Niegrzeczna Pani Prezes 2

Rozdział 19

Mamie udało się wyładować dopiero grubo po 18.00. Z dzisiejszego wyjazdu do Zakopanego nici. Za to wigilia u Wikinga była bardziej niż prawdopodobna. Nikt nie chciał słuchać moich sprzeciwów. Mam była zadowolona z pomysłu Adama, który zdążył nakreślić jej go w drodze z lotniska.
Bo oczywiście dziwnym trafem to on ją odebrał. Zaczynało coraz bardziej mi się nie podobać w to, co wszyscy grali za moimi plecami.

- Ubierz się w coś bardziej stosownego. - mama usilne namawiała mnie bym zmieniła czarny garnitur na długą satynową czerwoną sukienkę. Call zadbał o każdą cześć mojej garderoby.

- Nie ma mowy. Po co mam ją zakładać? Call odezwij się! - nie stanął w mojej obronie, wzruszył jedynie ramionami z uśmiechem na ustach opuścił mój pokój. Poczułam się jak nastolatka. Gdy mama przekonywała mnie bym włożyła sukienkę zamiast spodni. Swego czasu przebywanie z samymi facetami tak na mnie właśnie poskutkowało. Dopiero wiele lat później sama z siebie zaczęłam nosić sukienki.

- Jula! - w mamy głosie wyczułam nacisk i niemalże groźbę. Dla świętego spokoju wcisnęłam się w długą sukienkę. Na którą narzuciłam futro. Wystrojeni jak na bal sylwestrowy wyszliśmy z hotelu, pod którym czekał na nas Adam.

Jeśli przetrwam dzisiejszy wieczór sama sobie wręczę medal.

- Gdzie jest twój mąż? - zapytałam półszeptem.
Cały  czas mnie zwiedziła od kiedy pojawiła się w hotelu.

- Kochanie porozmawiamy jutro.

- Mamo co ty kręcisz?

- Czyja to chata? - zapytał nagle Callum, kiedy samochód zatrzymał się na białym ośnieżonym pojeździe.

- Rodziców. - odpowiedział Wiking otwierając mi drzwi od strony pasażera. - Wchodźcie. - po przekroczeniu progu wyczuwalny był przyjemny intensywny zapachy świątecznych potraw. W tle leciały kolęda. Coś mi mówiło, że nie powinniśmy tu dziś być, tylko w hotelu.

- Ciocia! - dwa urwisy Zuzy dopadły nas na progu.

- Hej chłopaki. - nie byłam pewna czy mnie poznają. Widzieliśmy się zaledwie ze dwa razy. Ciotka raczej była ze mnie kiepska. Tak jak i matka. Nie przepadałam za dziećmi. - Mamy tu coś dla was.

Call wręczył każdemu z nich po samochodzie opakowanym czerwonym papierem. Całe szczęście prezenty udało się na kupić w ostatniej chwili. Z pustymi rękoma nie wypadało przyjść.

- Prezenty dopiero po wigilii. Wracajcie do dziadka. – rozbawiona Zuza przepędziła synów.

- Dobrze położymy je pod choinką. - zadowoleni zniknęli  w głębi domu.

– Cześć. - Zuza przywitała  się ze mną buziakiem w policzek. - miło was widzieć.

Kurwa nie powiedziałam mamie, że jest siostrą Wikinga wyleciało mi to kompletnie z głowy.

- Zuza? - mama była nieco zaskoczona. Callum pomógł  zdjąć jej futro. Mnie Adam.

- Pięknie wyglądasz. - wyszeptał mi do ucha. Jego ciepły oddech w kontakcie z moją skórę. Chcąc nie chcąc spowodował  gęsią skórkę na moim ciele.

- Dzięki.  Jak głowa? - starałam się być poważna.

- Lepiej. Przepraszam za wczoraj.

Rano gdy od nas wychodził wyglądał jak siedem nieszczęść. Teraz był świeży, pachnący i ubrany w białą koszule i eleganckie spodnie. Do tego miała swoje mokasyny z literą H.

Po uprzejmym przywitaniu się z resztą rodziny, poproszono nas do stołu.  Zasłanym śnieżno białym obrusem, na którym stały dwie czerwone gwiazdy betlejemskie w złotych doniczkach oraz srebrne sztućce i biała zastawa.
Zuza z Adamem kursowali  pomiędzy jadalnią i kuchnią donosząc coraz to nowe potrawy wraz ze swoją mamą. Naszej pomocy oczywiście nie przyjęli.
Chłopaki bawili się na dywanie obok wielkiej choinki. Mama od razu podłapała temat z ojcem Adama. Call z Oskarem mężem Zuzy. Za to ja siedziałam na wdechu jak na szpilkach.
Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Nerwowo wygładzałam marszczenia na sukience. Zachowywałam się jak nie ja.