“ မနက်ဖန် မင်္ဂလာပွဲတောင်ရောက်ပြီနော် မောင် မ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားတာပဲ ”
မောင့် ပခုံးလေးကိုမှီပြီးနေဝင်အတူကြည့်ကာ မောင့် ကိုပြောနေမိတယ်။တကယ်လည်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတာပါပဲ။ မောင် နဲ့အတူတူဘဝတစ်ခုကိုတည်ထောင်ရတော့မယ်ဆိုတော့ သူမ သိပ်ကိုပျော်တာပဲ။
“ ဟုတ်လား မောင့် ပေါက်စလေးအဆင်ပြေရဲ့လားဟင် ”
“ အင်းဟင်း မောင် နဲ့အတူဘဝတစ်ခုတည်ထောင်ရတော့မှာဆိုတော့ပျော်တယ် ”
“ မောင် ကပိုပျော်တာပေါ့ ”
“ မပျော်လို့မရဘူးလေ မပျော်ရင်ဗိုက်ကြောလိမ်ဆွဲမယ် ”
“ ဟင် ဘာမှလည်းမဆိုင်ဘူး ”
“ ဆိုင်တယ် ရှင် က ကျမ နဲ့အတူနေလို့မပျော်ရင်ဘယ်သူနဲ့နေမှပျော်မှာလဲ ပြောပုံကိုကနော် အဟွန့် ”
“ အာ ဘာတေလျှောက်ထင်နေမှန်းမသိလာပြန်ရအောင် စိတ်ပူနေလိမ့်မယ် ”
“ ဘယ်သူကစိတ်ပူမှာလဲ မ တို့ကစိတ်ပူရမယ့်အရွယ်လား ”
“ အင်း မ ကလေးမဟုတ်လို့ မောင် တို့ကအမြဲစိတ်ပူရတယ် ”
“ မဆိုင်တာ ”
“ ကဲ မထချင်အုံးကွာ ”
ပြောရင်း Jen ကိုပွေ့ချီလိုက်တော့ သူမ မှာအလန့်တကြား သူ့ လည်ပင်းလိုက်လှမ်းဖက်လိုက်ရတယ်။
“ တကယ်ပဲ လူ ကိုနှလုံးရောဂါရအောင်လုပ်နေတာလား ”
“ မောင် ကလုပ်စရာလားနော် ”
ကားနားရောက်တော့ Jen ကိုကားထဲထည့်ပေးလိုက်ရင်းပြောတယ်။ သူမ ကတော့ သူ့ ကိုမျက်စောင်းတွေကြီးလှိမ့်ထိုးနေတယ်။ဒါကိုပင် သူ ကသဘောတကျကျ။
“ မောင် ပြန်တော့မယ်နော် မ ”
“ မောင် အိမ်ထဲတောင်မဝင်တော့ဘူးလား ”
“ အင်း မဝင်တော့ဘူး ”
“ ညစာတစ်ခါထဲစားသွားလေ ”
“ တော်ပါပြီ ”
“ ကဲ လာဆို ”
သူမ သူ့ လက်မောင်းကိုဖျစ်ညစ်ပြီးအတင်းဆွဲခေါ်သွားတယ်။
“ လာ သမီး တို့တစ်ခါထဲဝင်စားလိုက်တယ် ”
အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့သူမတို့နှစ်ယောက်ကို Jen Omma ကလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။
