Ik laat mezelf op de grond zakken. Tranen komen niet eens. Ik had het nooit moeten zeggen. Ik ben hem nu echt voor altijd kwijt.

Ik open mijn ogen en ga rechtop zitten. Buiten adem. Het is donker. Naast me ligt diezelfde blonde jongen die me net nog afwees. Ik laat me zuchtend terug op bed vallen. Het was maar een droom. Ik kijk even naar hem. Hij ligt op zijn buik, zijn armen liggen naast hem. Zijn haar hangt volledig voor zijn ogen en zijn mond staat een beetje open. Ik ga op mijn zij liggen en laat mijn hoofd op mijn arm steunen. Mijn andere hand gaat door de plukken haar voor zijn ogen. Hij haalt even dieper adem en verplaatst zijn hand. 'Hmm née nog 5 minuutjes schatje' mompelt hij waarna hij de dekens dichter over trekt en doorslaapt. Ik grinnik zachtjes. Hij is duidelijk nog niet klaar om wakker te worden. Ik pak mijn telefoon die naast hem ligt en kijk naar de tijd. 3:46. Dan heb ik nog even om te slapen. Ik leg hem weer weg en zucht uit.

Ik laat mijn ogen ongegeneerd over zijn lichaam gaan. Hij is echt heel mooi. Langzaam laat ik mijn vingers over zijn hand en arm glijden. Uit reflex tilt hij even zijn arm op. Ik laat mijn hoofd weer op mijn kussen zakken en blijf nog een tijdje naar hem kijken. Ik tel de haartjes die voor zijn ogen hangen. Ik volg de blauwe lijnen op zijn hand. Ik adem langzamerhand in hetzelfde tempo als hij. Langzaam voel ik mezelf weer slaperig worden. Na even verplaatst hij zijn lichaam. Hij gaat op zijn zij liggen en laat zijn arm over mijn arm vallen. Ik glimlach zacht. Nog even geniet ik hiervan. Ik weet niets zeker, maar ik ben bang dat mijn droom uit zal komen. Zodra ik het vertel is het over. Maar zolang hij van niks weet is het allemaal goed. Zolang hij van niets weet kan ik blijven dromen zoveel ik wil.

Weten jullie nog dat ik zei dat ik deze week dit boek af wilde maken? Ja... ik denk niet dat dat gaat lukken.

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, dus wie weet he. Misschien gaat het allemaal ineens wel heel snel.

In ieder geval hier wel een nieuw hoofdstuk.

Joejoe

Stay Juned

Love jullieeeee xxxxxx