I wanna be yours.

Part 20.

«Σε ευχαριστώ που ήρθες»,τον άκουσα να μου λέει,καθώς πέρασα το κατώφλι του σπιτιού του. Είχα επιστρέψει στο Μονακό. Υπάρχουν τόσες πολλές υποθέσεις ανοιχτές,και για να προχωρήσω,πρέπει σιγά-σιγά να τις κλείσω.
«Μην με ευχαριστείς Max»,του είπα,και εκείνος προσπάθησε να μου χαρίσει ένα χαμόγελο. Τα πράγματα μεταξύ μας,ξέφυγαν τον τελευταίο χρόνο. Ο Max,έγινε και πάλι βίαιος,αυταρχικός και μονίμως προσπαθούσε να με χειραγωγεί! Με την Victoria τα καταφέρνει μια χαρά,από τότε που ήταν μωρά,όμως εγω,δεν το δέχτηκα ποτε! Δεν ήθελα να είμαι φερέφωνο του αδερφού μου. Ίσως για αυτο να φτάσαμε μέχρι εδώ! Ίσως για αυτό να υπέκυψα στον Charles..Για να αποδείξω,πως πάντα θα πηγαίνω κόντρα σε όσα εκείνος θέλει.
«Κάθισε. Είμαστε μόνοι μας! Η Kelly και ο μικρός,λείπουν»,μου είπε,καθώς με οδήγησε στο σαλόνι.
«Να σου φέρω κάτι;»,πλέον είναι ευγενικός,και ελάχιστα φοβισμένος από τα όσα μπορεί να κάνει πάνω στον θυμό του.
«Οχι,είμαι καλά»,είπα ψυχρά.
Έκατσε κοντά μου. Παρατήρησα το πρόσωπο του. Ήταν κουρασμένος. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα ματια του,το αξύριστο μούσι κάποιων ημερών,και το ύφος των ματιών του,μαρτυρούν πολλά.
«Ophelia,ξέρω πως σου φέρθηκα σκατα! Ξέρω πως σου στέρησα κάτι πολύ σημαντικό! Προσπαθώ να αλλάξω από εκείνη την ημέρα! Από εκείνη την ημέρα που είδα τον Charles σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας μου,που εσυ βρισκόσουν ένα βήμα πριν την ολική κατάρρευση,σιχάθηκα τον εαυτό μου! Δεν σου αξίζουν όλα αυτά Lia!»,ξεκινησε να μου μιλάει. Άπλωσα το χέρι μου και χάιδεψα το μάγουλο του. Ο αδερφός μου κατά βάθος,ήταν πάντα ένα καλό,αλλά πληγωμένο παιδί. Μεγάλωσε μέσα στην καταπίεση και την ψυχολογική φθορά εξαιτίας του πατέρα μου. Έζησε την καθημερινή βία,λεκτική και σωματική,περισσότερο από οποιοσδήποτε άλλος στην οικογένεια.
«Max,ο,τι και να γίνει,στο τέλος πάντα θα είσαι ο αδερφός μου! Θα είσαι αίμα μου! Δεν θα μπορούσα να σε βγάλω από τη ζωή μου οριστικά,ακόμη και αν ήθελα»,του εξήγησα.
«Όμως,δεν ξέρω αν θέλω να έχω τις ίδιες σχέσεις μαζί σου πλέον! Αυτό ήταν που μας έφθειρε! Το να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα όσα προκάλεσε ο μπαμπάς τόσα χρονια,παραβλέποντας ποσο μας καταστρέφει αυτό! Ίσως είναι καλύτερο να μείνουμε μακριά ο ένας από τον άλλον»,συνεχισα. Δεν αισθάνομαι ασφάλεια δίπλα του πλέον! Δεν τον χρειάζομαι στη ζωή μου! Θέλω να περάσω μερικές όμορφες στιγμές,χωρις τον φόβο πως ο Max,θα μου τις καταστρέψει,όπως έκανε πάντα! Τον αγαπαω,αυτό δεν αλλάζει! Αλλά δεν σημάνει πως πρέπει να τον έχω στην ζωή μου. Μακριά και αγαπημένοι,έτσι δεν λένε;