I wanna be yours.

Part 4.

Μου άνοιξε την πόρτα,και μου χάρισε ένα χαμόγελο. Τα μάτια μου κλείδωσαν στα δικά του,και μπορώ με βεβαιότητα να πω,πως είμαι ερωτευμένη μαζί του.
«Πέρασε»,αναφωνησε,κάνοντας μου νεύμα να μπω στο δωμάτιο. Υπάκουσα,χωρίς να πω λέξη.
«Πως είσαι;»,τον ρώτησα τελικά,παραμένοντας ορθια,απέναντι του.
«Έχω υπάρξει και καλύτερα»,είπε και γέλασε. Έκανα το ίδιο.

Το δωμάτιο του είναι για ακόμη μια φορά,τεράστιο. Αυτή τη φορά,το κρεβάτι του είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις μπαίνοντας,όμως και πάλι,υπάρχει ένα τεράστιο χωλ,που οδηγεί υποθέτω στο μπάνιο,και ίσως σε κάποιο άλλο δωμάτιο. Έκατσε με δυσκολία στο κρεβάτι του,και έκανε κάποιους μορφασμούς πόνου. Όσο πονάει αυτή τη στιγμή εκεινος,τόσο πονάω και εγω. Με φθείρει το να τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση.
«Και φαντάσου πως το ατύχημα δεν ήταν καν το χειρότερο περιστατικό της ημέρας»,είπε,και τον κοίταξα με απορία,καθώς κάθισα δίπλα του.
«Τι εννοείς;»,ρώτησα τελικά.
«Ο κίνδυνος ατυχήματος είναι πάντα ο ίδιος για εμας. Όπως και ο κίνδυνος του θανάτου. Όμως,ο κίνδυνος του να σε χάσω πριν καν σε αποκτήσω,με τρέλανε!»,μου απάντησε σοβαρός,σχεδόν ψυχρός.
«Charles»,προσπάθησα να μιλήσω.
«Θα με αφήσεις να σου εξηγήσω»,με διέκοψε.
«Αυτό που είδες σήμερα,δεν είναι αυτό που νομίζεις! Η ομάδα με ανάγκασε να εμφανιστώ μαζί της,καθώς θεωρούν πως τέτοιου είδους θέματα τραβούν την προσοχή! Εγω και εκείνη έχουμε τελειώσει εδώ και αρκετούς μήνες. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο μαζί της! Είναι τόσο χειριστική,και τοξική,και η όλη κατάσταση με έφθειρε!»,ειπε. Θέλω τόσο πολύ να τον πιστέψω! Θέλω τόσο πολύ να πείσω τον εαυτό μου πως μου λέει αλήθεια! Πως δεν οικοδομησα όνειρα μαζί του,που πρέπει αναγκαστικά να γκρεμίσω. Τον θέλω στην ζωή μου! Τον θέλω γενικά!
«Μόνο εσυ με ενδιαφέρεις τώρα! Μόνο εσυ!»,σχεδον μου φωναξε,περνώντας τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά μου,και κλειδώνοντας το βλέμμα του στο δικό μου.
Ένωσα τα χείλη μας,ενστικτωδώς. Πίστευα πως δεν θα τον ξανά φιλήσω ποτε.
Το άρωμα του,πλημμυρίζει τα πνευμονια μου,και μου δημιουργεί μια αίσθηση εφορίας.

«Συγγνώμη για σήμερα»,αποκρίθηκα. Ένιωθα την ανάγκη να του ζητήσω συγγνώμη. Είμαι ράκος για όσα του προκάλεσα σήμερα,και βλέποντας τον τώρα σε αυτή την κατάσταση,να υποφέρει,να πονάει,η ψυχή μου δεν το αντέχει.
«Πριγκίπισσα,δεν φταις εσυ! Ήταν λογική η αντίδραση σου! Έπρεπε να σε έχω ενημερώσει από πριν για όσα επρόκειτο να δεις. Όμως μη το σκέφτεσαι άλλο αυτό! Ο,τι έγινε,έγινε»,μου απάντησε και μου χάρισε ένα χαμόγελο.