TEN IS

H32. Nietszeggend

Milo Pov

'Ja, en dan trek je die lus die je nu in je linkerhand hebt strak aan, en die wikkel je om die pin' roep ik terwijl ik het net aan mijn kant omhoog houdt. Matthy volgt mijn instructies keurig op en ik vraag me af hoe hij dit niet weet na al die jaren Volleybal, waarbij ze gewoon een soortgelijk net gebruiken. Maar misschien was hij toen nog te jong om dat ding op te hangen. Hoe dan ook heeft hij het prima gedaan en hangt het net keurig recht en klaar voor de finale dag. De laatste dag van TIOD open, en overigens mijn verjaardag, die ik alweer bijna vergeten was. Iemand die dat niet vergeten is is Joeska, die zingent naar me toe komt gerend. 'Er is er een jarig hoera hoera...' roept ze en ze springt op mijn rug, waardoor ik bijna voorover val. 'Ah, Joes' roep ik terwijl ik mezelf overeind hou aan de paal waar het net aan vast hangt. '...dat kun je wel zien dat is Miel' maakt ze het nog even af. 'Gefeliciteerd mielepiel, nog een keer, want gister had je het te druk met je vriendje' grinnikt ze. 'Het spijt me, en hij is trouwens niet m'n vriendje' zeg ik steunend terwijl ze zich van mijn rug af laat glijden. 'Nog niet' grijnst ze. Matthy komt naar ons toe gelopen. 'Straks tijdens het middag eten krijg je cadeautjes goed?' Zegt ze. Ik knik en wrijf in mijn handen. 'Daar ben ik toch wel eens even benieuwd naar' zeg ik en ik trek mijn wenkbrauwen op. Matthy grijnst. 'Goedemorgen trouwens jongens' zegt Joeska. 'Goedemorgen Joes' zegt Matthy alsof hij het meisje naast ons al jaren kent. Ik begin te glimlachen. Ik weet niet wat het zo leuk maakt dat hij omgaat met mijn vrienden alsof het zijn vrienden zijn, maar het is allemaal nog zoveel beter dan ik me ooit had voor kunnen stellen om met hem samen te zijn.

De rest van de ochtend zitten we samen bij de balie een beetje met z'n tweeen te kutten, tenzij er iemand binnenkomt, dan doen we heel snel serieus en ben ik natuurlijk degene die die persoon moet helpen. Maar zodra die weg is schieten we in de lach en begint het allemaal weer van voor af aan. Tegen het middag eten aan spelen mijn vader en Jiska een dubbelspel wedstrijd. Daardoor zitten we nu onder een parasol aan een tafeltje vlak voor het veld waar ze spelen. Ik heb mijn volle concentratie bij de wedstrijd, maar kan het toch niet laten om mijn hand op Matthy's been te leggen en een beetje aan zijn beenhaartjes te plukken. Het voelt rustgevend, want geloof het of niet, ik ben zenuwachtig voor de uitslag van de wedstrijd. Het zijn toch mijn vader en zus die hier even een hoge klasse aan tennis spelen samen. Matthy laat het blijkbaar allemaal toe, want hij heeft mijn hand nog niet van zijn been afgehaald.

De tweede set word gewonnen door Jiska en mijn vader waardoor het nu 1-1 staat. Ik juich en klap in mijn handen. Nu de derde set even winnen en dan hebben ze die overwinning gewoon in het zakje. Ik draai even om naar Matthy die me met een glimlach aankijkt. Zijn wangen zijn rood, maar zo warm is het ook weer niet. 'Gaat het?' Vraag ik. 'Hm?' Vraagt hij niet begrijpend. 'Je wangen zijn helemaal rood' zeg ik en ik hou even mijn hand er tegen aan. 'Oh' zegt hij beduust en hij legt zijn handen tegen zijn wangen. Dan pakt hij mijn hand vast en legt die terug op zijn been. Ik schiet in de lach en begrijp waar de rode wangen vandaan komen. Rustig ga ik verder met over zijn been aaien met mijn vingers terwijl ik weer naar het veld kijk.

Matthy POV

Ik blijf naar de hand op mijn been kijken. Voor me is een spannende strijd gaande om een plek op het podium in de dubbelspel categorie, maar ik kan mijn aandacht er niet bij houden. Het enige dat mijn aandacht heeft is de jongen naast me en zijn hand op mijn been. Ik zou me nu zorgen moeten maken, over 'hoe nu verder'. Ik zou moeten nadenken over wat anderen er van zouden vinden. Ik zou me zenuwachtig moeten voelen over dat we dit in het openbaar doen en iedereen het kan zien. Dat is hoe ik ben, hoe ik hoor te zijn. Maar het is niet zo. Nee, er gaan alleen maar vlinders door mijn buik, en mijn ogen zijn niet van hem af te krijgen. En het klinkt nu als iets slechts, maar is dat het eigenlijk wel? Is het wel iets slechts als iemand je al je zorgen laat vergeten, je niet meer laat nadenken over alles wat fout kan gaan, maar je alleen maar laat voelen wat er goed is. Want dat is wat Milo doet. Milo heeft in de afgelopen tijd gezorgd dat ik iemand met wie ik mijn leven 6 jaar lang heb gedeeld binnen een paar dagen was vergeten. Dat ik niet meer nadacht over alle nare dingen, dat ik rust voelde, dat ik genoegen nam met de kleine dingen, genoot van elk moment met hem samen, al was het in zijn krakkemikkige oude eenpersoons bed in het huis van zijn ouders, waar het veel te warm was, en we haast niet konden bewegen. Al hadden we maar 6 uur slaap gehad en moesten we er veel te vroeg uit, meestal brak. Al zaten we de hele dag te zweten in de zon, of in het kantoortje met niets meer dan een camera, een telefoon, en elkaars gezeldschap. Al was het met allemaal mensen die ik totaal niet kende, waar ik normaal me enorm ongemakkelijk bij zou voelen. Het kon zo nietszeggend zijn, maar het voelde beter dan ooit. Elk moment dat ik met hem was vergat ik de zorgen, en voelde ik me gelukkig.

Ik bekijk hem nog eens. Zijn gefocuste blik op het veld. Zijn ene hand in een vuist op zijn knie, zijn andere hand rustig op mijn been. Oh wat zou ik hem graag willen vertellen hoe veel hij voor mij betekend. Het is niet in woorden uit te drukken. Het is niet in waarden uit te drukken. Er is niets dat ik hem kan geven wat hem genoeg bedankt voor wat hij voor mij is.

Maar hij is wel jarig. Ik wil hem iets geven. Ik weet niet wat, maar iets. Even kijk ik rond. Iets verder op staat Joeska te kijken. Misschien moet ik haar eens vragen. Als iemand weet wat Milo gelukkig zou maken is zij het wel. Ik leg Milo's hand terug op zijn knie. Hij kijkt heen even op en ik geef hem een snelle glimlach zodat hij weet dat alles goed is. Hij kijkt me even vragend aan en ik wijs naar Joeska. Hij knikt en draait zijn ogen terug naar het veld. Tijdens het lopen pak ik mijn telefoon even uit mijn broekzak en ontgrendel hem. Hij staat nog open op de groepsapp. 'Hoerekinderen' zegt Robbie. Er is vervolgens een heel gesprek aan de gang waarin alle drie de jongens er achter komen wat er nou precies is gebeurd. Ja, daar zullen we ook nog even een goed gesprekje mee moeten voeren, maar dat is een zorg voor later. Milo wordt maar 1 keer 24, en dat is precies vandaag het geval.