The Mesanthropic Demure (Flight Attendant Series #4)

27

"Oh my God! You're already wet Bea! Jusmiyo ka anong nangyari sayo?"

Nagmamadali akong nilapitan ng asawa ni Kuya Beain ng pagbuksan niya ako ng pintuan. Hindi ko inakala na bibisita pala sila sa bahay. Mabilis niya akong hinawakan sa balikat ko at inalalayan na din para sabay na kami pumasok sa loob. Kaso yon nga lang agad din akong nakita ni Kuya Beain.

Laking gulat niya ng makita niya akong basa. Hindi pa man din siya nagsasalita at tanging nakatingin lang sakin pero alam ko na agad na parang binabasa na niya kung ano ang nasa mga mata ko. Sa ilang ko, ako na lang rin agad ang umiwas ng tingin sa aming dalawa.

"What happened to you?" He asked on me as he walk towards in front of me. He was serious.

"I'm... I'm fine. Don't worry about me." Mahina at halos mautal na sabi ko nang iangat ko muli ang paningin ko sa kanya. I couldn't also avoid to felt a little bit nervousness because of his presence.

Wala pa man din pero I already know what he's reaction as when I mentioned Brent's name.

He scoffed and suddenly raising his brows. Parang sa gano'ng paraan ay hindi siya naniniwala sakin. "Are you trying to fool me?"

Bahagya na nanlaki ang mga mata ko. I yelped and couldn't help to gulped before letting out a sighed. Just... just how he knows that I'm lying to him that quick?

"Ahah! Beain... can you please let her shower first? I'm scared that she might be ill." Singit din naman kaagad ng asawa niya sa pagitan namin.

Kaya sa huli, bago pa man din makapagsalita ulit si Kuya Beain sakin ay mabilis na akong lumakad para iwasan siya at pansamantala muna silang iwanan roon. I went straight to my room up until into the bathroom.

Pagsarado ko sa pinto ay hindi rin naman ako ganon na nakakilos. Tahimik lang ako na nakatayo roon at sinandal sa likuran ng pinto ang sarili ko habang kagat ko ang magkabilang labi ko. Minutes passed, my visions also were started to blurred making me closing my eyes.

Doon ay hinayaan ko na lumabas at dumaloy sa mga pisngi ko ang mga luha ko. Nang hindi yon tumigil ay tinakpan ko na rin ang mukha ko gamit ang magkabilang mga palad ko.

"Why? Why would I needed to see you again?" I asked to myself. "Bakit sa kahit na anong gawin ko... at distractions na gawin ko," Nahihirapan ng sabi ko. "Why would my mind still remains at you?!"

"Kahit na... kahit na alam ko, na hindi pa rin sapat yung ginawa ng mga magulang mo... sa buhay ng mga magulang ko," I cried more.

"Bea, could you please open the door for me?" Suddenly I heard my older brother's voice appeared. Hindi ako nagsalita at sa halip ay dahan dahan lang akong lumingon sa likod ng pinto. Pulit ulit niyang tinatawag ang pangalan ko hanggang sa hindi ko na namalayan at naramdaman ko na lang na mandilim ng dahan dahan ang paningin ko.

"Anong nangyari?" I asked in curiosity as much as I see my brother's wife when I open my eyes. I was about to sit but hindi ko na nagawa pa dahil sa pagpigil niya sakin.

"Just stay like that for a while, You should need more rest." Mahinahon niya na sabi sakin at bahagya niya akong nginitian. Inayos niya pa sandali ang kumot ko.

Sabay kaming napatingin sa gawi ng hallway nang bigla na lang din bumukas ang pinto. It was kuya Beain and Brethanie. Mukhang kakauwi nga lang yata nito galing sa school dahil nakasuot pa siya ng uniform niya ng lumapit siya kaagad sakin.