~Emanet~ historia jego oczami

XII

Nie wiedziałem, gdzie mam jej szukać. Wszystko potoczyło się tak szybko, nie miałem okazji jej zatrzymać. Od paru godzin jeżdżę po mieście i jej szukam. Nedim pomaga mi jej szukać, ale nie mam żadnych wiadomości. Nagle dostaje wiadomość.
-Yaman, musisz natychmiast włączyć radio. Chodzi o Seher - po czym zjechałem na pobocze i włączyłem radio. Nie wiedziałem o co chodzi. Seher była w radiu i wszystko powiedziała?
-Przerywamy program, żeby przekazać ważną wiadomość. Nastąpił wybuch gazu. Wiele osób jest poszkodowanych, szpitale są zapełnione - nie miałem pojęcia jaki to ma związek z Seher. Przecież nic o niej nie mówią - Chcemy też przekazać listę osób, które zginęły w wypadku. Ibrahim Sadri, Ali Rıza, Dygyu Bir, Seher Kerimioglu.... - przestałem słuchać dalej. Seher... Ona brała udział w tym wypadku.
-Nedim, powiedz mi, w którym jest szpitalu? Muszę tam pojechać i wszystkiego się dowiedzieć. To nie możliwe - mówiłem, a z każdym słowem uderzałem mocniej w kierownicę.
-Szpital w Ankarze. Podobno są tam przewożeni wszyscy martwi. Musisz się udać na sekcje zwłok - powiedział, po czym się rozłączył. Sekcje zwłok?! Czyli to jednak prawda. Seher zginęła przeze mnie. To wszystko moja wina. Ja powinienem być na jej miejscu za te wszystkie krzywdy, które jej wyrządziłem. Wrzuciłem bieg i natychmiast ruszyłem do tego szpitala. Gdy przyjechałem tam, odetchnąłem i wszedłem do szpitala.
-Przepraszam, gdzie znajdę Seher Kerimioglu? Brała udział w wypadku, została przewieziona do tego szpitala. Błagam, muszę to wiedzieć - mówiłem kobiecie.
-A Pan to...? - zapytała ona. Zapomniałem, że tylko członkowie najbliższej rodziny mogą tam przebywać.
-Jestem... jestem jej narzeczonym. Nazywam się Yaman Kırımlı. Gdzie ją znajdę? - zapytałem.
-Musi się Pan udać na sekcje zwłok. Przykro mi, ale ona nie żyje - mówiła, a ja odszedłem. Czyli to jednak prawda. Ona nie żyje