Hyunsuk elindeki çubukları ilk kez görmüş gibi incelerken onun yemeğine hiç dokunmadığını gören Jihoon huzursuzlukla kendi yemeğine çubuklarıyla işkence çektiriyordu.
"Neden yemiyorsun?"
"Aç değilim." Hyunsuk bedenini yatak başlığına yasladı. İçindeki suçluluk duygusu onu daha da kötü hale getirmiş, zaten doğru dürüst olmayan iştahını iyice kesmişti.
Dün yaşadığı her şey tekrara alınmış müzik gibi zihninin içinde dönüp duruyordu. Onun iyice çöktüğünü gören Jihoon ise her geçen gün kendisini her şeyin yoluna gireceğine ikna eden güçlü Hyunsuk'un geri döneceğine dair olan umudunu yitiriyordu.
Bunca zaman boyunca gülümsemesine, yaşadığı andan keyif almasına neden olan tek kişi Hyunsuk'tu ama ona mutluluğu veren insan şimdi kendi mutluluğunu kaybetmişti.
"Bir kez daha sıcacık gülümsesen bana*?" İhtiyacı olan tek şey buydu. Bir nevi Hyunsuk'un içten kahkahalarıyla şarj oluyordu ama uzun zamandır bırakın gülüşünü hafif tebessümünü bile görememişti.
Hyunsuk yalandan gülümsemeye çalıştığında Jihoon elinde olmadan oflamıştı. Hyunsuk neden ona hiçbir şey anlatmıyordu anlayamıyordu. Kendisi daha yeni tanıştıkları dönemde oturup bir çırpıda her şeyini ona anlatmıştı ve şimdi sevgili oldukları halde hiçbir şey paylaşamıyor olmaları içten içe aramızda güven problemi mi var diye düşünmesine neden oluyordu.
"Biraz uyuyacağım." diyen Hyunsuk henüz öğlen olmasını umursamadan yatağın diğer tarafına geçip uzandı. Jihoon ise onları birleştiren postların yeniden işe yaramasını umarak sosyal medya hesabına girdi.
Hyunsuk onun yazılarına her zaman cevap vermişti zaten bu şekilde bir araya gelebilmişler, yüzlerine söyleyemedikleri her şeyi bu yolla itiraf edebilmişlerdi. Aralarındaki eski anlaşma yönteminin yeniden işe yaramasını umuyordu.
===
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
