I wanna be yours.

Part 23.

Το μηχάνημα που μέτρα τους καρδιακούς παλμούς του,είναι το μοναδικό πράγμα που ηχεί στο δωμάτιο. Τον παρατηρώ εδώ και ώρες. Οι αναπνοές του,είναι ήρεμες,αργές.
Μετά από δυο ημέρες σε κώμα,άνοιξε για μερικές στιγμές τα μάτια του,ψέλλισε δυο κουβέντες,και οι γιατροί θεώρησαν,πως η κατάσταση του είναι καλύτερη. Η ομάδα,αποφεύγει να δώσει πληροφορίες στον τύπο,τα κανάλια, τα social media. Κανεις δεν επιτρέπεται να τον επισκεφτεί,εκτός από εμένα και μερικούς συγγενείς,όπως ο αδερφός του, Arthur.
Το κινητό μου,δονείται στην τσέπη της φόρμας μου. Το πιάνω στα χέρια μου και το όνομα του Hamilton αναγράφεται στην οθόνη. Δεν έχει τον Θεο του αυτός ο άνθρωπος! Σηκώνομαι βιαστικά από τη θέση μου,και βγαίνω στον διάδρομο.
«Ναι»,ψυθιριζω ώστε να μην ενοχλήσω κάποιον ασθενή.
«Πριν πεις οτιδήποτε,δεν σε πήρα για κάτι άλλο πέρα του Chalres! Σέβομαι την απόφαση σου και θέλω να είσαι χαρούμενη»,είπε.
«Αν η ευτυχία σου είναι μαζί του,το δέχομαι! Πως είναι;»,συνεχισε.
«Οχι καλά Lewis!»,αποκριθηκα και ξεκίνησα να του περιγράφω τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο,την κατάσταση του Charles και την αβάσιμη αισιοδοξία των γιατρών.
«Όλοι ανησυχούμε! Δεν μας δίνουν κάποια ενημέρωση. Είναι τραγικο αυτό που συνέβη! Ελπίζω όλα να πάνε καλά»,αναφωνησε γλυκα μερικές στιγμές πριν κλείσουμε το τηλέφωνο. Μπηκα ξανά στο δωμάτιο,και βολεύτηκα για εκατοστή φορά σε αυτή την καθόλου άνετη και σκληρή καρέκλα του νοσοκομείου.
Στα χέρια του,υπάρχουν πληγές,εγκαύματα,από τα λεπτά που παρέμεινε παγιδευμένος στο φλεγόμενο μονοθέσιο. Μερικά σημεία του μπροστινού μερους του μονοθεσίου είχαν σπάσει,δημιουργώντας ένα αδιέξοδο για εκείνον. Εγκλωβίστηκε από τα συντρίμμια του ίδιου του,του αυτοκινήτου.

Είδα τα μάτια του να ανοίγουν αργά,με δυσκολία.
«Ophel-»,προσπάθησε να μιλήσει,αλλά ξεκίνησε να βήχει. Η φωτιά,έχει προκαλέσει πρόβλημα στα πνευμονια και τον λαιμό του.
«Μην κουράζεσαι! Εδώ είμαι!»,του είπα βιαστικά και κάπως γλυκα.
«Θα φωνάξω τον γιατρό»,συνεχισα και έφυγα αμέσως από το δωμάτιο.

«Εφοσον οι αισθήσεις του επανήλθαν,σημαίνει πως έχει ξεπερασει τον κίνδυνο! Ο βήχας,θα τον ταλαιπωρήσει μερικές ήρεμες ακόμη,αλλά κατά τ'αλλα είναι καλά! Θα τον κρατήσουμε μερικές ημέρες για παρακολούθηση,και ύστερα μπορεί να επιστρέψει σπίτι»,μου είπε ο γιατρός. Ο Charles,τις τελευταίες ώρες πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο. Κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβατι! Τον αποσύνδεσαν από την μηχανική υποστήριξη,και του άλλαξαν δωμάτιο! Ένα με πιο άνετη καρέκλα,ευτυχώς!
«Σε λίγες ημέρες θα γυρίσουμε σπίτι»,του είπα χαμογελώντας καθώς έμπαινα στο δωμάτιο.
«Πως είσαι;»,τον ρώτησα αφού εκατσα δίπλα του.
«Εφόσον σε βλέπω να χαμογελάς,είμαι καλά»,είπε.
«Δεν πρόλαβα ποτε να σου πω ευχαριστώ για εκείνη την ημέρα! Η φωνή σου με κράτησε ζωντανό»,συνεχισε και ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται. Προσπαθώ να φαίνομαι ψύχραιμη,χωρίς κλάματα και ξεσπάσματα. Δεν θέλω να τον βλαψω και άλλο.
«Το πείσμα σου σε κράτησε ζωντανό Charles! Δεν είχα στιγμή αμφιβολία πως δεν θα τα καταφέρεις»,αναφωνησα και μου χαμογέλασε.