Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
Yeni bölüme hepiniz hoş geldiniz. Hepinize keyifli okumalar dilerim.
Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın!!
Yanlış Kader tam on bin okunma oldu. Hepinize çok teşekkür ederim.
#Bölüm Şarkıları#
Taylor Swift, The Great War
Taylor Swift, Paris
Cem Adrian, Beni Affet Bu Gece
* * * * *
"Geçmişin küllerinden yeni bir gelecek inşa edersen sadece daha büyük bir yangın başlatmış olursun."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geriye ne zaman dönmek istesem her zaman kendime geçmişin bana göre olmadığını söylerdim. Geçmişimde güzel anılar, güzel insanlar ve bir sürü mutlu olduğum yer vardı ama ben her zaman orada yanlış hissederdim. Mutluluk doğru hissettirmezdi her zaman ve ben bunu tekrardan öğrenmek durumunda kalmıştım hep.
Çok mutlu olduğum bir an hatırlıyordum geçmişten, sabahında kahkahalar atıyordum ama gecesinde yastığım yine ıslanıyordu. Yastığım kuru uyumuyordum hiçbir gece ve ben bu yüzden gittim. Ve daha binlerce nedenden.
Binlerce neden ve tek bir savaş. Her şeyi bitiren, başlatan tek büyük bir savaş.
Küller üzerine kurulmuş bir gelecek inşa ettim kendime geçmişten kurtulmak için. Ve yangın çıktı kurduğum gelecekte, hem de çok büyük bir yangın. Kaçınılmaz bir yangındı aslında ama ben gözden kaçırmıştım bu ihtimali.
Geçmişin küllerinden inşa edersen geleceği sadece daha büyük bir yangın başlatırsın. Öyle bir yangın ki bu yıkmadığı, kılıçtan geçirmediği tek bir şey kalmaz. Çünkü her şeyle savaşabilirsin ama yangınla savaşamazsın. Su durduramaz, söndürmez. Küle dönmesini izlersin geleceğinin ve en son sende o gelecekle birlikte yanarsın. Kurtarabileceğin hiçbir şey kalmamış, sadece küller var. Geçmiş ve gelecek, yandılar.
Şimdi ne yapacaksın?
Şimdi ne yapacağım?
Geçmişimin külleri üzerine kurdum geleceğimi ve onu da yangında kaybettim. Geçmişimden kalan külleri yarına taşımayı deniyorum şimdi. Ellerim kana bulunmadı belki ama küllerden simsiyahlar.
Dahası çok yoruldum.
Yeni bir gelecek inşa edebilirim ama bunu yapmak istemiyorum artık. Artık akıllandım, nasıl bir gelecek kurulacağını biliyorum ama o kadar çok çuvalladım ki gücüm kalmadı. Son bir kez diyorum kendime ama ayağa kalkıp başaramıyorum. Ne deniyor buna; çaresizlik mi tükenmişlik mi?
