Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
"Senin çelme taktığın yerden başlıyorum hayata. Varsın yara içinde kalsın dizlerim, yüreğim kadar acımaz nasıl olsa."
- Cemal Süreya
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güvenmek, zor bir şeydi ama zamanında güvenini kıran birine güvenmek hep daha zordu. Bir kere kalbini kırmıştı, bir kere o güveni hak etmediğini acı şekilde göstermişti ve günü geldiğinde o güveni senden bekliyordu. Bu, bencillikti. Bu gerçek bencillikti. Aynı zamanda hayatımda gördüğüm en büyük acımasızlıktı.
Tanımlar ve kavramlar... Her zaman değişkenler, birine göre doğru olan diğerine hep yanlış olur. Tek bir doğru tanım yok, kişiye göre değişir ve bazılarımız asıl karşılığını öğrenemeden can veriyor. Güven derler, birine çekinmeden arkanı yaslayabilmek diye tanımlarlar. Bencillik derler, hep kendinden ödün vermeni isterler.
Zaman geçti ve konunun artık bunlar olmadığını biliyorum. Güvenmek ona arkanı yaslayamadığında bile gidebilecek birinin olması demek çoğu zaman. Bencillik kendinden ödün vermeden birilerini sevebilmek, onlar için bir şeyler yapabilmek demek.
Benim gidecek kimsem olmadı henüz çok gençken ve gidebilecek bir yere ihtiyacım varken; hep kendimden ödün vererek birilerini sevmeye çalıştım, onlar için çabaladım. Hep başkalarının evi, başkalarının sevdiği biri olmaya çalıştım. Ben kimseye gidemiyor olsam bile birilerine ev olmak istedim. Oldum da, başını belaya sokan, canı acıyan kardeşim dediğim insanlar geldiler yanıma sorunlarına çözüm bulmak için.
Sonra bir gün arkamı döndüm bilmeden onlara, fark etmeden. Gözyaşlarımı saklamak istemiştim, onlar düşmanım sanmıştı. O günden sonra elimde hiçbir şey kalmadı.
Yalnız bırakıldım, ötekileştirildim. Sen halledersin deyip yalnızlığa terk ettiler beni. Halledemedim, çoğu zaman sorunlarımın altında kaldım. Gidebilecek birilerini aradım hep ama kimseyi göremedim. Güçlüsün deyip beni savaşın içine attılar. Güçsüzdüm, buna rağmen savaşmaya çalıştım. Elimde olmayan şeyleri harcadım ve savaş bittiğinde gökyüzüne bakacak cesaretim bile kalmamıştı.
Şimdi ise ellerim dolu ama artık kendi başıma ayakta durmayı öğrendim ve tüm bu şeyler için çok geç kaldım. Sevgi için, yanımda birilerinin durması için... İnsanlara olan inancımı yitirdim, birilerini çok sevsem de kimseyi tamamen güvenemem artık. Kendime gidebileceğim bir ev inşa ettim, kendimi sevmeyi ve başkalarını sevmeyi öğrendim. Güvenmemeyi öğrendim aynı zamanda. Beni sürekli kıran birine Beril yüzüme telefonu kapadığında güvenmemeyi öğrendim. Geldiğimde annem tarafından yaşadıklarımla öğrendim ben eskide kalan insanlara güvenmemeyi.
