Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Düşünceleriniz ve yorumlarınız benim için çok değerli.
#Bölüm Şarkısı#
Sena Şener, Porselen Kalbim
Evden Uzak, Gör Duy Hisset
Rihanna, Where Have You Been
* * * * *
"Birine kırıldığında ona gülümseyebilir, başını omzuna yasayabilirsin güzel kızım, ama ona bir daha eskisi gibi bakamazsın. Bu yüzden asıl sevgi hiçbir zaman kalbimizde değil, hep gözlerimizdedir."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hani bir şeyleri özlediğini hissederdiniz ama neyi özlediğinizi asla anlamazdınız ya; işte tam o his bugün benim içimde canlanmıştı. Belki daha da öncesinde vardı ama kendi üzerime düşünme fırsatım olmadığı için anlamamıştım.
Etraftaki müzik, insanların sesleri unuttuğum ve hatırlamak istemediğim duyguları canlandırıyordu tenimin altında.
Damalarımda gezinen özlem duygusu bana kucak açmıştı ve ben bugün düşünmeden onun kucağına atlamıştım. Günlerdir hissetmediğim kadar neşeli ve mutlu hissediyordum. İçimde en küçük bir rahatsızlık hissi bile yoktu. Etrafımdaki kimse bana yakın değildi, onları kırıp kırmamakla ilgilenmiyordum ve en önemlisi onlar da benim için hiçbirini düşünmüyordu. Ne geçmişim ne de olduğum kişi onlar için önemliydi. Hepimiz şu ana ve deli gibi eğlenmeye bakıyorduk.
Tek önemli olan şu dakikalardı.
Etrafımda durmadan bana laf sokan insanlar yoktu. Hatta birçoğunun adından bile emin değildim ama buna rağmen birbirimizle sohbet edip kahkahalarla gülebiliyorduk. Belki gerçek beni tanısalar bunu yapmazlardı ama kim olduğum umurlarında değildi. Öğrenseler bile umursamazlardı. Çünkü bende onlar için aynısını yapardım.
Bu hisse ihtiyacım olduğunu yaşayana kadar fark etmemiştim. Kendimi birkaç saat önceye göre daha canlı ve güçlü hissediyordum. Sanki dün gece asla yaşanmamıştı. Asla güçsüz düşmemiştim, o cümleleri kurup gözyaşı döken kız ben değildim. Bir duygu dün geceyi bile bana yabancılaştıracak kadar her şeyi iyi kılmıştı. Ne hissi olduğunu bilmiyordum ama üzerine düşünmüyordum da. Düşünürsem bir daha hissedemeyeceğimden korkuyordum.
Üzerine düşündüğümüz ne varsa kaybederdik ve ben bu hissi kaybetmek istemiyordum.
Odağım karşımda duran insanda ve olduğum ortamın etkisi içindeydi. Kendime izin vermiyordum, başka bir şeyi düşünmek ve aklıma takıp kendime bu geceyi zehir etmek için.
Sadece bu geceyi yaşayacaktım, bu gecenin tadını alacaktım. Hiçbir zehirli düşüncenin bu anın tadını bozmasına izin vermeyecektim. Acı bu gece kalbimin kapısının önünde bekleyecek ve içeri girmeyi ümit edecekti. Hayal kırıklıkları kendi varlığından şüphe edecek, gözyaşlarım göz pınarlarımda kuruyacaktı.
