Eylül yaralı kırlangıç kuşu..
Yağmurdan kaçarken doluya tutulmuştu..
"Bir şartla nefes almana izin veririm" durdu ve koyu lacivert gözlerini göğüs oluğumda oyaladıktan sonra yavaşça yüzümde gezdirdi ve dudaklarını yalayıp viski bardağını önündeki k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölümü tek bir kareyle anlatmam gerekirse...
Oylar verildiyse buraya başladığınız saati atabilirsiniz...
Keyifli okumalar...
EYLÜL
Hayatım boyunca bulunduğum konumları ya da gideceğim yerleri ben seçmiştim. Hiçbir zaman kimsenin iradesi altında yaşamamıştım. Bakıldığı zaman hayatımda kimse de yoktu. Ali her zaman abim gibi olmuşsa Ece her zaman kız kardeşim gibi olmuşsa da hayatımda hep bir aile sıcaklığı aramıştım. Belki de ilk defa Karanla yollarımız kesiştikten sonra hislerim benden habersiz bir yolda yürümeye başlamışlardı. Karan hayatımın her köşesini bir antlaşma üzerinde kontrol altına almayı başarmıştı fakat sonucunu ikimiz de böyle kestirememiştik. Birbimize ne ara bu denli tutulduğumuzdan haberimiz dahi yokken kendi tutkularımızın esiri olmuştuk bunun en iyi kanıtını kendi canımdan bir parçayı taşıyarak gösteriyordum zaten.
Şimdiyse sadece başımın ucundaki namluda düşündüğüm karnımdaki miniğimdi...
“Sen gerçekten benden kaçabileceğini sanan bir aptalmışsın…” karşımda görmekten midemin bulunduğu adamın suratına baktım.
“Sen n-nasıl ?” şok olmuştum çünkü buraya girmesi mümkün değildi. Karan sokağı koruma ile donatmıştı. Silahını bana doğru yaklaştırarak gürledi.
“Kes sesini !” gözlerimi korkuyla kapattım. Şuan korktuğum tek şey karnımdaki bebeğime bir zarar gelmesiydi. Orhan gözleri dönmüş bir şekilde duruyordu onu ilk defa bu kadar perişan ve zavallı görüyordum. Paranın ona kurduğu o kalkan kalkmış gibiydi.
“Biricik kocanın bana yaptığına bak lan !” dudaklarımı ısırdım. Gözlerimi ondan kaçırarak etrafta gezinirken koltuğun üzerinde duran telefonum gözlerime çarptı.
“Hayatımı çaldı lan o şerefsiz benden !” sinirle burnumdan bir nefes verdim. Tiksinir bir şekilde konuştum.
“Kimse senden daha şerefsiz olamaz.” Kurduğum cümle onu daha da delirtmiş gibi önümüzdeki sehpaya bir tekme savurdu.
“Sende onu seçtin. Bende olmayıp onda olan ne var lan !? Sana her şeyi verdim para,iş hatta istesen de ulaşamayacağın o hayatı verdim ben sana !” bağırarak kurduğu cümleler odanın her yerinde yankılanıyordu.
