Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
İlk bölüme hepiniz hoş geldiniz aşklarım. Umarım beğenerek okuyacağınız bir bölüm olur. Yorum yapmayı ve düşüncelerinizi benimle paylaşmayı unutmayın.
#Bölüm Şarkısı#
Ege Can Sal, Başa Sar
Dolu Kadehi Ters Tut, Tanrının İşi
* * * * *
"Geri dönüyorum, yeni bir benle ve aynı acılarla."
"Eninde sonunda başladığın ve kapı dışarı edildiğin her yere geri dönersin."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her başlangıç yeni bir sona hazırlık demekti. Attığımız her adımın bir geri dönüşü olurdu, yaşadığımız her iyi günün kötü karşılığı vardı. Hayat bize neyi verirse, bin katını geri alırdı. Eğer bugün mutlu olursam yarın benden umutsuzu olmazdı.
Ben bunu bildiğim halde ilerledim ve kaçtım. Bir gün geri döneceğim gerçeğini göz ardı ettim. Sanki oraya hiç geri dönmeyecekmiş gibi devam ettim hayata. Adımlarımın beni geriye götürmeyeceğine emindim.
Adımlarım daima ileriye dönük olacaktı; geçmiş adım atamayacağım kadar sisliydi. Eğer bir kez geçmişe dalarsam yolumu kaybeder bir daha ileriye adımlayamazdım. Geriye adım atmak benim yapacağım son aptallık bile olamazdı.
Hayat şaşırtmacalı bir oyundu ve ben bunu tamamen unutmuştum. Geriye adım atmayacağıma emindim ama bir şeyi unutuyordum. Hayatın bizim istediğimiz şekilde değil; kendi istediği gibi devam ederdi. Bu gerçeği unutmuştum ama daha çok önemsememiştim. Bir gün geri döneceğim gerçeğini hayat öyle bir yüzüme çarpmıştı ki tökezlemiş, yere düşmüştüm.
Düştüğüm yerde ağlamış, hayata isyan etmiştim. Geri dönmemek için hayata meydan okumuş ama ağır bir yenilgiyle kaybetmiştim. Hayat eninde sonunda bizi istediğimiz yere değil istediği yere götürüyordu. Ve beni götürmek istediği yer benim cehennemimdi.
Yıllarca kaçmıştım, o şehirden, o mahalleden ve onlardan. Arkama bile bakmamış, kimi arkamda bıraktığımı umursamamıştım. Korkum, onlara karşı duyduğum sevgiyi yenmiş beni yeni bir başlangıca zorunlu bırakmıştı. Korku dolu kalp atışlarım onlardan kaçtıktan sonra durur sanmıştım ama durmamıştı. Benim korkum hâlâ ilk günkü gibi tazeydi.
Korktuğum yere geri dönüyordum, kendi adımlarımla. Kendi adımlarımı kendim atıyordum ama beni yönlendiren bir başkasıydı. Kolumu tutup bana yön veren biri vardı ve onun beni yönlendirmesine izin veriyordum. Beni kolumdan tutup geri getiren kişi bana can verendi ama biliyordum o canımı benden alabilirdi. Bu ihtimali göz ardı ederek izin veriyordum beni götürmesine. İntihara yürümüyor, koşuyordum. Kendi sonumu kendi rızamla başkalarının eline bırakmanın intihar olduğunu öğreneli çok oluyordu ama bunu uygulamak için hâlâ küçüktüm, ya da fazla savunmasız ve zayıf biriydim.
