~Emanet~ historia jego oczami

III

Odkąd ta kobieta jest w naszym domu, nic nie jest tak jak było. Zajmuje się Yusufem, ale nie stosuje się do moich zasad i zachowuje się, jak jej się podoba.
-Słuchaj, jesteś w moim domu! Rozumiesz, moim domu! Nie masz prawa przebywać w innym miejscu niż Ci pozwolę! Jeksi chcesz wejść do kuchni, zapytaj! Chcesz iść na ogród, zaoytaj! - mówiłem, mocno ściskając jej ramie. Nie obchodziły mnie jej uczucia. Ona jest tutaj tak długo, dopóki sąd nie zatwierdzi mi opieki. Do tego czasu będę ją traktował jak mi się podoba.
-Dobrze, ale jeśli Yusuf chce wyjść ze mną, nie odmówie mu. On myśli, że się lubimy i nie będę pytać przy nim, czy mogę wyjść do ogrodu. Jeśli nie robisz tego dla mnie, to chociaż udawaj przed nim - mówiła, po czym wyrwała mi rękę i odeszła. Stałem jak wryty. W tym domu są dwie kobiety i jeszcze nigdy żadna nie zachowywała się tak jak ona. Ale ma rację: nigdy nie zrobię nic dla niej, ale jeśli chce, żeby mój siostrzeniec był szczęśliwy to będę udawał.
-Wujku, razem z ciocią będziemy grać w grę. Dolaczysz do nas? - powiedział. Był tak bardzo podobny do mojego brata. Miał tak samo kręcone włosy i niebieskie oczy. Gdy na niego patrzyłem nawet gdy byłem zły, nie potrafiłem mu niczego odmówić.
-Jasne, twardzielu. Powiedz swojej ciotce, że zaraz do Was przyjdę tylko muszę coś zrobić - wyszedłem i natknąłem się jak Zuhal oczarniała tę kobietę.
-Myślisz, że masz jakąś wartość w tym domu?! Przykro mi, ale nic tutaj nie znaczysz! Jesteś tutaj tylko z dobroci serca Yamana! Gdyby nie on, byłabyś bezdomna i biedna! Kiedy dostanie opiekę na dziecko, znikniesz stąd! - krzyczała, po czym odwróciła się i ujrzała mnie - Yaman, ja... - zaczęła, ale ją uciszyłem.
-Nie masz żadnej wartości w tym domu! Nigdy więcej się tak do niej nie odzywaj! - powiedziałem, po czym ona ze skruchą odeszła - A Ty co? Nie potrafisz się obronić! Mieliśmy grać w grę z Yusufem. Na co czekasz?! Idź do niego! - powiedziałem, po czym ona ze złością w oczach odeszła.