ᴍʏ ᴘʀɪɴᴄᴇꜱꜱ || ᴋᴏᴏᴋᴠ

<< عذاب>>

•○ 31| torment○•

( هفت ماه بعد)

"حالش بهتره؟"

"اره ولی باید حواستون بهش باشه، تو دوماه سه بار خودکشی، کم نیست. اگه همین روند ادامه پیدا کنه، باید بستریش کنیم و درمانو جدی تر شروع کنیم."

"منکه هزاران بار گفتم چه فشار شدیدی رو تحمل میکنه ولی چشم بیشتر پیشش میمونم."

"خوبه ارامبخشایی که میدم حتما سر ساعت بهش بده وگنر شی."

سری به معنی باشه تکون داد و وارد اتاق شد. وسایلشو جمع کرد و یه گوشه گذاشت و رفت پذیرش تا پول بیمارستان رو حساب کنه. باید بیشتر کار میکرد و کلاس خصوصی بیشتری برمیداشت، با این روندی که الوسی پیش گرفته بود، تمام کارکردشو یا باید پول دارو های پسر میداد یا بیمارستان.

بعد از تصویه حساب سوار اسانسور شد و به اتاقی که الوسی توش بستری بود رفت.

"عه ... ونگر شی اینجایی دوساعته دنبالت میگردم!"

به پرستار لبخند زورکی زد و سمتش رفت.

"باز الوسی احمق بازی در اورده؟"

"نه، دکترش رضایت نامه ترخیصشو داد بدم شما. سرم الوسی هم تموم شده و انژیو رو از دستش در اوردم. لباساشو پوشیده و اماده رفتنه. فقط امضای شما پای این برگه کمه!"

خودکارو گرفتو پایین یه سری برگه رو امضا کرد. از پرستار تشکری کرد و پیش الوسی رفت.

"نمیتونم یه دقیقه تنهات بزارم، میمیری یه دقیقه خودتو اون مغز عوضی تر از خودتو کنترل کنیو بلایی سرت نیاری؟ میدونی دکترت چی میگه؟ اگه همین فرمون رو پیش بری بستریت میکنن و معلوم نیست چه بلایی سرت میارن. جون هرکی که دوست داری یه بارم که شده دست از این کارات بردار. به مسیح قسم منم دیگه نمیتونم یه اتفاق بد دیگه رو تحمل کنم."

"میشه بریم سر خاکش؟"

"مگه حرفامو گوش میدی که حرفاتو گوش بدم؟"

"لطفا ببرم سر خاکش."

با تن صدای اروم و بی حسی گفت. نامجون سری به معنی تاسف تکون داد و دستشو گرفت و تا بلندش کنه و خارج شن.

"همینجا وایسا دربستی چیزی بگیرم."

نگاه خشکی به نامجون کرد و سرشو پایین انداخت. چند دقیقه بعد، نامجون دنبالش اومد و هر دو سوار ماشین شدن تا به ارامستان سئول برن.

"هفت ماه و یک هفته و سه روزه تنهام گذاشتن."

به جونگ کوکی که سرشو به شیشه تکیه داده بود، نگاه کرد. خیلی راحت میتونستی موهای سفید توی سرشو ببینی. هر غریبه ای میدیدش،فکر میکرد چهل و خورده ای سالشه،ولی فقط بیست و هشت سالش بود! دستشو سمت جونگ کوک شکسته دراز کرد گرفتش.