I wanna be yours.

Part 11.

«Δεν ξέρω τι άλλο θα γίνει με τον αδερφό μου πλέον! Με έχει κουράσει!»,αναφωνησα καθώς σχημάτιζα,με το δάχτυλο μου,πάνω στο στήθος του,αόρατα κυκλάκια.
«Ο,τι και να γίνει,εχεις εμένα»,μου είπε τρυφερά.
Το κινητό του μας διέκοψε.
«Σκατα! Το ξέχασα»,μουρμούρισε. Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει.
«Ο,τι και να πεις And,εχεις δικαιο,αλλά είχα σοβαρό λόγο»,αναφωνησε εκείνος και αμέσως κατάλαβα πως μιλάει με τον προπονητή του και σύμβουλο του, Andrea. Δουλεύουν μαζί από τότε που ο Charles ήταν ακόμη έφηβος. Πρόκειται για έναν μεσήλικο άντρα,σχετικά γοητευτικό,που δεν είχα την τιμή να γνωρίσω ακόμη.
«Βρίσκομαι στην Γερμανία,μη ρωτάς πως και γιατί! Δεν γνωρίζω ποτε θα γυρίσω! Θα βρισκόμαστε σε επικοινωνία»,είπε γρήγορα και του το έκλεισε βιαστικά.
«Τι έγινε μωρό μου;»,τον ρώτησα γλυκα καθώς ανασηκώθηκα για να του χαρίσω ένα φιλί.
«Ξέχασα ένα πολύ σοβαρό meeting,αλλα σιγα! Έχω πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθώ»,είπε και γέλασα.
«Πιο σοβαρά;»,τον ρώτησα παιχνιδιάρικα.
«Ναι μικρη μου!»,αποκριθηκε στο ίδιο τόνο και όρμησε στα χείλη μου.
«Πιο σοβαρά»,είπε μέσα στο φιλί μας.

«Τι θα κάνουμε σήμερα; Θέλεις να πάμε για φαγητό;»,με ρώτησε γλυκα.
«Ναι! Δεν θέλω να μείνουμε πάλι μέσα! Απλά,πρώτα θα τηλεφωνήσω στην μητέρα μου να δω πως είναι τα πράγματα με τον μπαμπά. Ίσως χρειαστεί να ξανά περάσω για λίγο από εκεί»,είπα και εκείνος μου χαμογέλασε.

Πήρα στα χέρια μου το κινητό μου. Το έβγαλα από την λειτουργία πτήσης,που το είχα βάλει σε μια προσπάθεια να γλιτώσω από τηλεφωνήματα και πιθανά μηνύματα από τα αδέρφια μου. Το κινητό μου ξεκίνησε να χτυπά σαν μανιασμένο. Η Freya,η κολλητή μου,μου έστελνε ξανά και ξανά μηνύματα. Κάποιες κακες σε ποιότητα,φωτογραφίες μας με τον Charles, είχαν κυκλοφορήσει παντού,σε όλα τα social media.
«Charles»,αναφωνησα έκπληκτη και καθάρισα τον λαιμό μου. Του έδειξα όσα άρθρα και δημοσιεύσεις μου είχε στείλει η Freya.
«Γαμωτο!»,μουρμουρισε.

Χτύπησε το κινητό του και σε δευτερόλεπτα το σήκωσε,πριν προλάβω να δω ποιος τον καλούσε.
«Ναι το είδα! Δεν είναι τόσο τραγικο! Τι με θέλετε πια να κάνω;»,σχεδόν φωναξε.
«Αυτό δεν πρόκειται να συμβει»,συνεχισε τον ίδιο τόνο,και τον κοιτούσα με απορία,καθώς στο μυαλό μου σχημάτιζα σενάρια για το τι μπορεί να του λένε αυτή τη στιγμή,εφόσον αδυνατούσα να ακούσω την άλλη πλευρά της γραμμής.
«Δεν δέχομαι υποδείξεις»,είπε ψυχρά,και έκλεισε το τηλέφωνο.

«Μωρό μου;»,ψυθίρισα καθώς σηκώθηκα από το κρεβάτι και τον πλησίασα.
«Οχι τώρα Ophelia!»,μου φωναξε,θυμωμένος.
Δεν μου αρέσει να μου φωνάζει. Δεν μου αρέσει να μου φωνάζουν γενικά. Έκανα μερικά βήματα πίσω,σχεδόν τρομαγμένη.
«Ε-εντάξει»,είπα,βγαίνοντας από την κρεβατοκάμαρα. Κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου,είναι για ακόμη μια φορά,εντυπωσιακά μεγάλο. Το διαμέρισμα μου στην Αγγλια,είναι σίγουρα πιο μικρό!
Κλείδωσα την πόρτα του μπάνιου και ακούμπησα την πλάτη μου σε αυτή. Γλίστρησα πάνω της,και βρέθηκα να κάθομαι στο πάτωμα. Κάποια δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο μου. Νιώθω πως πλέον,δεν έχω την δυνατότητα να κλάψω! Έχω δακρύσει,και έχω πονέσει τόσο στη ζωή μου,μου πλέον ο εαυτός μου αρνείται να κλάψει.
«Ophelia,μωρό μου,συγγνώμη»,τον άκουσα να λέει εξω από την πόρτα. Δεν του απάντησα. Κοιτούσα τα πλακάκια που βρίσκονταν στον απέναντι τοίχο,και τα μετρούσα,σε μια προσπάθεια να κάνω το μυαλό μου να ξεχαστεί.