I wanna be yours.

Part 17.

«Μπορώ να περάσω;»,άκουσα τη φωνή της μητέρας μου. Έγνεψα καταφατικά και προσπάθησα να της χαρίσω ένα χαμόγελο,όμως μάταια.
«Κοριτσάκι μου»,μου είπε,καθώς με πλησίασε.
«Ξέρω ποσο δύσκολο είναι»,συνεχισε.
«Μαμα,με πληγώνει που είναι αποτελεσμα της συμπεριφοράς του ίδιου μου του αδερφού! Θα έπρεπε να ντρέπεται!»,σχεδον φωναξα.
«Ophelia,ο αδερφός σου, είναι χάλια! Σίγουρα οχι πιο χάλια από ότι εσυ ή ο Charles,αλλά έχει καταλάβει τι έκανε,και δεν ξέρω αν θα συγχωρήσει ποτε τον εαυτό του»,αποκρίθηκε η μαμα μου,και ασυναίσθητα μου ξέφυγε ένα ειρωνικό γελακι.
«Θα του περάσει»,της είπα ψυχρά.
«Ο Charles πως είναι;»,την ρώτησα πριν προλάβει να μου απαντήσει.
«Οχι καλά! Με το που έμαθε τι συνέβη,τον πήρανε τα κλάμματα! Είναι σε άσχημη κατάσταση Lia. Πρέπει να στηρίξετε ο ένας τον άλλον!»,μου είπε εκείνη. Δεν θέλω ο Charles να υποφέρει,αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να τον βοηθήσω σε όλο αυτό! Ίσως ο θρήνος να ειναι ένα από τα στάδια,για να επιστρέψουμε στο κανονικό.
«Είναι μόνος του εξω;»,ρώτησα.
«Οχι! Είναι εδώ ο Pierre και ανά ώρες έρχεται ο Lewis. Δεν τον έχουν αφήσει μόνο του καθόλου!»,μου είπε εκείνη και χαμογέλασα.
Τουλάχιστον έχει άτομα να τον στηρίζουν την στιγμή που εγω δεν μπορώ να στηρίξω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.
Άνοιξε η πόρτα απότομα. Ένα ψηλός,σχετικά νεαρός άντρας εισήλθε στο δωμάτιο. Πρέπει να είναι ο γιατρός.
«Δεσποινίς Verstappen»,αναφωνησε.
«Δεν θεωρώ πως υπάρχει λόγος να σας κρατάμε πλέον! Μπορείτε να πάρετε το εξιτήριο σας,και να φύγετε»,μου είπε ευγενικά και του χαμογέλασα. Η μητέρα μου,μιλησε μερικές στιγμές μαζί του για τα διαδικαστικά,και έπειτα έφυγαν και οι δυο από το δωμάτιο ώστε να με αφήσουν να ετοιμαστώ.

«Μωρό μου; Θέλεις βοήθεια κάπου;»,άκουσα την φωνή του.
«Οχι,είμαι καλά»,αναφωνησα τρυφερά,καθώς με πλησίαζε.
«Charles»,του είπα,και εκείνος έγνεψε καταφατικά.
«Δεν θέλω να είμαι μόνη μου σε όλο αυτό! Τελικά,σε χρειάζομαι»,αναφωνησα,και εκείνος με έχωσε στην αγκαλιά του.
«Θα είμαι εδώ οποιαδήποτε στιγμή με χρειαστείς Lia! Θα το ξεπεράσουμε»,μου είπε,χαρίζοντας μου ένα απαλό χάδι στα μαλλιά.

«Δεν θέλω να σας διακόψω»,ηχησε η φωνή του αδερφού μου. Τι κάνει εδώ;
«Τι διάολο κανεις εδώ;»,τον ρώτησε οργισμένος ο Charles και προσπάθησε να τον πλησιάσει,όμως τον κράτησα κοντά μου.
«Ξέρω πως ο,τι και να πω,δεν θα αλλάξει την κατάσταση,όμως λυπάμαι πολύ για ο,τι σας έκανα»,ειπε. Είναι λυπημένος,φαίνεται στα μάτια του. Όμως,δεν ξέρω αν έχω την δύναμη να τον συγχωρήσω. Μου στέρησε τα πάντα! Από μικρό παιδί,ερχόμουν τελευταία σε σύγκριση με εκείνον και την αδερφή μας! Ο πατέρας μου,δεν δίσταζε να μου φωνάζει,και δεν ήταν λίγες οι φορές που με χτυπούσε,γιατί στεναχωρούσα,ή τσακωνόμουνα με τον Max! Και τώρα; Τώρα,εξαιτίας του,έχασα το μωρό μου! Δεν ήξερα πόση ανάγκη είχα αυτό το παιδί,μέχρι που το έχασα!
«Καλύτερα να φύγεις»,του είπα ψυχρά,και εκείνος έγνεψε καταφατικά.
«Αν με χρειαστείς κάτι,μη διστάσεις,τηλεφώνησε μου»,μου είπε,πριν χαθεί εντελώς από το οπτικό μου πεδίο.