TEN IS

H9. Eenpersoons bed

Matthy pov

Milo pakt mijn hand. Hij lijdt me door de mensen die druk en gezellig staan te praten maar het kantoor. We stappen de ruimte binnen en mijn ogen moeten even wennen aan het licht van de sporthal tl-buizen. Buiten klinkt luid geroezemoes, gelach en het geluid van glazen en flesjes. Mijn hoofd voelt licht, in een paar uur heb ik 8 biertjes naar binnen gewerkt op een redelijk lege maag. Ik heb nooit heel goed tegen alcohol gekund, in tegenstelling tot Milo en Robbie. Maar gelukkig hoef ik niet meer naar huis. Milo schuift een stoel naar achter voor me. Mijn handen steunen op het houten bureau als ik ga zitten. 'Jij bent ook ver van nuchter' zegt Milo. Ik kijk hem aan. Recht in zijn ogen. Ik schud mijn hoofd. Milo grijnst even, iets wat me kriebels in mijn buik geeft. 'Ook dom van me, ik wist dat je niet veel had gegeten' zegt hij. 'I-ik vind het niet erg' zeg ik en ik grijns dit keer. Milo kijkt me opnieuw aan. Dit keer serieuzer. Daarna laat hij zijn oogleden een beetje zakken en zonder woorden zegt hij met zijn blik: 'meen je dit nou' waarna hij een glimlachje er door laat schieten. Hij drukt de pc aan en haalt de SD-kaart uit zijn camera. Ik schuif iets dichter naar het bureau met mijn stoel. Milo neemt een goede slok van zijn biertje en drukt de SD kaart in de lezer. 'Ik weet niet hoe goed we het er vanaf gaan brengen in deze staat' zegt hij. Zijn toon klinkt wel alsof hij het grappig vind, dus ik grinnik. 'Na minimaal 7 jaar zouden we dit toch wel aangeschoten moeten kunnen' zeg ik. Milo zucht. 'Ik hoop het maar' zegt hij en hij pakt de speelschemas er bij.

Al snel staat er een heel project in Sony Vegas. Milo doet vooral de namen en standen, en ik breng er af en toe wat leuke edits door heen. Wat zoompjes en wat loop effectjes, vooral veel van Milo's hoofd en Milo's woorden. Ik heb een hele hoop lol met mezelf terwijl milo me semi teleurgesteld aankijkt. Sony Vegas is toch wel echt mijn ding. Naarmate we verder komen, en hoe langer we hier zitten, merk ik dat Milo steeds slomer en verder raakt. Of het komt omdat de Alcohol steeds meer bij mij in kickt. Ik weet het ook niet meer. We lachen steeds meer om dingen die niet eens grappig zijn, en soms lachen we zelfs zonder reden. Het maakt me niet uit. Ik vind het heerlijk. Lachen, niet denken aan de slechte dingen. Gewoon lachen met milo, ik kijk even naar hem. Ondertussen typt hij geconcentreerd een paar namen in. Ik blijf naar hem staren. Het liefst zou ik nu mijn armen om hem heen slaan en tegen hem aan gaan liggen. Voor ik zelf een actie kan ondernemen verplaatst milo zijn hand naar mijn bovenbeen. Ik verroer me niet. Mijn hele lichaam staat onder een spanning. Zacht knijpt hij er in zonder me aan te kijken of er ook maar aandacht aan te besteden. De kriebels in mijn buik verplaatsen zich nog iets meer naar onder.
Ik kijk van mijn been terug naar Milo. Hij typt nog een paar cijfers in en wrijft ondertussen met zijn duim zacht over mijn been. Een beetje schokkerig adem ik uit. Milo kijkt op. Hij laat zijn hand even over mijn been heen wrijven richting mijn knie en terug. 'Alles nog goed?' Vraagt hij alsof hij zojuist niets heeft gedaan. Hij legt zijn hand terug op de plek waar hij net lag. 'Ja prima' zeg ik een beetje ongemakkelijk. Milo trekt zijn hand terug en drukt op exporteren. 'Vlog is af' zegt hij en hij kijkt me grijnzend aan. Zijn ogen staan moe, aangeschoten, en alsof hij geen idee heeft van wat hij doet. Ik sta tegelijk met hem op. Ik ga vlak voor hem staan. 'E-en nu?' Vraag ik. 'Naar huis' zegt Milo. Ik weet nu heel zeker dat hij geen idee heeft van wat hij doet, en ik heb zelf ook geen idee eigenlijk. Ik knik. Milo pakt mijn hand. 'Even tegen Jannes zeggen dat de video klaar staat om gedeeld te worden en dan gaan we' zegt hij.

We lopen over de stoep naar huis. Milo heeft mijn hand nog niet los gelaten. Het lopen maakt me nog draaieriger. Meestal als je loopt heb je pas echt door hoe ver je bent. Ik loop de hele tijd perongeluk tegen Milo aan, en Milo duwt me dan weer terug. We komen bij Milo's huis aan, waar we de dag ook begonnen. Het lukt milo na even om de sleutel in het gat te krijgen en hij laat ons binnen. Hij gooit zijn tas in de hoek van de gang en schopt zijn schoenen uit. 'Wil je nog wat water?' Vraag ik. Ik knik. Milo loopt even weg. Ik sta alleen in de donkere gang. Ik heb geen idee of milo al 10 minuten weg is of net een paar seconden. Dan komt milo terug met twee glazen water. 'Drinken we boven wel, kom' zegt hij. Het verbaast me dat hij nog met twee volle glazen op de trap kan lopen, maar we komen zonder ongelukken boven aan. Milo opent de deur van een kamer. 'Ik heb hier mij bed, daar mag jij in' fluistert hij. 'Waar ga jij dan?' Fluister ik terug terwijl ik met mijn glas water op het bed ga zitten. Milo trekt ergens vandaan een dun matras en legt die naast het bed neer. 'Hierop' zegt hij. Hij pakt een fleece deken van zijn bed af en legt die er over heen. 'Zeker?' Vraag ik. Milo knikt. 'Tuurlijk, ik ga jou hier niet op laten slapen' zegt hij en hij glimlacht lief. Even komt hij heel dichtbij met zijn gezicht. De spanning in mijn buik is gelijk terug. Ik heb geen idee waarom ik me steeds zo voel, al is het niet de eerste keer dat ik me zo bij hem voel. Het is de alcohol waardoor ik me zo bij hem voel. Ik zucht en trek mijn kleren uit. Milo is ondertussen gaan liggen en trekt zijn kleren ook uit tot hij in zijn boxer op het matras ligt. Ik staat even naar hem voor ik ook ga liggen. 'Alles goed zo Mat? Of heb je nog iets nodig?' Vraagt Milo weer lief. 'Nee, alles goed' zeg ik. 'Oké, nou Slaaplekker dan' zegt Milo zachtjes. Hij gaat liggen en sluit zijn ogen. 'Slaaplekker' fluister ik. Ik ga op mijn zij liggen en kijk over de bedrand naar hem. Het voelt slecht dat hij daar ligt. Ik wil hem hier, naast me. Een tijdje blijf ik kijken. Het ziet er ook niet naar uit dat Milo heel lekker ligt. 'Miel' zeg ik plots. Ik weet niet eens of het eigenlijk wel een goed idee was. Milo opent zijn ogen. Hij gaat snel omhoog zitten. 'Alles goed?' Vraagt hij. 'Euh- euhm ja...' stamel ik als ik ook weer een beetje rechtop ga zitten. 'Zeg het maar Mat, wat het ook is' zegt Milo. Zacht adem ik uit. 'Kom hier liggen' zeg ik. Ik weet niet of het gebiedend of smekend klonk, maar het werkte in ieder geval. Zonder iets te vragen staat Milo op. Ik schuif op zodat hij naast me kan liggen. Het is krap in het eenpersoons bed, maar het voelt duizend keer beter dan hoe ik hier net in mijn eentje lag. 'Voelde je je alleen?' Vraagt Milo zacht. Hij is echt bezorgd. Ik knik. 'En ik kan het niet aanzien dat je daar ligt' zeg ik en ik glimlach. Milo glimlacht nu ook. Hij slaat een arm om me heen en duwt me een beetje tegen zich aan. Ik sluit mijn ogen en zucht uit. Dit voelt net zo goed als de avond dat Milo me in slaap had gepraat. Ik voel me niet alleen, ik voel me geliefd, geliefd door degene van wie ik hou.
En of het nou door mijn liefdesverdriet, of door de alcohol komt, op dit moment is Milo degene van wie ik hou.

Heeyyy josti's
Weer een hoofdstukjeeeee
Jajaja Letsgo
Hopelijk was ie weer leuk

Tennis miel >>>>
We love

Ik heb niet zoveel te zeggen en ik ben moe maar ik had dit al de hele dag in m'n hoofd dus ik wilde het even schrijven.

Snel weer een nieuw hoofdstukje.

Stay Juned

Love jullieeeee xxxxxx