I wanna be yours.

Part 25.

«Οχι τώρα Charles!»,σχεδον του φωναξα. Εδώ και ώρες προσπαθώ να ολοκληρώσω μια εργασία για το πανεπιστήμιο. Γιατί όλα είναι τόσο δύσκολα; Γιατί δεν πάτησες στιγμή στην σχολή τον τελευταίο καιρό Ophelia!
«Ήθελα απλά να σου πω ότι πάω για προπόνηση»,είπε ηττημένος.
«Ενταξει»,του απάντησα ψυχρά.
Με πλησίασε,και μου χάρισε ένα φιλί στο μάγουλο.
«Αν με χρειαστείς κάτι πάρε με τηλέφωνο. Καλή υπομονή»,αποκρίθηκε γλυκα. Δεν τον αξίζω! Είναι τόσο καλος συνεχώς,και εγω του φωναζω!
«Περίμενε»,είπα και σηκώθηκα από την καρέκλα μου.
«Δεν ήθελα να σου φωνάξω»,συνεχισα καθώς τον αγκαλιαζα.
«Απλά τα έχω παίξει». Γέλασε.
«Κανε ένα μπάνιο,χαλάρωσε,και μόλις γυρίσω θα βγούμε για φαγητό»,μου είπε γλυκα και του χαμογέλασα. Έχουμε τόσο καιρό να βγούμε ραντεβού!

Μετά την πρόταση γάμου,όλα τρέχουν γρήγορα. Υπάρχει άγχος και οι καβγάδες είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Όμως,είναι εκείνοι οι καβγάδες που γίνονται επειδή και οι δυο θελουμε όλα να είναι τέλεια! 
Το κινητό μου ξεκίνησε να χτυπά με αποτελεσμα να με βγάλει από τις σκέψεις μου.
«Ναι»,αναφωνησα ψυχρά.
«Ophelia! Ξέχασες πως έχεις και έναν πατέρα!»,τον άκουσα να μιλάει.
«Τι θέλεις;»,τον ρώτησα με το ίδιο υφος.
«Να μιλήσουμε! Για τον γάμο σου!»,ειπε νευριασμένος.
«Τι θέλεις να πούμε; Δεν είσαι καλεσμένος έτσι και αλλιώς!»,
«Προφανώς και δεν είμαι,εφόσον δεν θα γίνει!»,σχεδον μου φωναξε. Έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου!
«Δεν πρόκειται να σε αφήσω να παντρευτείς αυτόν τον άσχετο!»,συνεχισε.
«Απορώ τι έχετε πάθει και εσυ και ο Max! Κάνετε του κεφαλιού σας! Και μέχρι τώρα είχα πρόβλημα μόνο με εσένα! Πλέον και ο αδερφός σου σε υποστηρίζει,και μιλάει για εσένα λες και είσαι ο θεός!»,ειπε μερικές στιγμές μετά. Ο Max; Με υποστηρίζει; Στον μπαμπά; Αυτό και αν είναι πρωτάκουστο.
«Δεν θα σε ρωτήσω κιόλας τι θα κάνω με τη ζωή μου!»,του φωναξα. Δεν έχω τη δυνατότητα να συγκρατηθώ. Μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι!
«Ωραία λοιπόν! Ξέχασε το πανεπιστήμιο! Σταματάω να το πληρώνω! Όπως και το σπίτι σου!»,αναφωνησε ειρωνικά. Τον μισω! Του έκλεισα το τηλέφωνο στα μούτρα!

«Lia; Είσαι καλά;»,άκουσα τον Arthur να μου φωνάζει,καθώς ανέβαινε γρήγορα τις σκάλες. Έκρυψα το πρόσωπο μου μέσα στις παλάμες των χεριών μου σε μια προσπάθεια να μην προδώσω τα δάκρυα μου.
«Τι συνέβη;»,με ρώτησε καθώς με πλησίασε,και μου χάιδεψε ελαφρώς την πλάτη.
«Τίποτα,όλα εντάξει»,είπα και προσπάθησα να του χαμογελάσω. Όμως μάταια.
«Έλα πες μου! Με τον αδερφό μου έχει να κάνει;»,επέμενε να μαθει τι πραγματικά έχω.
«Οχι!οχι! Με τον αδερφό σου όλα είναι τέλεια! Ο πατέρας μου είναι το πρόβλημα!»,αποκριθηκα και ξεκίνησα να του εξηγώ όσα είχαν προηγηθεί.
«Τι μαλακας!»,αναφωνησε.
«Με συγχωρείς!»,ειπε αμέσως μετά και γέλασα.
«Κάνουμε τις ίδιες σκέψεις για τον πατέρα μου! Μην αγχώνεσαι!»,συνεχισα να γελάω.