Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
Hepiniz yeni bölüme hoş geldiniz aşklarım. Bölüm bir tık kısa oldu, bunun için affınıza sığınıyorum.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
#Bölüm Şarkısı#
Nova Norda, Bakma Bana Öyle
* * * * *
Son savaş, son şans. Sonunda kaybetsem bile kazanacağım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çok kızgınım, çok öfkeliyim.
Kime bunu nasıl açıklayacağımı bilmiyorum ama insanların yüzlerine baktığımda artık ilk aklıma gelen şey onlara karşı sevgim değil; kızgınlığım oluyor.
Yaptıkları için, yapamadıkları için öfkeliyim onlara. Kendim için değil; kendileri için kızıyorum artık.
Umut edemedikleri için, yapabileceklerini yapmayıp sonra şikayet ettikleri için. Yanlışı görüp doğruyu yapmaya cesaret edemedikleri için, iyiyi seçmek varken kötü yolda yürümeyi istedikleri için. Gözlerini güneşe çevirebilecekken kendilerini karanlığa hapsettikleri için öfkeleniyorum.
Çok öfkeliyim ve bu öfkeden dolayıp oturup saatlerce ağlamak istiyorum. Boğazımda bir yumru ile geziyorum. Nereye gitsem bu öfkeyi taşıyorum omuzlarımda.
Başka bir yol bulabilirlerdi, başka seçenekler vardı ama yapmadılar. Yapmadılar işte ve sonra karşıma geçip ben bunu yapamadım dediler. Neden yapamadın diye sorduğumda birkaç bahane sundular önüme. Hiçbiri yeterli değildi yaptıklarına, yine de anlamaya çalıştım. Yaptım da sandım ama yapamamışım. Anlayamıyorum ben bu insanları.
Kendi ve başkalarının hayatlarına ışık olabilmek varken neden karanlıkta kalmayı seçer insanlar? Neden gülmek için yollar bulmak yerine kendilerine bir odaya kapatırlar? Güneş hepimiz için doğuyor, gökyüzü kimsenin değil ama hepimizin. Neden kafalarını çevirip görmek istemiyorlar?
Benim de zorunda kaldıklarım oldu, bende yanlış tercihler yaptım ama ben hiçbir zaman başkasının karanlığına neden olmak istemedim. Kendim için kötüsünü istediğimde bile başkalarının hayatında güneş açsın istedim hep. Ben mi fazla iyi biriydim, onlar mı kötüydü anlayamıyorum.
Çok kızıyorum mesela anneme. Anlıyorum, beni hiç sevmek istemedi ama kendi hayatında onun hiçbir zaman mutlu olduğunu görmedim. Neden kendi hayatını mahvetti? Neden bir kez bile üzmektense birilerini kendi için mutlu olmayı denemedi? Sadece benim hayatımı karanlığa boğduğunu düşünürdüm ama annem en çok kendini boğdu karanlıkta. Oysa babamla evliydi ve babam asla ona kötü yaklaşmazdı. Daima sevgiyle yaklaşırdı. Buna rağmen annemin ona bir kez bile içten gülümsediğini görmemiştim. Sorun annemin kalbindeydi. Anneannemin bir zamanlar yok ettiği kalbindeydi. Hiç anlatmamıştı, bakışlarından anlamıştım anneanneme kızgın olduğunu. Ne zaman bir aynadan kendime bakarken annemi düşünsem gözlerime kırgınlık ve öfke otururdu. Annemin de annesine bakarken gözlerine aynı duygu oturuyordu. Belki anlatsaydı, belki bir kez bile olsa gözleriyle konuşsaydı benimle şimdi her şey farklı olabilirdi ama o hem kendi hayatını hem bizim hayatımızı karanlığa gömmeyi seçmişti.
